Θα βρέξει χρήματα, αλλά για ποιους και για πόσους; (Alexandros Michailidis / SOOC).

Μετά τα 800άρια, θα μοιραστούν πραγματικά χρήματα από την κυβέρνηση και την ΕΕ. Ναι, θα «βρέξει» λεφτά. Το θέμα είναι την κατάλληλη στιγμή μην μας βάλουν να περιμένουμε με γάντια και νοσοκομειακή μάσκα κάτω από κάποιο υπόστεγο και όλη η «βροχή» πέσει και πάλι στους γνωστούς – αγνώστους. Όχι στους γνωστούς μπαχαλάκηδες (που έχουν ησυχάσει κι αυτοί τελευταία), αλλά σε όλους αυτούς που όντας κοντά στο πολιτικοοικονομικό σύστημα, πάντα εκμεταλλεύονται και λυμαίνονται τέτοιες καταστάσεις.

Βαρεθήκαμε τα παιδιά του ’80 να ακούμε συνεχώς και με κάθε ευκαιρία, να μας κουνούν το δάχτυλο και να μας λένε πως πρέπει να αποταμιεύουμε τουλάχιστον 3 μήνες μισθοδοσίας. Εμείς που ξεκινήσαμε την ενήλικη ζωή μας υπερχρεωμένοι, κουραστήκαμε να μας λένε να μην ξοδεύουμε τα χρήματα μας στα ταξίδια -όταν αυτά σου αλλάζουν τη ζωή- μπουχτίσαμε να μας λένε να κόψουμε τους καφέδες -όταν αυτή είναι η πιο φτηνή διασκέδαση που μπορούμε να βρούμε.

Προς ποια κατεύθυνση θα οδηγηθούν οι επιδοτήσεις/δανειοδοτήσεις που θα προκύψουν μετά από την πρωτόγνωρη κρίση που βιώνουμε και κυρίως που θα βιώσουμε στη συνέχεια;

Όχι, κύριοι δεν είναι ίδια για όλους η ζωή. Κάποιοι γαλουχήθηκαν με τη βροχή των επιδοτήσεων και κάποιοι λίγα χρόνια μετά χρεώθηκαν μέχρι το λαιμό με επιτόκιο υψηλό για να κάνουν το δικό τους ξεκίνημα. Κάποιοι τα κάνανε μπουζούκια και αυτοκίνητα, ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, και το ποδήλατο μόδα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, το έχουμε καταλάβει καλά.

Στο δια ταύτα: Τα ερωτήματα είναι απλά και συγκεκριμένα, προς ποια κατεύθυνση θα οδηγηθούν οι επιδοτήσεις/δανειοδοτήσεις που θα προκύψουν μετά από την πρωτόγνωρη κρίση που βιώνουμε και κυρίως που θα βιώσουμε στη συνέχεια; Ας πάρουμε τον τουρισμό. Θα ενισχυθούν τα χιλιάδες μικρά καταλύματα ή τα 10-20 μεγάλα ξενοδοχεία; Τα χρήματα θα βρουν το δρόμο τους ως τις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή θα σταματήσουν στις μεγάλες κατασκευαστικές; Θα πάνε σ’ αυτούς που δεν έχουν αφθονία εγγυήσεων -γιατί δεν πρόλαβαν να δημιουργήσουν- ή στους μερικούς που πλουτίζουν στη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια με κούφιες πολλές φορές εγγυήσεις; Θα δοθούν σε όλους με αξιοκρατικά κριτήρια ή σε μια αρπακολλατζίδικη λογική όπως πήγε να γίνει με τα vouchers;

Κραυγαλέο παράδειγμα από το εξωτερικό, ο σερ Richard Branson, του οποίου η περιουσία εκτιμάται σε περίπου 4,7 δισεκατομμύρια και ζήτησε δάνειο 500 εκ. λιρών από τη Βρετανική κυβέρνηση για να διασώσει τις επιχειρήσεις του. Και, άκουσον άκουσον, βάζει ως ενέχυρο το νησί του στην Καραϊβική. Αλλά δεν του περνά από το μυαλό να πουλήσει το νησί του για να στηρίξει τις επιχειρήσεις του. Για ποιο λόγο να θυσιάσει έστω λίγη από την προσωπική περιουσία του, άλλωστε; Αφού διαθέσιμες κυβερνήσεις φαίνεται να υπάρχουν…

Ο Μητσοτάκης μπορεί να αποδείξει ότι παραμένει οργανικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ότι έχει τα μάτια του «έξω από το κουτί».

Εμείς στην Ελλάδα είμαστε μια χώρα μικρή. Με τα καλά της και με τα στραβά της. Κάπως έτσι περάσαμε ξώφαλτσα από τις μεγάλες απώλειες του ιού, ήταν και λίγο πιο εύκολο να μας περιορίσουν. Κάπως έτσι όμως έχουν γιγαντωθεί και οι παθογένειες του τραπεζικού συστήματος και των κρατικών χρηματοροών που παραδοσιακά έβαζαν σε πρώτη μοίρα τους ημέτερους. Τι θα γίνει αυτή τη φορά άραγε;

Ο πρωθυπουργός έχει μια χρυσή ευκαιρία. Να κάνει όλους εμάς που είμαστε σαράντα και κάτω να πιστέψουμε πως υπάρχει πραγματική ελπίδα. Πως παρά το γεγονός ότι προσωπικά είχε την τύχη να είναι μέλος μιας σημαντικής πολιτικής οικογένειας της χώρας και έναν δρόμο λίγο – πολύ στρωμένο, αυτό δεν τον χαρακτηρίζει. Μπορεί να αποδείξει ότι παραμένει οργανικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ότι έχει τα μάτια του «έξω από το κουτί» και αντιλαμβάνεται εξίσου το πώς μεγαλώνει ο 20χρονος στο Νέο Κόσμο, πώς ξεκινά τον επαγγελματικό του στίβο ο 25άρης από την Τούμπα.

Αν το πετύχει θα είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που σε ανάλογη περίπτωση δεν θα νιώσουμε πως απλά και πάλι μοιράζεται η τράπουλα στους ίδιους παίκτες. Θα πιστέψουμε πως υπάρχει ελπίδα και αξίζει να δουλέψουμε σκληρά ενωμένοι για να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίση. Τότε μόνο η κρίση θα είναι ευκαιρία, και όχι αδικία.

 

Διαβάστε ακόμα: Μετά τον κορονοϊό – ανοιχτά ή κλειστά σύνορα;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top