Μόνον τύποις ανήκουμε πλέον στην Ευρωζώνη και την ΕΕ

Με βασανίζει η πολιτισμική απόσταση που μας χωρίζει από τις κοινωνίες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Μια απόσταση που μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο αντί να μειώνεται. Διότι ακριβώς στον κρίσιμο αυτό χώρο –της νοοτροπίας, των αντιλήψεων, της παιδείας– αρχίζει και τελειώνει το πρόβλημά μας.

Επανέρχεται τις τελευταίες ημέρες στο μυαλό μου ένα άρθρο που είχα διαβάσει πριν από δυο ή τρία χρόνια (μου διαφεύγει το όνομα του συντάκτη του) με τίτλο: “Ούτε Ευρωπαίοι είμαστε ούτε Λευκοί είμαστε ούτε Χριστιανοί είμαστε”. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα γραφόμενα, όμως έχω συγκρατήσει ότι κάπου μιλούσε για “βιολογική και πολιτισμική διαφορετικότητα”, υμών, σε σύγκριση με τους λοιπούς της Γηραιάς Ηπείρου.

Η βιολογική διαφορετικότητα ουδόλως με απασχολεί – έχω αποδεχτεί, από θέση, εδώ και πολλά χρόνια την πολύ-πολιτισμική κοινωνία, με ό,τι αυτό σημαίνει – με βασανίζει όμως, ιδιαίτερα πρέπει να ομολογήσω, η πολιτισμική απόσταση, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, που χωρίζει εμάς τους Έλληνες από τις κοινωνίες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Μια απόσταση που μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο αντί να μειώνεται. Διότι ακριβώς στον κρίσιμο αυτό χώρο – της νοοτροπίας, των αντιλήψεων, της παιδείας, όπως θέλετε το λέμε – αρχίζει, και μάλλον τελειώνει, το πρόβλημά μας.

Ωστόσο, αυτήν τη φορά δεν θα επανέλθω για να αναλύσω πάλι το πολιτισμικό μας εκκρεμές (αν και πρόκειται μάλλον περί εκκρεμότητας ή αδιεξόδου), αλλά θα σταθώ στα συγκεκριμένα, σε πραγματολογικό και σημειολογικό επίπεδο, τα οποία μας απομακρύνουν από την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Ήδη, όπως διαβάζω σε πρόσφατα δημοσιεύματα, είναι ορατός ο κίνδυνος αποπομπής –προσωρινής ή μη– της χώρας μας από τη συνθήκη του Σένγκεν. Το κλίμα στο Κολέγιο των Επιτρόπων, και γενικότερα στους κύκλους της ΕΕ, είναι εξαιρετικά αρνητικό για τη χώρα μας, καθώς υπάρχει η διάχυτη εντύπωση ότι δεν τηρούμε ή, τελοσπάντων, καθυστερούμε την εφαρμογή των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα.

Όμως, δεν τελειώνουν εδώ τα προβλήματά μας. Με τι είδους «όπλα», αναρωτιέμαι, θα κινηθούμε στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα; Υπάρχει μια θεωρία που υποστηρίζει ότι την τελευταία στιγμή η Γαλλία, κατά την πρόσφατη κρίση, αποφάσισε να μας στηρίξει για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, έναντι των Γερμανών, αλλά και των Αμερικανών, οι οποίοι κατ’ ορισμένους, ταλαντεύονται την τελευταία περίοδο μεταξύ παραμονής και εξόδου της χώρας μας από το ευρώ. Προσωπικά, δεν πείθομαι ότι ευσταθούν όλα αυτά, τουλάχιστον ως προς τον δεύτερο «παίκτη» – εξάλλου, η πρόσφατη επίσκεψη του Τζον Κέρι στη χώρα μας άλλα δείχνει.

Αν, μάλιστα, θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι την «πατρότητα» της κρίσης που μας ταλανίζει την είχαμε και την έχουμε εμείς και μόνον εμείς. Πέρα όμως από τις τυχόν «πίσω» σκέψεις των Γερμανών και άλλων τινών, το πρόσφατο άνοιγμα της ΕΕ προς την Τουρκία, στο πλαίσιο της προσφυγικής κρίσης, είναι αναμφισβήτητο γεγονός, όπως αναμφισβήτητο γεγονός είναι επίσης και η εν εξέλιξει κόντρα Ρωσίας–Τουρκίας, καθώς και οι γεωστρατηγικοί χειρισμοί των ΗΠΑ, προκειμένου να εμποδίσουν κάθε εξέλιξη που θα υπονόμευε την επιρροή τους στις χώρες του Καυκάσου και της κεντρικής Ασίας. Όπως, για παράδειγμα, να εμποδίσουν την Ρωσία να κινηθεί προς Νότο. Και άλλα πολλά ανάλογα συμβαίνουν γύρω μας, τα οποία προμηνύουν γενικότερες γεωπολιτικές αναταράξεις, αν όχι ανακατατάξεις, στην ευρύτερη και εγγύτερη περιοχή μας. Ενόσω εμείς, στο διπλωματικό πεδίο, πατάμε τα δυο πόδια μας σε περισσότερες από δύο βάρκες.

Οι ίδιοι οι πολίτες σφυρίζουν αδιάφορα, λες και όλος αυτός ο κόσμος που κατοικοεδρεύει στη Βουλή των Ελλήνων ήρθε από άλλον πλανήτη, και όχι ως δική μας συνειδητή επιλογή μέσω της ψήφου μας.(Ρhoto credit: www.cashcow.nl)

Τα επόμενα, τα οποία επίσης μας διαφοροποιούν σε οικονομικό, πολιτικό, τεχνικό και ποιοτικό επίπεδο από την Ευρωζώνη, και γενικότερα από την ΕΕ, είναι προφανώς η άθλια οικονομική μας κατάσταση, τα capital controls διαρκείας, η ύφεση που καλά κρατεί, η άφαντη ανάπτυξη, η διαλυμένη –μονίμως– κρατική μηχανή που αδυνατεί να διοικηθεί και να διοικήσει και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η όποια θεσμική λειτουργία της χώρας υπήρχε έχει κλονιστεί πλέον συθέμελα.

Επίσης, το μέγα ζήτημα της Παιδείας – όπου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έσβησε με μια μονοκοντυλιά ό,τι θετικό, έστω και ελάχιστο, είχε συμφωνηθεί στο παρελθόν, π.χ. στο πλαίσιο του νόμου Διαμαντοπούλου. Έτσι, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, χωρίς καμία ουσιαστική διαδικασία, οι πρωτοβουλίες του κυρίου Τσίπρα ανέτρεψαν πλήθος συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων, μεταξύ των οποίων το θεσμό των Πρότυπων Σχολείων, τον αντίστοιχο των διακεκριμένων Ελλήνων καθηγητών του εξωτερικού που ήρθαν στη χώρα μας για να προσφέρουν στα Πανεπιστήμιά μας την γνώση και εμπειρία τους κ.ο.κ.

Και εν μέσω του χαμού αυτού, η απίστευτη ανυποληψία του πολιτικού μας προσωπικού, των κομμάτων στο σύνολό τους, εκείνων της συγκυβέρνησης και των αντίστοιχων της Αντιπολίτευσης. Όπου οι ίδιοι οι πολίτες σφυρίζουν αδιάφορα, λες και όλος αυτός ο κόσμος που κατοικοεδρεύει στη Βουλή των Ελλήνων ήρθε από άλλον πλανήτη, και όχι ως δική μας συνειδητή επιλογή μέσω της ψήφου μας.

Και βέβαια, για να μην ησυχάζουμε ούτε στιγμή, παράλληλα με όλα αυτά τα πολυσύνθετα προβλήματά μας, επανήλθαν τις τελευταίες ημέρες δηλώσεις του κυρίου Σόιμπλε στο γερμανικό Τύπο, σύμφωνα με τις οποίες το λεγόμενο Grexit παραμένει ακόμη στο τραπέζι. Μα, προφανώς το Grexit εξακολουθεί να μας απειλεί από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι το προκαλούμε. Ποιος αφελής πιστεύει άραγε το αντίθετο;

Φοβάμαι πολύ, λοιπόν, ότι μόνον τύποις ανήκουμε πλέον στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, και μάλιστα σε μια σχέση με συνεχώς φθίνουσα δυναμική. Λυπάμαι να πω ότι υπό αυτές τις συνθήκες όλα μπορούν πλέον να συμβούν, αν και το απεύχομαι. Εκτιμώ –μακάρι να διαψευστώ– ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θα μπορέσει ούτε την ύστατη στιγμή να χειριστεί το συνολικό μείζον πρόβλημα που λέγεται «Ελλάδα», και τότε θα ανοίξουν έτι περισσότερο οι ασκοί του Αιόλου.

Από τα χρόνια του μακαρίτη Κωνσταντίνου Καραμανλή (τυχαία η αναφορά), ο οποίος είχε πει το περίφημο «Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται, και πράγματα που γίνονται, αλλά δεν λέγονται», έχουμε περάσει δυστυχώς στην εποχή όπου στη χώρα μας τα πράγματα λέγονται, ξαναλέγονται, και μόνον λέγονται, αλλά ουδέποτε γίνονται. Κι αυτό μπορεί να είναι η αρχή του τέλους.

Διαβάστε ακόμα: Eλληνικές τράπεζες – Η μεγαλύτερη και χειρότερη ιδιωτικοποίηση όλων των εποχών.

TAGS :
αποψη Ελλάδα ευρωζώνη Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook