Δρομικές τρέλες, Ναύπλιο ξανά

Παραλαβή αριθμών από το τοπικό κλειστό και μπαίνουμε στο πνεύμα των αγώνων, η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει.

Ένα χρόνο πριν, έφτασα στο Ναύπλιο, για να ξεκινήσω ένα μεγάλο δρομικό κατόρθωμα, 3 Μαραθωνίους σε 3 συνεχόμενες Κυριακές. Φέτος, πήγα για έναν Ημιμαραθώνιο και ένα 5άρι – οι ώρες εκκίνησης το επέτρεπαν – οπότε κι εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου μια μικρή δρομική τρέλα: δυο αγώνες back-to-back.

Άνεση vs. λίγο άγχος. Ένας Ημί δεν φαίνεται να είναι σημαντικός μπροστά στον 1 από τους 3 Μαραθωνίους. Ωστόσο, έχοντας λιγότερα χιλιόμετρα στα πόδια μου από πέρυσι, αλλά στο μυαλό μου τον 10ο Διεθνή Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος ως τον μόνο ανοιξιάτικο που θα τρέξω φέτος, δεν ήμουν τόσο άνετος όσο περίμενα. Το κίνητρο έλειπε μέχρι πριν από μερικές μέρες. Βρέθηκε όμως.

Μετά από βροχερό ταξίδι, ξενοδοχείο όπως πέρυσι μέσα στην πόλη και δίπλα στην εκκίνηση, βόλτα στα άδεια δρομάκια γύρω από την Πλατεία Συντάγματος. Πανέμορφο το Ναύπλιο ακόμα και άδειο. Φαγητό και κουβεντούλα, ύπνος χαλαρωτικός.

Σάββατο πρωί. Δρομικοί φίλοι και γνωστοί. Παραλαβή αριθμών από το τοπικό κλειστό και μπαίνουμε στο πνεύμα των αγώνων, η διάθεση αρχίζει να ανεβαίνει. Πολύ. Καλό αυτό. Άπειρες συναντήσεις, όμορφη και ευχάριστη μέρα, περνάει χωρίς να το καταλάβω και για μια ακόμα φορά βρίσκομαι εκτός Αθήνας να ετοιμάζω τα δρομικά μου ρούχα. Δυο φανέλες, δυο bibs, κάτι πρωτόγνωρο και ξεχωριστό, ελπίζω να προλάβω τον δεύτερο αγώνα.

Για μια ακόμη φορά ξυπνάω πριν από το ξυπνητήρι. Δεν έχω να τρέξω Μαραθώνιο. Αυτή και μόνο η σκέψη με φτιάχνει. Πρωινό και ωραίες κουβεντούλες με συνδρομείς. Για πρώτη φορά μετά το δεύτερό μου αγώνα, το 10άρι της Κλασικής 2009, δεν τρέχω τη μεγαλύτερη απόσταση! Το κλίμα όμορφο, το ήλιον από τα μπαλόνια κάνει παράξενη τη φωνή μου, γέλια, χαβαλές και ετοιμαζόμαστε.

Ξεκινάμε άνετα, με ήλιο, χωρίς ζέστη. Πάντα η ομορφιά της εκκίνησης με εξιτάρει. Δεν αγχώνομαι για τίποτα. Κουβεντούλα και συντονισμός με τον Γιάννη. Έχουμε πιάσει ένα ωραίο cruising speed και απολαμβάνουμε. Οι πρώτοι Μαραθωνοδρόμοι μας περνάνε, ο Δημήτρης και η Άντζυ και πιο πίσω η Βίκυ.

Λίγο πριν από την αναστροφή, από τις ομορφότερες ενδοαγωνιστικές στιγμές τα high fives με τους αντίθετα ερχόμενους, ο Στέφανος τάχιστος, η Ζήνια ακάθεκτη, ο Μανόλης όπως πάντα, ο Χάρης είναι άνετος, η Μαρία επίσης, ο Τάσος λίγο πιο πίσω, ο Αλέξανδρος επίσης. Αλλά το μεγάλο τζέρτζελο γίνεται με τον Γιώργο που τρέχει Μαραθώνιο. Μέσα σε φωνές, γέλια και ατάκες από ελληνικές ταινίες περνάει ανάμεσά μας.

Διαβάστε ακόμα: Μιχάλης Σεΐτης – Παλεύοντας να φορέσει το εθνόσημο στους Παραολυμπιακούς.

Διασχίζουμε το Ναύπλιο, πανέμορφο χωρίς αυτοκίνητα. Μικρή η ανηφόρα στο στρατόπεδο. Μια ακόμα αναστροφή μπροστά μας, ο δρόμος με εγκάρσια κλίση μας ταλαιπωρεί λίγο. Ξανά high fives με τους απέναντι, ο Χάρης τρέχει με γρήγορο, αλλά άνετο ρυθμό, το ευχαριστιέται σφόδρα και το δείχνει. Ξανά φωνές και άλλες ατάκες από άλλες ελληνικές ταινίες, ο Γιώργος περνάει και πάλι ανάμεσά μας.

Περίπου στο 17 βγαίνει συγκίνηση και έντονες αναμνήσεις. Δεν περίμενα να με επηρεάσει τόσο πολύ το 3Χ3, ακόμα και ένα χρόνο μετά ανακαλύπτω πράγματα κρυμμένα. Ανοίγουμε λίγο, πλησιάζουμε στον τερματισμό, συντρέχουμε με τον Κασκούτη, πάει για τον 10ό του Μαραθώνιο, πανηγυρίζει ήδη. Εμείς θα τερματίσουμε και αυτός θα συνεχίζει, θα τα καταφέρει, το ξέρω.

Παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός, Πυροσβεστική, στροφή δεξιά και ο τερματισμός, μαζί με τον Γιάννη όπως όλος ο αγώνας, όμορφος, άγριος, ξεχωριστός.

 Σκεφτόμουν αν θα μου έλειπε να τρέξω και φέτος Μαραθώνιο στο Ναύπλιο, όταν θα περνούσα τη γραμμή του τερματισμού. Δεν μου έλειψε, ίσως επειδή είχα σε μερικά λεπτά τον επόμενο αγώνα. Φοράω το μετάλλιο, το βγάζω, αλλάζω μπλούζα, προχωράω προς την εκκίνηση του 5αριού. Παράξενη, μα πολύ ωραία διάθεση.

Φτάνω και ξεκινώ. Πάρα πολύς κόσμος. Παιδική χαρά και με τις δύο έννοιες: Playground και χαρά παιδιάστικη. Εξαιρετικά χαλαρά και άνετα ευχαριστιέμαι κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Βρίσκω και άλλους δρομείς που κάνουν το ίδιο, ξαναπερνάμε υπέροχα μέσα από το Ναύπλιο.

 Λίγο μετά το στρατόπεδο, οι δρομείς των 5 χιλιομέτρων κάνουμε αναστροφή.

Διαβάστε ακόμα: O Θέμος Σγούρας στο Μαραθώνιο της Καμπότζης.

Εκεί, ακριβώς σε εκείνο το σημείο, ζήλεψα την ερημιά των Μαραθωνοδρόμων που συνέχιζαν. Εκεί μου έλειψε πολύ ο Μαραθώνιος στο Ναύπλιο. Σταμάτησα και φωτογράφισα. Δύσκολο να αποτυπωθούν τα συναισθήματα σε μια εικόνα. Συνεχίζω, αφαιρούμαι, βλέπω τον Γιάννη, συνοδεύει την Άννα, συνέρχομαι, περιμένω, ξανά μαζί, φτάνουμε προτού το καταλάβουμε και πάλι στο τέρμα.

Για δεύτερη φορά περνάω τη γραμμή του τερματισμού και φέτος. Μόνο που τώρα τερματίζω δεύτερο back-to-back αγώνα. Οι ενδορφίνες με απογειώνουν, φοράω και τα δύο μετάλλια και πάω σιγά-σιγά στην Πυροσβεστική. Η γιορτή και το κέφι συνεχίζονται, αν και χωρίς Underberg. Στον Ημί, τα κατάφεραν όλοι, ειδικά ο Χάρης με personal best και η Μαρία παρά τους ενδοιασμούς της, με έξοχο χρόνο. Ενθαρρύνω τους Μαραθωνοδρόμους, για τα τελευταία τους μέτρα.

Ζήσης, ιπτάμενος και πάλι, μόλις ένα λεπτό αργότερος από το 2014, θα κάνει πιο μεγάλα πράγματα αν το θέλει. Η μεγάλη μου χαρά, όμως, ήταν για την Άντζυ. Με λαγό τον Δημήτρη έφτασε σε ένα εντυπωσιακό personal best και στην τρίτη θέση γενικής στις γυναίκες.

Το απόλαυσα. Οι πολλές, μικρές, διαφορετικά όμορφες μετα-αγωνιστικές στιγμές είναι πάντα ίδιες και κάθε φορά τόσο διαφορετικές. Μα δεν γίνεται… Κι όμως, γίνεται!

Διαβάστε ακόμα: “Γιατί τρέχω…” εξομολογήσεις 19 επιδραστικών δρομέων!

TAGS :
μαραθώνιος Μπαλατσούκας Ναύπλιο τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook