theodorakis

Αυτό που θα μπορούσε να κάνει ο Θεοδωράκης θα ήταν να φέρει στο ίδιο τραπέζι, ώστε να συγκροτήσουν έναν κοινό συνδυασμό, όλους εκείνους που διακηρύττουν τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Φωτογραφία: Μαρία Μαράκη

Η προσωπικότητα του Σταύρου Θεοδωράκη μοιάζει να είναι το κομμάτι που έλειπε στον πολυτάραχο χώρο του κέντρου, της λεγόμενης μεταρρύθμισης. Που βρίθει από μια πλειάδα κομμάτων, κινήσεις πολιτών, φιλελεύθερους, φιλελεύθερους που φοβούνται να δηλώσουν φιλελεύθεροι, προοδευτικούς αριστερούς και όπου, ίσως, κάπου εκεί, κρύβεται και η ελπίδα για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας.

Τι θα προσφέρει, λοιπόν, ένα ακόμα κόμμα μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα πολυδιάσπασης των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων; Περισσότερη διάσπαση, περισσότερη καχυποψία, περισσότερο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Θεοδωράκης δεν είναι ένας τυχάρπαστος πολιτικάντης που κυνηγάει μερικά ψηφαλάκια ή λίγα λεπτά δημοσιότητας ως φερόμενος αναμορφωτής της Ελλάδας. Είναι ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος, που κατάφερε όσο είναι δυνατόν να μείνει μακριά από το lifestyle και τον εκχυδαϊσμό της τηλεόρασης. Οι «Πρωταγωνιστές» του ήταν μια όαση ανάμεσα σε γλυκανάλατα πρωινάδικα, τούρκικα, εντεταλμένα πολιτικά πάνελ και ο μοναδικός μη αθλητικός λόγος ‒για μένα‒ για τον οποίο θα άνοιγα την τηλεόραση. Δεν δίστασε να ασχοληθεί με θέματα ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενα, ενώ έκανε στο ελληνικό κοινό γνωστές προσωπικότητες που θα έπρεπε να αποτελούν καθημερινά κομμάτι του δημοσίου διαλόγου.

Ο Θεοδωράκης έχει πάρα πολλά πλεονεκτήματα. Το πρώτο είναι ότι θεωρείται Αριστερός ‒στην Ελλάδα, που κυριαρχούν οι ταμπέλες, δεν έχει και μεγάλη σημασία το τι πιστεύεις, αλλά το πώς σε χαρακτηρίζουν. Για τον μέσο ψηφοφόρο, άλλωστε, υπάρχει ο Αριστερός που αφηρημένα νοιάζεται για το λαό και ο πατριώτης δεξιός νεοδημοκράτης. Όποιος φεύγει από αυτή την απόλυτη ισορροπία καταλήγει στον Καιάδα με κρεμασμένη μια ταμπέλα «Προσοχή, Νεοφιλελεύθερος!».

Οι θέσεις του κόμματος «Ποτάμι» μοιάζουν ως μείξη από «Δημιουργία, Ξανά!» και «Δράση».

Ένα άλλο του πλεονέκτημα είναι πως παραμένει πολιτικά άφθαρτος. Έχοντας κρατήσει αποστάσεις τόσα χρόνια από κάποιο πολιτικό χρωματισμό, κατάφερε να θεωρείται αντισυστημικός και προοδευτικός ταυτόχρονα. Τέλος, έχει σακίδιο, φοράει τζιν και φανελάκι με «V». Οι νέοι βαρέθηκαν τους ατσαλάκωτους πολιτικούς με τη γραβάτα και το γκρι κουστούμι. Οι πιο «ψαγμένοι» απεχθάνονται και το δήθεν αγραβατικό στιλ Τσίπρα, ειδικά μετά την ανακοίνωση του πόθεν έσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή το πολυτάραχο κέντρο ασφυκτιά από καθηγητές Πανεπιστημίου και πάλαι ποτέ αριστερούς με κάποια στιλιστικά απομεινάρια της νεότητάς τους. Ο Θεοδωράκης θα δελεάσει αρκετούς ψηφοφόρους ‒ειδικά αυτούς που ανήκουν στο 30% της αποχής‒ να γυρίσουν τις καρέκλες τους και να πουν «Σε θέλω».

Πριν βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι έχω ήδη ταχθεί με «Το Ποτάμι», σπεύδω να ξεκαθαρίσω το μεγάλο λάθος που κατα τη γνώμη μου διαπράττει ο Σταύρος Θεοδωράκης. Οι θέσεις του κόμματός του μοιάζουν μέχρι στιγμής σαν μια μείξη από «Δημιουργία, Ξανά!» και «Δράση». Σε τι πραγματικά διαφέρει από αυτά τα δύο κόμματα; Έφτιαξε ένα κόμμα αντιγραφή; Ακόμα και το μόττο «Πολιτική χωρίς πολιτικό παρελθόν» ελάχιστα διαφέρει από το «Πολιτική χωρίς πολιτικούς» του «Δημιουργία, Ξανά!».

Αυτό που θα μπορούσε να κάνει ο Θεοδωράκης θα ήταν να φέρει στο ίδιο τραπέζι, ώστε να συγκροτήσουν έναν κοινό συνδυασμό, όλους εκείνους που διακηρύττουν τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Με μια φρέσκια προσωπικότητα σαν τη δική του θα μπορούσαν να αμβλυνθούν οι προσωπικές κόντρες, οι μικρότητες και οι εγωισμοί που διακατέχουν τον κεντρώο χώρο. Όσοι δεν γουστάρουν τον Τζήμερο, όσοι νιώθουν ότι τους αποξενώνει η ελιτίστικη Δράση, αλλά και όλες εκείνες οι προσωπικότητες που πιστεύουν στη μεταρρύθμιση αλλά ασφυκτιούν κάτω από ένα φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, μια κρατικιστική Νέα Δημοκρατία και έναν φοβισμένο Κουβέλη θα μπορούσαν να κάνουν εκείνες τις αμοιβαίες υποχωρήσεις ώστε με καταλύτη τον Θεοδωράκη, να συγκροτήσουν την ελπίδα για το μέλλον. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να φέρει στην πολιτική κι άλλους ανθρώπους που τόσα χρόνια έμειναν στο περιθώριο. Ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Στέλιος Ράμφος, ένας από τους λίγους που έχουν κατανοήσει τόσο βαθιά το ελληνικό πρόβλημα.

Διαβάστε ακόμα: Το «νέο» και οι φορείς του

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top