Περιμένοντας τον Σεΐχη. (φωτό: thingstododubai.com).

Οι άνθρωποι πάσχουμε από την ασθένεια της προσδοκίας. Ολοένα θέλουμε, ολοένα προσπαθούμε να γεμίσουμε μια άδεια καράφα. Αν είσαι μεροκαματιάρης αποζητάς να φορέσεις τα παπούτσια ενός πλούσιου. Αν είσαι πλούσιος, πάλι, επιδιώκεις να γίνεις μεγιστάνας. Ποτέ δεν κατασιγάζει η επιθυμία. Η έλλειψη μοιάζει με κενοτάφιο ελπίδων, με προσφυγιά της απαντοχής. Εκτός κι αν είσαι Κωστόπουλος ή Σιανίδης (και σία).

Αν ανήκεις στην κοινωνική κατηγορία των «παρένθετων», τότε όλες αυτές οι θεωρίες δεν σου λένε τίποτα. Στη χώρα μας η έννοια της κοινωνικής διαστρωμάτωσης έχει διασταλτική ανάλυση. Έχουμε την ανώτερη τάξη (άνευ κάποιας αναφοράς σε αριστοκρατικό libro d’ oro), μια διαρκώς χειμαζόμενη μεσαία τάξη, μια παρένθετη (αυτή που θα μας απασχολήσει σε τούτο το άρθρο) και μια ακόμη μεγάλη και αδιαμόρφωτη που επιδιώξει να ξεφύγει από τον πάτο του πηγαδιού.

Η παρένθετη τάξη έχει άδηλο κύρος, ακόμη πιο άδηλες προσόδους, ψωμίζεται από τα μεσημεριανάδικα και το Instagram.

Η ενδιάμεση κοινωνική τάξη, η παρένθετη, μέλη της οποίας διασκέδασε αυτές τις γιορτές στο Nammos του Ντουμπάι και το καλοκαίρι εκδράμει στις πρώτες ξαπλώστρες της ωραιότατης Ψαρρούς στη Μύκονο, λειτουργεί με τη λογική της κάστας. Εχει άδηλο κύρος, ακόμη πιο άδηλες προσόδους, ψωμίζεται από την εικόνα που προβάλλει στα περιοδικά ποικίλης ύλης, τα μεσημεριανάδικα και το Instagram και ισχύ που περιορίζεται μόνο σ’ αυτά που συνθέτουν τον αξιακό της κώδικα. Αίφνης μπορεί να φοράει ένα ρούχο σχεδιαστή, να οδηγεί μια αμαξάρα ή να καπνίζει ένα ακριβό πούρο, αλλά όλα αυτά τα υλικά κλέη να μην της ανήκουν. Να είναι μέρος ενός εμπορικού παιχνιδιού. Κοινώς: αέρας κοπανιστός.

Είναι ολότελα λάθος να κατηγορούμε αυτή την ομάδα των ανθρώπων για το γεγονός ότι φέρθηκε αντικοινωνικά, ανόητα, ηδονιστικά, εν μέσω πανδημίας, τη στιγμή που διαμορφώθηκε επί τη βάσει αυτών των χαρακτηριστικών. Είναι μορφές (ρόλοι;) που υπάρχουν ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Μήπως και την εποχή της οικονομικής κρίσης δεν ξέραμε πως υπάρχουν συμπολίτες μας που έχουν φυλαγμένο «λίπος» και ποτέ δεν κατάλαβαν τι θα πει οικονομική στενότητα, χωρίς ωστόσο να είναι στιβαροί επιχειρηματίες ή έστω εισοδηματίες;

Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ανεπάγγελτοι, αεριτζήδες, λαθρεπιβάτες της γκράντε μπελέτζα, επιβιώνουν ως μέλη ενός ηδονιστικού φαντασιακού που, ας μην κρυβόμαστε, οι περισσότεροι εξ ημών θα θέλαμε έστω μια ημέρα να βιώσουμε, αλλά οι ερίτιμοι το έχουν κάνει επάγγελμα. Κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, πρώην μιντιάρχες των glossy περιοδικών και λοιποί συγγενείς.

Δεν φτάνει να έχεις χρήματα, οφείλεις να αποδεικνύεις πως διαθέτεις ελεύθερο χρόνο κι ας μην έχεις εμφανείς οικονομικούς πόρους.

Δεν γίνεται να ζητάμε από αυτή την παρένθετη κοινωνική ομάδα να αναφέρεται στην κοινωνία. Δεν θα το κάνει, δεν έχει μάθει να το κάνει. Ζει αυτεξούσια και αυτόνομη. Αναπτύσσεται παράλληλα με την κοινωνία κι όχι εντός της. Αλλωστε, για να είμαστε ακριβείς: δεν προέκυψε από το σώμα της κοινωνίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σίγουρο πως δεν μπορούν να εκφράσουν με λόγια αυτό που σημειώνει ο οικονομολόγος και φιλόσοφος Thorstein Velben, αλλά το κάνουν πράξη με τον τρόπο τους.

Σημειώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο: «Η επίδειξη του πλούτου και του κύρους δεν αρκούν για την προβολή της υψηλής κοινωνικής θέσης κάποιου μέλους της κοινωνίας. Πρέπει να επιδεικνύεται και ο ελεύθερος χρόνος (ως ένδειξη πως κάποιος διαθέτει τόσο πλούτο και δύναμη ώστε δεν έχει ανάγκη να εργάζεται προκειμένου να τα αυξήσει) και η κατανάλωση των (κατά προτίμηση) ακριβών και δυσπρόσιτων για την πλειονότητα των μελών της κοινωνίας υλικών αγαθών».

Για να το πούμε απλά: δεν φτάνει να έχεις χρήματα, οφείλεις να αποδεικνύεις πως διαθέτεις ελεύθερο χρόνο κι ας μην έχεις εμφανείς οικονομικούς πόρους. Ο εργοστασιάρχης έχει πλούτο, αλλά ενδέχεται να μην έχει τον χρόνο να τον ευχαριστηθεί. Το αυτό μπορεί να συμβαίνει και με έναν πολυάσχολο εφοπλιστή. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνς. Για τα μέλη της παρένθετης κοινωνικής ομάδας όμως, η απουσία χρημάτων δεν είναι πρόβλημα. Εχουν το πλεονέκτημα της άυλης «επιφάνειάς» τους.

Τώρα αν η επιφάνειά τους φτάνει έως τη Μύκονο, ή -το πολύ- Ντουμπάϊ, αυτό είναι άλλης τάξης ζήτημα. Τόσο μπορούν αυτοί οι «αρχιερείς» του μυρωδάτου κοπανιστού αέρα, έως εκεί μπορούν να απλώσουν τα πόδια τους. Μην τους οικτίρετε, μην τους κατηγορείτε. Πάσχουν κι αυτοί από την ασθένεια της προσδοκίας. Με τον τρόπο τους.

 

 

Διαβάστε ακόμη: Αν έχεις μπάρμπα στην (κομματική) Κορώνη κάνεις αμέσως εμβόλιο.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top