Ιθαγένεια και δημόσιο σχολείο: η συζήτηση που δεν γίνεται

H ενσωμάτωση μπορεί να περιμένει: Αυτό που προέχει είναι το “ανήκειν” και καλό είναι να προσφέρεται από νωρίς…

Για πολλά – μα πολύ πολλά, αν επιτρεπόταν ο βαρβαρισμός! – έχει φουντώσει η δημόσια συζήτηση γύρω από τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (όπως διδάσκει ο Νίκος Φίλης, δεν πρόκειται αληθινά για Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: οι ΑνΕλληνες, ακόμη και σε ζητήματα “δικής τους ευαισθησίας”, κατά κανόνα απλώς παρατηρούν -αν μη ακολουθούν). Σίγουρα έγινε πολλή συζήτηση για την πορεία της αντιμνημονιακότητας, η οποία θυμίζει πυρετό μικρού παιδιού -μια ανεβαίνει/μια κατεβαίνει. Πάντως, για τα τερτίπια της Ζωής (μία είναι η Ζωή!) με τις Επιτροπές της Βουλής και τα μαλώματα.

“Εύκολα” για το ζήτημα των φυλακών, όπου όμως το ενδιαφέρον πόλωσε η περίπτωση Ξηρού που τελικά δεν προχώρησε και μείναμε με τον σάλο. Ξαφνιασμένοι είδαμε ανάφλεξη για την αντιμεταρρύθμιση Μπαλτά στο μέτωπο της Ανώτατης Παιδείας ή των Πρότυπων/Πειραματικών. Όμως, δεν ήταν εύκολο κάποιος να σταθεί σε μια μονοδιάστατη αποτίμηση ενός μετώπου που να προκύπτει -ας πούμ – θετική για την Κυβέρνηση. Θετική, αλλά με μη-οπαδική διάθεση, εννοείται.

Ε, λοιπόν, αν κάποιος πειστεί από την κατάθεση προς διαβούλευση του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια (των μεταναστών δεύτερης γενιάς) από το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, θα μπορούσε να κάνει το βήμα και να πει έναν καλό λόγο. Γιατί; Διότι έχουν περάσει πάνω από δύο χρόνια πονηρής αβελτηρίας, αφότου το Συμβούλιο Επικρατείας κατέρριψε το Νόμο Ραγκούση στο μέτρο που “έδινε” την ιθαγένεια με τυπικά μόνο κριτήριά (νόμιμη παραμονή/διάρκεια της παραμονής των γονιών), ενώ παρέλειπε τα ουσιαστικά κριτήρια που “θα τεκμηρίωναν το γνήσιο δεσμό με την ελληνική κοινωνία”.

Αφήνουμε κατά μέρος την κατάληξη του ΣτΕ, να ζητά κάτι που ονοματίζει “ενσωμάτωση” (γιατί αλλιώς δεν θα μέναμε και πολλοί εκ γεννήσεως Έλληνες – άλλη συζήτηση). Και χαιρόμαστε για τη βασική κατηγορία δεύτερης γενιάς που παίρνει ιθαγένεια, τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα από γονείς με 5ετή νόμιμη διαμονή και που μετά το νηπιαγωγείο γράφονται πρωτάκια στο Δημοτικό.

Διότι το να δίνεται η ιθαγένεια σε αποφοίτους Λυκείου ή πτυχιούχους ΑΕΙ, ή πάλι σε όσα παιδιά έχουν τελειώσει 9 χρόνια εκπαίδευσης, έχει ασφαλώς τη σημασία του. Αλλά στη μικρή ηλικία – εκεί, στα πρωτάκια! – είναι που διαμορφώνεται η συνείδηση του “ανήκειν” (Και το “ανήκειν” συνοδεύει η ιθαγένεια. Ας αφήνουν οι θεμιστοπόλοι την “ενσωμάτωση” στους κοινωνιολόγους, την integration ή την acculturation).

Αυτό, στα θετικά. Όμως… ένα παράπονο! Κρεμάστηκε η νομοθετική παρέμβαση στα μανταλάκια της διαβούλευσης. Όμως, να, συζήτηση αληθινή, δημόσια, ευρεία, όπως κάποιος θα περίμενε δεν δείχνει να γίνεται!

Βέβαια, θα αντείπει ο άλλος, μήπως μέσα στη βαβούρα και την αντιπαράθεση για την Παιδεία βλέπουμε να γίνεται γνήσια και σε βάθος συζήτηση για το ένα και μόνο μεγάλο ζήτημα: το δημόσιο σχολείο; (Ως πραγματικότητα. Όχι ως ιδεολόγημα).

Διαβάστε ακόμα: Ο θεσμικός σνομπισμός και το «σιγκαρίλο» του υπουργού.

TAGS :
ΑΝΕΛ Ελλάδα ιθαγένεια μαθητής Σύριζα σχολείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook