Για μια σημαία «αδειανή», για μια παρέλαση

Η δική της πρόοδος και οι δικές τις δεξιότητες θα είναι που θα δοξάσουν την πατρίδα. Με την επιστήμη της και τη δουλειά της στο μέλλον θα είναι σαν να σηκώνει καθημερινά τη σημαία της Ελλάδας. (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Τι είναι η πατρίδα μας; Οχι, δεν είναι ούτε τα βουνά, ούτε τα λαγκάδια – ούτε καν το πρώτο τραπέζι πίστα στον Ρέμο. Είναι η σημαία που κρατάει ο πιτσιρικάς στην παρέλαση. Αυτό μας μετατρέπει σε έθνος σημαντικό στον κόσμο. Αν δεν κρατήσουν τα σωστά και «άριστα» χέρια το εθνικό μας σύμβολο, τότε πάει χανόμαστε.

Πάλι ασχολούμαστε με την παρέλαση, με τους αρίστους, με τη σημαία και -τελικά-με πράγματα που ναι μεν έχουν μια κάποια συμβολική αξία, αλλά ελάχιστη πρακτική σημασία. Για να το πω αλλιώς: μακάρι να μην αξιωθούμε ποτέ να βλέπουμε να κρατούν τη σημαία νέα παιδιά οδεύοντας σε πεδία μαχών για να διαπιστώσουμε αν, όντως, θα θυσιαστούν γι’ αυτήν. Δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι πατέρας ενός αμούστακου παιδιού της Τουρκίας που πηγαίνει να χτυπηθεί στη Συρία για το γινάτι του Ερντογάν.

Το θέμα δημιουργήθηκε από την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως, η οποία επιμένει πως δεν θα ακολουθήσει την απόφαση του ΣτΕ για την κλήρωση του σημαιοφόρου στα Δημοτικά Σχολεία και ζητάει αυτό να γίνεται μόνο μεταξύ των αρίστων. Επαναλαμβάνω αν δεν έγινε κατανοητό: μιλάμε για το Δημοτικό. Για παιδιά δέκα και έντεκα χρονών που αν τα ρωτήσεις για την ιστορία του έθνους δεν θα ξέρουν να σου απαντήσουν πού ακριβώς βρίσκεται η χώρα τους στον παγκόσμιο χάρτη.

Το επιχείρημα της υπουργού είναι ότι έτσι θα δοθεί κίνητρο στα παιδιά να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους στο σχολείο. Λαμπρά, ωραίο κίνητρο. Αυτά τα παιδιά που είναι ακόμη ένας άμορφος πηλός, που προσπαθούν να απογαλακτιστούν από τους γονείς τους, να πάρουν κάποιες βάσεις για το Γυμνάσιο και το Λύκειο που είναι η ουσιαστική είσοδός τους στη γνώση, θα πρέπει να λάβουν ένα λάθος κίνητρο. Η γνώση, όμως, δεν έχει ανταπόδοση.

Τα παιδιά του Δημοτικού -στην πλειοψηφία τους- θα έπρεπε να λάβουν το κίνητρο να αγαπήσουν το βιβλίο, να δουν τη μαθητεία ως μια όμορφη περιπέτεια που θα τους κάνει χρήσιμους σε μια κοινωνία που διψάει για πρόοδο. Θα έπρεπε να λάβουν το κίνητρο ότι ο συναγωνισμός δεν περιλαμβάνει και κάποιο έπαθλο σε υποτιθέμενη αρένα.

Εδώ υπάρχει και ένα πρακτικό θέμα: πόσα παιδιά στο Δημοτικό παίρνουν 10; Πολλά, πάρα πολλά. Οι δάσκαλοι στο Δημοτικό είναι πάντα πιο ελαστικοί σε σχέση με τους συναδέλφους τους στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Εδώ οι αποχρώσεις είναι αδιαφανείς. Άρα, όταν θα μαζευτούν πολλά δεκάρια πάλι σε κλήρωση δεν θα καταλήξουμε; Προφανώς, σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Τα μικρά παιδιά έχουν χίλιους λόγους να μάθουν να αγαπούν ουσιωδώς την πατρίδα τους και το ποιος θα κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος. Αλήθεια, όμως, ποιο πρότυπο προσπαθεί να περάσει η κυρία Κεραμέως;

Σε έναν κόσμο που προχωράει ραγδαία, που οι επιστήμες τρέχουν και τα καινούργια «μυαλά» έχουν στόχο να μαθητεύσουν σε σημαντικά πανεπιστήμια, να γίνουν μέλη της Silicon Valley, που δεν βλέπουν την εργασία στο εξωτερικό ως πρόβλημα, αλλά ως ευκαιρία, εμείς τους δίνουμε ως κίνητρο το έλασσον; Γι’ αυτό πρέπει να διψούν; Για τη σημαία;

Ποιο κίνητρο θέλει να δώσει στους μαθητές η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως; (Nikos Libertas / SOOC).

Δηλαδή, πραγματικά, πιστεύουμε πως ένας μαθητής στο Κολοράντο, το Έσσεξ ή τη Λυών ενδιαφέρεται να γίνει ανταγωνιστικός σε ένα περιβάλλον που αλλάζει ή να κρατήσει τη σημαία της χώρας του σε μια παρέλαση; Ποιο είναι, άραγε, το κίνητρό του; Κι αν δεν είναι η σημαία, τούτο τον μετατρέπει αυτομάτως σε αρνησίπατρι και προδότη των ιερών και των αγίων της χώρας του; Μα, η δική του πρόοδος και οι δικές του δεξιότητες θα είναι που θα δοξάσουν την πατρίδα. Με την επιστήμη του και τη δουλειά του θα είναι σαν να σηκώνει καθημερινά τη σημαία της χώρας. Ιδού ένας ωραίος συμβολισμός.

Το παιδί του Δημοτικού που μαθαίνει εξαρχής πως στόχος είναι το δεκάρι και η σημαία, είναι πιθανό στο Γυμνάσιο να έχει «σκάσει» σαν μπαλόνι και στο Λύκειο να πάει εντελώς «καμένο». Αν φορτωθεί με τέτοιο βάρος εξαρχής ενδέχεται να μην το αντέξει. Η βαθμοθηρία είναι η καταδίκη της ουσιαστικής γνώσης. Θα πει κανείς: να μην υπάρχει τότε καθόλου βαθμοί; Οχι, ούτε κι αυτό είναι σωστό. Οι εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ με τους «αρίστους» είναι η άλλη ακραία εκδοχή.

Πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι ή χειρότεροι από εμάς. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι – δεν γίνεται. Όμως είναι εντελώς άλλο ο βαθμός να έρχεται ως αποτέλεσμα συστηματικού διαβάσματος, επιμονής και αγάπης του μαθητή για γνώση κι άλλο να γίνεται με στανικό τρόπο και να έχει ως απώτερο σκοπό τη σημαία δύο φορές το χρόνο. Και τις άλλες ημέρες που δεν έχουμε παρέλαση τι πρέπει να κάνει ο μαθητής; Να κάθεται και να κλωσάει βαθμούς;

Τέλος, κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε σ’ αυτή τη χώρα τι θέλουμε να βάλουμε ως προτεραιότητα και τι να αφήσουμε στο παρελθόν. Για να το πω αλλιώς: πόσο Αφγανιστάν της Ευρώπης θέλουμε να παραμείνουμε. Γιατί χρειαζόμαστε, άραγε, τις παρελάσεις; Ποιο σκοπό επιτελούν; Προς τι όλος αυτός ο κακός χαμός που όχι μόνο δεν βοηθάει στην εμπέδωση την εθνική συνείδηση, αλλά της προσδίδει ένα αχρείαστο φολκλόρ που έχει παραπομπές σε εντελώς άλλες εποχές και συνθήκες.

Η Ελλάδα έχει περάσει πολλά και, μάλλον, θα περάσει κι άλλα στο μέλλον. Οι πολίτες της, ομοίως, έχουν χτυπηθεί από τη μοίρα, αλλά τα έχουν βάλει και μαζί της. Δεν είμαστε οι μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο που έχουμε περάσει δύσκολες, αλλά και φωτεινές στιγμές. Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε σημαία. Το ιδανικό είναι να την κουνάμε με καμάρι μέσα μας.

Να δείχνουμε την αγάπη μας σ’ αυτήν με τις πράξεις μας, με την καθημερινή μας συμβολή (ο καθένας στον τομέα του) έτσι ώστε να ξεκολλήσει, επιτέλους, το κάρο από τη λάσπη. Αν θεωρούμε πως η παρέλαση μάς κάνει πιο Έλληνες, αλλά την ίδια στιγμή υπονομεύουμε το κράτος με τις ενέργειές μας, τότε μάλλον περπατάμε ανάποδα κρατώντας ψηλά τη σημαία. Μόνο που το κοντάρι έχει σπάσει.

Διαβάστε ακόμα: Κορίτσι του GNTM, γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;

TAGS :
Ελλάδα μαθητές παρέλαση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook