Το περιπολικό πρέπει να γίνει και ταξί, όταν χρειαστεί 
Πιότρ Κροπότκιν: ποιος ήταν ο πρίγκιπας του αναρχισμού; 
Σουβλάκι, πίτσα και φαλάφελ περιωπής: Τρία νέα στέκια στη Νέα Σμύρνη 
Φοβού τον άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας; 
Φταίει η Αριστερά για το μπάχαλο στα πανεπιστήμια; 
Εικόνα ντροπής από τα χθεσινοβραδινά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη. Ο πεσμένος αστυνομικός θα μπορούσε να είναι νεκρός (George Vitsaras / SOOC).
Όταν δέχθηκε επίθεση το Παρίσι από τζιχαντιστές ήμασταν με το Παρίσι. Όταν δολοφονήθηκε ο Τζόρτζ Φλόιντ ήμασταν με τον Φλόιντ. Οταν ξέσπασε η πανδημία ήμασταν με τους γιατρούς. Οταν χτυπήθηκε αναίτια ο νεαρός στην πλατεία της Νέας Σμύρνης από τους αστυνομικούς ήμασταν με τον νεαρό. Τώρα που χτυπήθηκε ανηλεώς ο αστυνομικός από μια αφηνιασμένη ομάδα μπαχαλάκηδων γιατί να μην είμαστε με τον αστυνομικό;
Προφανώς και το θέμα δεν είναι τι είδους banner θα βάλει κανείς στο προφίλ του στα social media. Το ζήτημα είναι πιο βαθύ και έχει να κάνει με τις επιλεκτικές αντιστάσεις που έχουν κάποιοι με την έννοια της βίας. Το κλασικό «από όπου κι αν προέρχεται» δεν πρέπει να είναι μια στενευμένη επωδός, κάπου στο βάθος των επιχειρημάτων μας, μόνο και μόνο για να αποκτήσει άλλοθι η περισπούδαστη πολιτική μας θέση. Οφείλει να είναι η επιτομή της σκέψης μας.
Η ανθρώπινη ζωή δεν κατηγοριοποιείται επί τη βάση του επαγγέλματος ενός εκάστου. Δεν γίνεται να ισχύει το «σήμερα ποιον δέρνουμε;» διότι τότε η οδός της αποκτήνωσης είναι ανοιχτή μπροστά μας και μας περιμένει με βγαλμένη έξω την πύρινη γλώσσα της.
Το ότι υπάρχουν κάποιοι αστυνομικοί που ξεφεύγουν από τα όρια των αρμοδιοτήτων τους δεν σημαίνει ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι ίδιοι. Οπως δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ταξιτζήδες, οι δημοσιογράφοι ή οι υδραυλικοί ίδιοι. Επίσης, δεν σημαίνει ότι για κάθε «άνθος του κακού» πρέπει να καίγονται στην πυρά άπαντες και, μάλιστα, αποκτώντας η βάναυση αυτή πράξη ηθικό έρεισμα.
Δεν υπάρχει καμία πολιτική, ιδεολογική ή ηθική επιταγή που να είναι υπέρτερη της ανθρώπινης ζωής. Ο αστυνομικός που λιντσαρίστηκε χθες στη Νέα Σμύρνη, σήμερα θα μπορούσε να κινδυνεύει άμεσα. Είναι αυτό δημοκρατική παρακαταθήκη; Αυτό θέλουμε; Ένα διαρκές ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέχρι να παγώσει ο ήλιος;
Γιατί, λοιπόν, ο δημοκρατικά ευαίσθητος πολίτης δυσκολεύεται να προσαρμόσει τη σκέψη του όταν ο παθών βρίσκεται στην πλευρά των αστυνομικών; Ποια ανώριμη τάση εναντίωσης στο πρόσωπο της εξουσίας τον οδηγεί να κλείνει τα μάτια σε καταφανείς ωμότητες και, ταυτόχρονα, να ιδεολογικοποιεί την άρνησή του να δει την αλήθεια κατάματα;
Καμία χώρα δεν πρόκοψε με τη βία. Καμία ζωή δεν έγινε καλύτερη βασισμένη στο αίμα. Η πόλωση είναι το ψωμί αυτών που περιμένουν κρυμμένοι στις σκιές να βρουν την ευκαιρία να αρπάξουν τον οβολό που δεν τους ανήκει. Μια ανοιχτή, δημοκρατική κοινωνία δεν έχει χρεία καμίας «μαμής» που θα ξεγεννήσει βία. Και όταν λέμε βία στις μέρες μας, αυτή δεν προέρχεται μόνο από έναν πόλο, αλλά από παντού. Ακόμη κι από εκεί που δεν το περιμένεις.
Θα περίμενε κανείς, κοντά πενήντα χρόνια από τότε που έπεσε η χούντα και εγκαθιδρύθηκε η δημοκρατία στη χώρα μας, να είχε οικοδομηθεί μια άλλη σχέση ανάμεσα στους πολίτες και την αστυνομία. Επίσης, να μην χρειαζόταν να γίνεται διαρκώς η επίκληση μιας ακόμη «χούντας» που χρησιμοποιεί ως πολιορκητικό κριό τους αστυνομικούς. Τι είδους τραύματα κουβαλούν ακόμη κάποιοι; Ποια φαντάσματα βγάζουν από την ντουλάπα τους και τα πηγαίνουν βόλτα δημοσίως;
Η αστυνομία, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού, είναι ένας θεσμός του κράτους. Δεν γίνεται να το αλλάξουμε αυτό, εκτός αν κάποιοι οραματίζονται μια αταξική κοινωνία (πότε υπήρξε, άραγε, τέτοια;). Είναι λάθος να βλέπουμε τον μέσο αστυνομικό ως δυνάστη ή ως επικυρίαρχο της ελευθερίας μας.
Σαφώς, και η ηγεσία της αστυνομίας οφείλει να κάνει συνεχείς προσπάθειες εξυγίανσης, έτσι ώστε να αποβάλλονται εκείνα τα άτομα που δεν αξίζει να φορούν τη στολή. Αλλά, ας πάψουμε να είμαστε υποκριτές: η επαναστατική γυμναστική έχει κουράσει πολύ σ’ αυτή τη χώρα και, εν πολλοίς, έχει αποδειχθεί αδιέξοδη.
Οποιος νομίζει πως ένας αιμόφυρτος αστυνομικός είναι η αρχή μιας άλλης κοινωνίας, τότε καλό είναι να αποχωρίσει ή να τον αποβάλλουμε διότι την επόμενη φορά ουδείς γνωρίζει ποιο άλλο θύμα θα επιλέξει να χτυπήσει.
Λοιπόν, μήπως πρέπει σήμερα να είμαστε με τον αστυνομικό; Μήπως στο πρόσωπό του δοκιμάζεται (πάλι) το δημοκρατικό μας πιστεύω;
Διαβάστε ακόμα: Όταν ρίχνονται στη «μάχη» των δρόμων ένστολοι που δεν έχουν επιχειρησιακή ετοιμότητα και ηθικό έρμα.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
