Η νέα τρομοκρατία εκφράζει κάτι πολιτικά; Έχει έρεισμα στην κρίση;

Παιχνίδι με την (τρομοκρατική) φωτιά η άκριτη μεθόδευση της δημιουργίας των διαβόητων φυλακών “Τύπου Γ”/ “υψίστης ασφαλείας”, υπό τις σημερινές συνθήκες. Photo Credit: flickr/liquidlegs

Συνελήφθη λοιπόν ο Νίκος Μαζιώτης (άνθησαν οι χαρακτηρισμοί, του τύπου “αρχιτρομοκράτης”, “κεφαλή του Επαναστατικού Αγώνα” κλπ.), κατευθύνθηκε με δική του βούληση/επιλογή στις φυλακές Κορυδαλλού αντί να μείνει για αποθεραπεία στον Ευαγγελισμό (με την δήλωση “σπίτι μου είναι η φυλακή”), έγιναν οι αρμόδιες δημόσιες δηλώσεις/τοποθετήσεις (με μάλλον συγκρατημένο ύφος: εδώ ο μπασκετμπoλίστας υπουργός Β. Κικίλιας έδωσε σχετικά καλές εξετάσεις – ακόμη και η “αναγκαία” αντιδικία με τον ΣΥΡΙΖΑ για την διστακτική, κατά τους κυβερνητικούς, έκφραση συγχαρητηρίων προς την Αστυνομία, έμεινε σε λογικά επίπεδα).

Και μετά; Και μετά συνεχίζεται η αστυνομική/μηντιακή ιστορία – “κυνήγι” της Πόλας Ρούπα, ομοίως του Χριστόδουλου Ξηρού, σταυροβελονιά με την υπόθεση των “συγκοινωνούντων δοχείων” με έμφαση στη διασύνδεση του Επαναστατικού Αγώνα με την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παραπέρα με την Σέχτα Επαναστατών, ήδη με τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις (της επίθεσης κατά των 2 χρυσαυγιτών στην Νέα Φιλαδέλφεια), συν η άλλη διάσταση “συγκοινωνούντων” με τα οργανωμένο έγκλημα (που χρησιμεύει για να εξηγεί το συντηρούμενο υψηλό επίπεδο εξοπλισμού, αλλά και πλέει stories όπως η συμπόρευση με Παλαιοκώστα ή πάλι η συνεργασία στην απαγωγή Γ. Μυλωνά ή και Περ. Παναγόπουλου). Α, ναι, ξεχάσαμε και την Τουρκική DHKP-C, που μάς την συσχετίζει με τους δικούς μας η ίδια η Europol, αλλά και τις Γερμανο-Ιταλικές επαφές των “επαναστατών”…

Όμως το αληθινό ερώτημα είναι άλλο, είναι αλλού: είναι αν, υπό τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ακραίας πίεσης των τελευταίων χρόνων, η τρομοκρατία (ή η “τρομοκρατία”, διότι το αστυνομικό/δικαστικό πλέγμα την χρησιμοποιεί με ακραία ελευθεριότητα την έκφραση τρομοκρατία…) εκφράζει σήμερα κάτι πολιτικά. Αν διεκδικεί κάτι σαν λαϊκό έρεισμα. Αν έχει γνήσια κοινωνική απήχηση.

Εδώ, ο καθείς έχει την προσωπική του εκτίμηση (η οποία μάλιστα αφορά συγκεκριμένο χρόνο: κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το αύριο), για την οποία άλλωστε κρίνεται στον χρόνο. Η δική μας είναι ότι όχι, ούτε λαϊκό έρεισμα αυξημένο έχει αποκτήσει ο αστερισμός αυτών των οργανώσεων – παρά την συμπαράσταση που προσφέρει η πολύ συχνά εκπληκτική χοντράδα των κατασταλτικών μηχανισμών, παρά την αίσθηση ότι στον “πόλεμο δρόμου” με π.χ. την Χρυσή Αυγή δεν προσέρχονται και πολλοί – ούτε εκφράζει κοινωνικά μέχρι σήμερα την απόγνωση/την αίσθηση αδιεξόδου/την αντίληψη προδοσίας που είναι διαδεδομένη ιδίως στο εντονότερα πιεζόμενα στρώματα μέσα στην κρίση.

Όσο για μια αποτύπωση του πολιτικού, του πολιτικού που να μιλάει προς τα έξω/προς τον κόσμο, ακόμη και ως αιχμή ή ως μαχητική απόληξη αριστερίστικων, αντιεξουσιαστικών ή αναρχικών εκφράσεων ενός ευρύτερου χώρου, οι οργανώσεις αυτές δεν την μπόρεσαν ή/και δεν την θέλησαν.

Ακόμη και όταν επιχειρείται η έκφραση ενός λόγου και εγχειρήματος άμυνας κατά του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που (θεωρούν ότι) βαθμιαία τείνει να επιβληθεί στην Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η ανάγκη της κλειστότητας παρόμοιων οργανώσεων τους αποκλείει μια μη-αυτοπερίκλειστη στάση.

Όποιος αντέχει να παρακολουθεί τις προκηρύξεις, συγκρίνοντας με ημέρες 17 Νοέμβρη και (ακόμη περισσότερο) ΕΛΑ, το γνωρίζει.

Καταθέτουμε αυτήν την εκτίμηση. Όμως… όμως οι κινήσεις με τις οποίες επιχειρείται πρώτα-πρώτα το τσουβάλιασμα των τρομοκρατικών οργανώσεων της περιόδου, οι κινήσεις ύστερα ταύτισης με την τρομοκρατία της πανσπερμίας αντιεξουσιαστικών κινημάτων -κινήσεις μηντιακές όσο και πολιτικές – υπόσχονται/απειλούν να προσδώσουν κάποια στιγμή κάτι απο το πολιτικό εκείνο περιεχόμενο που λείπει, όσο οι συνθήκες κοινωνικής πίεσης θα επιδεινώνονται.

Την στιγμή πάντως που μιλάμε – και εδώ θα μας επιτραπεί να παραπέμψουμε στην έκφραση του ίδιου του Ν. Μαζιώτη, που ανακήρυξε “σπίτι του” την φυλακή – ακόμη περισσότερο μπορεί να συντελέσει στο να αποκτήσει κάτι απο πολιτικό περιεχόμενο αυτός ο χώρος, η άκριτη μεθόδευση της δημιουργίας των διαβόητων φυλακών ή πτερύγων “Τύπου Γ”/ “υψίστης ασφαλείας”, υπό τις σημερινές (αδιανόητες) συνθήκες του σωφρονιστικού συστήματος της Ελλάδας.

Εκεί, υπάρχει το άλλο τσουβάλιασμα, των καταδικασμένων ή κατηγορουμένων για εκείνα που συγκροτούν σήμερα την “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης” υπό το νέφος της τρομοκρατίας, με εκείνους του οργανωμένου εγκλήματος ή της εντός φυλακής απειθαρχίας. Οταν κανείς παίζει με σπινθήρες κοντά σε εύφλεκτα υλικά, ενσωματώνει την έκρηξη στα σενάριά του.

Διαβάστε εδώ: Το μεγάλο παραμύθι με τα «ναρκωτικά».

TAGS :
Ελλάδα Μαζιώτης Πολιτική τρομοκρατία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook