Οι φιλελεύθερες ιδέες ενοχλούν την Ελλάδα εδώ και δύο αιώνες 
Και ο Μαρξ ξένος με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα 
16χρονοι με χαρτζιλίκι το όνειρό τους 
Ο Θάνατος του Εμποράκου ή η Νέα Λιανική 
Φανταστικός 15χρονος, φανταστικές επιτυχίες, σε φανταστική χώρα 
Μήπως ήρθε ο καιρός να δείξουμε λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας; (Φωτογραφία: Elisa Artesero)
Μια σκέψη μου τριβελίζει απ’ το πρωί σαν σκνίπα το μυαλό. Όλα αυτά που γίνονται δεν είναι απλώς απαράδεκτα (και τα καταπίνουμε μόνο χάρη στον προϊόντα μιθριδατισμό μας), αλλά είναι ΗΔΗ παρωχημένα.
Ανήκουν σε άλλες εποχές, έχουν άλλες αναφορές, βρομάνε έτσι κι αλλιώς πτωμαΐνη. Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να αποτινάξουν από πάνω τους την ηττοπάθεια και τη ματαίωση όλοι εκείνοι που ξέρουν να σκέφτονται «έξω από το κουτί».
Να φτιάξουν νέες πλατφόρμες δουλειάς, επικοινωνίας, ενημέρωσης, δράσης. Να αφήσουν το τυμπανιαίο και οδωδός πτώμα σ’ αυτούς που το διαχειρίζονται (και τρέφονται απ’ τα λέσια) και στους άλλους που δεν νοιάζονται, ή έτσι κι αλλιώς βαριούνται που ζουν.
Να απευθυνθούν και να πάρουν μαζί τους εκείνο το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ηλικίας, που πνίγεται και ασφυκτιά μέσα στα όρια του κουφαριού, και να του δώσουν χώρο να αναπνεύσει, να δράσει και να εκφραστεί.
Σε μια αόρατη χώρα «για μεγάλους και για ευφυείς μικρούς», όπως έλεγε και το σλόγκαν της Λιλιπούπολης. Σ’ ένα άτυπο κράτος εν τω (μη)κράτει που είναι το failed state όπου «ζούμε». Δεν χρειάζονται μαξιμαλισμοί. Δεν θα καταλάβουμε τα γκρεμισμένα και βρομερά ανάκτορα, γιατί ούτε τα επιθυμούμε ούτε μας αφορούν.
Μιλώ για μικρές εστίες ζωής και δράσης, πυρήνες ντε φάκτο αντίστασης χωρίς την παντιέρα της, που απ’ τη μια θα σέβονται τους βιασμένους και δολοφονημένους θεσμούς, κι απ’ την άλλη θα δρουν στο αχαρτογράφητο ακόμη πεδίο που απλώνεται έξω από αυτούς, άρα δεν θα παρανομούν.
Ξέρω ότι υπάρχουν τέτοιοι ευφυείς και δυναμικοί άνθρωποι – πολλούς τους γνώρισα στα κοινωνικά μέσα. Ξέρω ότι υπάρχουν ιδέες – από ιδέες να φάν’ κι οι κότες. Ξέρω ότι οι περισσότερες δεν χρειάζονται καν τρομαχτικά κεφάλαια και γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποτινάξουμε το σύνδρομο της Στοκχόλμης από τις πλάτες μας και να δώσουμε λίγη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Και στην υγιή μας τρέλα.
//Η Ρηγούλα Γεωργιάδου είναι μεταφράστρια και επιμελήτρια κειμένων.
Διαβάστε ακόμα: Στο εξωτερικό, κανείς δεν ψάχνει για δουλειά
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
