Είναι η Νέα Μεταπολίτευση, (προνεωτερικέ) stupid!

Τότε ήταν η κατάρρευση της δικτατορίας, η ελπίδα ενός δημοκρατικού ξεκινήματος για νέα εθνική ευημερία και η αισιοδοξία τύπου «κάθε “του χρόνου” και καλύτερα». Σήμερα, με κουρασμένη/γονατισμένη δημοκρατία, έχουμε απαισιοδοξία τύπου «κάθε πέρσι και καλύτερα». (Φωτογραφίες: Monti Spry & Rob Taggart/Central Press/Hulton Archive/Getty Images/Ideal Image και Jack Taylor/Getty Images/Ideal Image)

Δραματικός συνδυασμός Επετείου και Τραγωδίας

Η ζοφερή εθνική τραγωδία που συγκλόνισε τον πλανήτη και έκανε άλλη μια φορά την ανθρωπότητα να λυπάται τους Έλληνες, πίεσε ΤΟ Καθεστώς να ξεμπλέξει άγαρμπα από την εορταστική υποχρέωση της 24ης Ιουλίου. Ελάχιστοι ένοιωσαν το κενό, όπως ο καθηγητής Αριστείδης Χατζής, που εισηγήθηκε να τιμάμε ανυπερθέτως την επέτειο, υπενθυμίζοντας απόσπασμα του ιστορικού διαγγέλματος Καραμανλή (ορκωμοσία της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, 25-07-1974):

«Eις την ζωήν όλων των εθνών υπάρχουν στιγμαί που επιβάλλουν έξαρσιν ηθικήν και εθνικήν. Eίναι αι στιγμαί εκείναι κατά τας οποίας ένας λαός απογοητευμένος από το παρελθόν, το πρόσφατον και το απώτερον, αναζητεί με αγωνία τον δρόμον του. Kαι τας στιγμάς αυτάς ακριβώς ζη σήμερον η χώρα μας».

Προβάλλοντας στο σήμερα τους Καραμανλικούς συνειρμούς προβληματιστήκαμε: τότε είχαμε κατάρρευση της δικτατορίας και εθνικό ακρωτηριασμό στην Κύπρο: ένα Καλό κι ένα Κακό, που συνέκλιναν στην ελπίδα δημοκρατικού ξεκινήματος για νέα εθνική ευημερία. Ένοιωθαν όλοι τότε: «κάθε “του χρόνου” και καλύτερα». Σήμερα, με κουρασμένη/γονατισμένη δημοκρατία (υπό το καταθλιπτικό βάρος του κυρίαρχου χρεωκόπου Πελατειακού Εθνολαϊκισμού) έχουμε απαισιοδοξία τύπου «κάθε πέρσι και καλύτερα»…

Πλέον πονηρευόμαστε και σταδιακά συνειδητοποιούμε το κακό. Ψιλο-νομοτελειακά συμβαίνουν τέτοιες αλλεπάλληλες τραγικές στραβωμάρες: δεν τις λες ατυχήματα της κακιάς της ώρας. Συνιστούν έλλογα αποτελέσματα μιας ανορθολογικής συλλογικής συμπεριφοράς, που μας κατέστησε αποτυχημένη κοινωνία, τώρα και αποτυχημένο κράτος και -εφ’ όσον κάτι δεν αλλάξει δραματικά στο καθοδικό σπιράλ που διατρέχουμε- ίσως ανεπιστρόφως και αποτυχημένο έθνος.

Άλλως ειπείν, διερωτήθηκε για την τραγωδία ο Διεθνής Τύπος, μήπως έφταιξε η «μνημονιακή λιτότητα» των δανειστών, για τους νεκρούς στο Μάτι, λόγω τυχόν περικοπών σε προμήθειες πυροσβεστικού υλικού. Όχι, βέβαια, ήταν η απάντηση! Και το χλιδιάρικο 2007 παρόμοιο-εξοπλισμό-παρόμοιους-νεκρούς είχαμε: πάσχουμε πρωτίστως από σοφτγουέαρ, όχι από χαρντγουέαρ…

Το αστειάκι περί «Ατελούς» Διαφωτισμού

Είναι αυτονόητο στάτους (αδιακρίτως τεκμηρίωσης) η άποψη περί «Αδύναμου/Ατελούς Διαφωτισμού», ο οποίος δεν διαχύθηκε βαθιά στην ελληνική κοινωνία, αλλά την προσπέρασε επιδερμικά ραντίζοντας μόνο κάποιες τυχερές ελίτ. Εν τούτοις, κυριαρχεί εσχάτως στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ μια τρέντυ κρυάδα τύπου «κάποιοι θεωρούν ότι δεν διαφωτιστήκαμε αρκετά εμείς οι Έλληνες (γέλια…)».

Δυστυχώς υιοθετούν αβασάνιστα το συγκεκριμένο άνοστο τρεντ (σύντομα θα επανέλθουμε περί αυτού, πώς-γιατί-πόθεν εκπορεύτηκε) και κάποιοι αγαπητοί φίλοι. Προφανώς υπονοούν ότι «διαφωτιστήκαμε» απρόσκοπτα και ολοκληρωμένα, όσο κι αν αυτό αντιφάσκει καραμπινάτα με την συστηματική/έκδηλη κυριαρχία διάφορων εμμενόντων προνεωτερικών στοιχείων (που και οι ίδιοι καταγγέλλουν…) της βασανιζόμενης κοινωνίας μας.

Δεν τους κάνει εντύπωση, πως κάθε δυτικός λαός ενίοτε χρεωκοπεί -αλλά καπάκι ανασκουμπώνεται/ανορθώνεται-, ενώ εμείς αδιαλείπτως σερνόμαστε από χρεωκοπία σε εθνική καταστροφή και τούμπαλιν. Ούτε πως, δεν μπορεί να είναι όσες στραβωμάρες τρώμε αποτέλεσμα μιας μεταφυσικής κατάρας, που, παρά τις σπάνιες εθνικές εξάρσεις, μάς κρατάει ζουμπηγμένους διαρκώς στον πάτο των εθνών. Άρα, μήπως κάπου «χάνει» το κυρίαρχο κιμπάρικο/ανομικό λογισμικό μας, επειδή ακριβώς -πράγματι- δεν «διαφωτιστήκαμε» επαρκώς;

Ούτε πως, ενώ αλλού εμφανίζονται μαζικά ελεύθερες διακριτές προσωπικότητες, στην κοινωνία μας περισσότερο διακρίνονται σμπίροι ομοθυμαδόν δρώντες σε μπουλούκια τύπου «(διανοητικά)-μελαψές-φυλές-κοντοπόδαρες». Ούτε πως εκδηλώνουμε καταθλιπτικές πλειονότητες στη δεισιδαίμονα βάση ανορθολογικών βεβαιοτήτων τύπου «ούτε-Μακεδονία-ούτε-παράγωγα», ή «ε-ε-ε,-ο-ο-ο,-πάρτε-το-Μνημόνιο-και-φύγετε-από-δω!». Ούτε πως κάνουμε τα χατίρια ΣΤΟ Σύστημα, για ψιλοανταλλάγματα, αν και ολοφάνερα αυτό μας καταστρέφει όλους μαζί.

Ούτε (φερ’ ειπείν) πως, ενώ κάνει μπαμ ότι γρηγορότερα θα ξεμπλέκαμε αν σεβόμασταν/τηρούσαμε την ουρά μπροστά από ένα τραπεζικό γκισέ, εν τούτοις πλακωνόμαστε μπουλουκηδόν σε στυλ γιούργια-γιούργια-στον-ταβλά-με-τα-κουλούρια. Όπως, άλλωστε, καταπατάμε την ΛΕΑ στους συμφορημένους αυτοκινητόδρομους. Όπως, πετάμε σκουπίδια στον δρόμο και μπάζα όπου βρούμε. Όπως οι υπηρεσίες μας δεν καθαρίζουν τα φρεάτια και δεν μαζεύουν τα ξερόκλαδα, πριν φάμε πολύνεκρες πλημμύρες και πυρκαγιές, όπως «λόγω ανοργανωσιάς είναι εύκολο να καείς ζωντανός, αλλά απαγορεύεται να καείς νεκρός», όπως…,-όπως…,-όπως…

(Προνεωτερικά) Διαφωτισμένοι…

Αυτό το «έχει ο Θεός!», που και παλιότερα τραγουδάγαμε «βρε δεν βαριέσαι, αδελφέ!», πλέον μεταστοιχειώθηκε στο σημερινό: «βρε δεν γ@μνιέται!». Και δόστου αποενοχοποιούμε το ολοφάνερα καταστροφικό Εθνικό Καραμπαζωμένο Αυθαιρετατζόγλειο, αυτό που κατόπιν μας κάνει να γκρινιάζουμε ότι τζάμπα-πνιγόμαστε-και-τζάμπα-καιγόμαστε (στοιχεία που συνιστούν ικανούς/ασφαλείς δείκτες προνεωτερικότητας)…

Τάχα δεν καταλάβαμε ότι έχοντας κάνει εμετό τον Αριστοτέλη και μετά κληροδοτώντας τον στους κουτόφραγκους ως γνήσιους πλέον απογόνους του, λιγουρευόμενοι τον Πατροκοσμά ως πηγή του εθνικού σοφτγουέαρ, οδεύουμε σφαιράτοι προς νέους πάτους. Άλλως ειπείν, δεν μας χαλάει η χαμένη πάλη του λούζερ έλλογου Οδύσσειου Λογισμότυπου απέναντι στον κυρίαρχο ανορθολογικό Καραγκιόζειο Λογισμότυπο, ως αιτία όλων των ανωτέρω πληγών μας (τις οποίες ευλόγως κατά τα άλλα οικτίρουμε).

Και δεν μας πειράζει, που όταν η κοινωνία μας πάει να ουρήσει, χρειάζεται έξωθεν βοήθεια για να μην λερωθεί. Απορρίπτει πάντα την συνετή ορθολογική πρόληψη, προτιμώντας την εκ των υστέρων «φιλότιμη/ηρωική» ανορθολογική κινητοποίηση, η οποία, όμως, πάντα αποδίδει ζημιές και θρήνους κατόπιν εορτής. Άμα, όμως, κάποιος της επισημάνει αυτή την χαζομάρα, τότε αυτομάτως καθυβρίζεται ως «ανάλγητος νεοφιλελεύθερος». Και μετά πάλι, έρχονται νέοι προνεωτερικοί ανορθολογισμοί, νέες απώλειες, νέοι θρήνοι κοκ…

Ξανανεβάζοντας το Φελλινικό έργο «I Vitelloni»

Και η πολιτική εκδήλωση αυτής της εμμένουσας προνεωτερικότητας προσωποποιείται ΣΤΟ Σύστημα, σε αυτό το αήττητο καθεστώς, που διαχρονικά κρυσταλλώνει εντός του κάθε είδους ανορθολογική αντινομία και καθίσταται σύμπλοκος δεινόσαυρος, ολοένα και πιο ακατάβλητος. Κάθε στραβωμάρα που γεννάει, δηλαδή, την ολοκληρώνει λυτρωτικά για όλα τα θύματά του: «Είμαστε το αποτυχημένο κράτος που σου έκαψε τον πατέρα; Νο πρόμπλεμ. Έλα να συνδιαλλαγούμε λυσιτελώς: εμείς σε διορίζουμε στο Δημόσιο και συ ξεχνάς τις ευθύνες μας»…

Ιδού ΤΟ Σύστημα, λοιπόν, των επαναλαμβανόμενων χρεωκοπιών και των εθνικών καταστροφών. Όσο κι αν η έσχατη συριζοεκδοχή ΤΟΥ είναι μακράν χειρότερη για πολλούς ευδιάκριτους λόγους, ας μην ξεχνάμε την πηγή της εθνικής μας κακοδαιμονίας: την προνεωτερική κοινωνία μας που πεισματικά αρνείται να αλλάξει. Αυτή κρατάει όρθιες τις πολιτικές δυνάμεις (τα κυβερνήσαντα Γαλάζιο και Πράσινο ΠΑΣΟΚ, το κυβερνών Ροζ ΠΑΣΟΚ -αλλά και τα λοιπά: Κόκκινο-Μαύρο κ.α. ΠΑΣΟΚ) τις αντιστεκόμενες στην εθνική ανασυγκρότηση, η οποία ακριβώς απαιτεί οδυνηρές για ΤΟ Σύστημα αλλαγές…

Φυσικά για την τραγωδία «Βουτζάς-Μάτι» είναι ολοφάνερη αδικία να χρεώσουμε όλες σωρευτικά τις στραβωμάρες ΤΟΥ Συστήματος στον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, ο αντικυβερνητικός ζήλος γέννησε και ιδεοληπτικές ανακρίβειες: δεν ήταν μεσοαστικός τόπος το Μάτι, πριν δεκαετίες πηγαίναμε εκεί για παιγνίδι σε διάφορα φιλικά μεγαλοαστικά σπίτια (μην μπερδεύουμε τις φορολογικές/ασφαλιστικές αντι-μεσοαστικές προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το Μάτι)…

Το Πύρινο Κακό, λοιπόν, κατηφόρισε από την Πεντέλη τόσο αστραπιαία, που ακόμα και μια Κυβέρνηση Ιησού Χριστού δύσκολα θα έσωζε τον πανικόβλητο εγκλωβισμένο κόσμο (μόνο ο συνδυασμός τύχης-ηρωισμού-ευστροφίας σε γλίτωνε από το μπρος γκρεμός και πίσω φλόγα). Ακόμα και να μην είχαν γίνει τα απανωτά (κατά τεκμήριο) λάθη των επί κεφαλής κρατικών μούσκαρων, δεν γλιτώναμε την τραγωδία. Μόνο η έκτασή της παιζόταν (όσο κι αν μάρκαρε λαμπρά ο Δήμος Αθηναίων με την κατασκήνωσή του)…

Όμως, τελικά τα έσπασε ο συνήθης επικοινωνισμός, που ζήσαμε ως «Το Θέατρο της Δευτέρας ανεβάζει το Φελλινικό έργο ‘I Vittelloni’» (εδώ πρωταγωνιστούσε ένας προφανώς ψευδόμενος Πρωθυπουργός επί κεφαλής θλιβερού κωμικού/ξυπόλητου θιάσου). Έγκαιρα άρχισαν οι συνήθεις ύβρεις κατά του ΣΚΑΪ (που τα πήγε πολύ καλά -εξαιρουμένου του ασύμμετρα γραφικού Αυτιαδισμού). Επισημαίνουμε ότι εμπάργκο στον ΣΚΑΪ έκανε και παλιότερα ο ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ και του βγήκε. Τώρα καταρρέων ξανακάνει και δεν θα του βγει. Κορυβαντιά επερχόμενο το Τέλος του Συριζαϊκού Επικοινωνισμού…

Όταν ο Κυριάκος αναλάβει την ευθύνη, ας έχει κατά νου ότι ηγείται του Γαλάζιου ΠΑΣΟΚ, το οποίο τον λέει «Κούλη» και σε κάθε μεταρρυθμιστική κίνηση ευλόγως θα τον σαμποτάρει. (Φωτογραφία: Nikos Libertas / SOOC)

Αναγκαίο να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ! Είναι Ικανό, όμως;

Ασύμμετρη βλακεία τύπου «εμπρηστές-και-στρατηγός-άνεμος», κλιματικές αλλαγές και λοιπές άσχετες δικαιολογίες, σαν κάποιου παλιού γραφικού σπορτκάστερ, που κάποτε έτσι αιτιολόγησε την ήττα ελληνικής ομάδας: «Ε, τι να κάνουμε, ήταν και ο καιρός… Δεν μας ήθελε και η διαιτησία…». Κάπως έτσι κίνησε ο συριζοεπικοινωνισμός στο παζάρι. Πρώτα απέκρυπταν νεκρούς, μετά διόριζαν συγγενείς νεκρών, μετά αύξησαν μισθούς διοικητών ΔΕΚΟ, αλλά λίστα αγνοουμένων γιοκ (ανικανότητας ή δολιότητας ένεκεν;)…

Καπάκι ήρθε η επέλαση των αλαζονικά «αλάνθαστων» υπουργών και το κερασάκι ήταν η τζάμπα πρωθυπουργική ανάληψη πολιτικής ευθύνης (όταν προφανώς μας πανικόβαλαν οι κυλιόμενες δημοσκοπήσεις…). Καταλαβαινόμαστε τώρα: είστε τελευταίοι σε αντιμετώπιση κρίσεων, αλλά πρώτοι σε Πνύκες,-επιδόματα,-συσκέψεις,-τριήμερα-εθνικά-πένθη… Έτσι γεννήθηκε οργή αναδρομικά καθαρτική, αφού πάλι κατέστη σαφές ότι τα πάντα βαράνε τον έσχατο βαθμό διάλυσης, μετά από τέσσερα χρόνια ψεμάτων, ανευθυνότητας, καταστροφής της οικονομίας και γενικής καταρράκωσης του διάχυτου «ηθικού πλεονεκτήματος».

Είχε πλέον ωριμάσει εκείνο που αποξαρχής προαναγγέλλαμε ως «μετάλλαξη του “Ωσαννά!” σε “Άρον,-άρον,-σταύρωσον-αυτόν!”». Τώρα δικαιώνεται ο Βαμβακάρης: «τους-κυνηγάει-ο-λαός-για-τα-καλά-που-κάνουν-…-την-πούλεψε-κι-ο-Δεμερτζής-που-θα-‘φερνε-το-τέλος». Και σταδιακά οι σανοφάγοι κοψοχέρηδες καταλαβαίνουν πόσο λάθος ήταν εκείνο το σύνθημα που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: «Χειρότερα από Σαμαροβενιζέλους δεν έχει!». Μάλιστα, σασταλεγακίζοντας, θα σας θυμίσουμε ότι τότε -τέσσερα χρόνια πριν- αντιλέγαμε ματαίως: «Και όμως, υπάρχουν και χειρότερα!»…

Βλέπω φίλους που ζητούν μίσος και χαστούκια για τους απερχόμενους Συριζαίους. Και όποιος δεν μας λέει ΝΑΙ-ΣΕ-ΟΛΑ, τότε είναι ΝΑΙ-ΣΤΟΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Λυπάμαι. «ΠΣΟΦΦΟΣ», Μίσος και «Εμείς-ΑΣΠΡΟ-εσείς-ΜΑΥΡΟ!», συνιστούν ακριβώς το ψεκαζμένο ακροδεξιό πνεύμα ΣΥΡΙΖΑ, που έσπερναν οι Συριζαίοι πριν ρεσαλτάρουν στο πιλοτήριο. Παιδιά, μην τους μοιάσετε! Μην σας διαφεύγουν και οι επιτήδειοι (άνθρωποι για όλες τις εποχές) «Άνθρωποι ΤΟΥ Συστήματος», που έγκαιρα αλλάζουν πλευρά πριν τις Πολιτικές Αλλαγές… Εμείς ήδη παρατηρούμε πολλούς πρώην Συριζαίους, που με μίσος βρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Κουμπωθείτε.

Όταν ο Κυριάκος αναλάβει την ευθύνη, ας έχει κατά νου ότι ηγείται του Γαλάζιου ΠΑΣΟΚ, το οποίο τον λέει «Κούλη» και σε κάθε μεταρρυθμιστική κίνηση ευλόγως θα τον σαμποτάρει. Είναι αναγκαία συνθήκη εθνικής ανασυγκρότησης, λοιπόν, να φύγει χτες ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, δεν θα είναι και ικανή, εάν ο Κυριάκος δεν κατισχύσει του Γαλάζιου ΠΑΣΟΚ.

Τέτοιο έργο το βλέπει συχνά κάθε έμπειρος παρατηρητής (1974-1981-1989/90-1993-2004-2009-2012-2015…): λιμασμένοι εξουσιολιγούρηδες (άλλοτε-ζιβάγκο,-άλλοτε-γραβατωμένοι,-άλλοτε-ξεγραβάτωτοι) αδιαλείπτως έρχονται και παρέρχονται στο πλαίσιο ΤΟΥ Συστήματος καταστρέφοντας τον Τόπο. Θέλουμε αυτό να τελειώσει;… Ο Κυριάκος τι λέει; Συνειδητοποιεί ότι ή ΤΟ Αχόρταγο/Αμοιβαδικό/Πρωτοζωικό Σύστημα θα καταβροχθίσει το Έθνος, ή τούμπαλιν; Μόνο ένα εκ των δύο θα επιζήσει. Ας διαλέξουμε ποιο…

Άλλο κούρδισμα στα όργανα: Νέα Μεταπολίτευση

Η τραγωδία μας βοήθησε τουλάχιστον να συνειδητοποιήσουμε σκληρότερα ότι κατακτήσαμε Νέο Πάτο και ο επόμενος κοντεύει. Η ήσσων προσπάθεια πρυτανεύει, η αριστεία ως ρετσινιά εξαερώνεται, η αναξιοκρατία θριαμβεύει. Ο Κουτσογιώργειος Εκδημοκρατισμός της Διαφθοράς πλέον ολοκληρώνεται δημιουργικά στον Τσίπρειο Εκδημοκρατισμό της Επιδοματικής Φτώχειας. Τώρα διαλυόμαστε και καιγόμαστε καπάκι σαν χρεωκοπημένα κουκουνάρια.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Καραμανλή: «…Kαι τας στιγμάς αυτάς ακριβώς ζη σήμερον η απογοητευμένη χώρα μας, αναζητώντας με αγωνίαν τον δρόμον της». Το παλιό κούρδισμα έφερε παραφωνίες/τραγωδίες. Αφού έφταιγαν-τα-τραγούδια-του, έφταιγε-κι-ο-λυράρης, μα-έφταιγε-κι-ο-ίδιος-ο-λαός, γιατί-ήταν-μαραζιάρης. Ή το παίρνουμε αλλιώς, ή χανόμαστε: τώρα που το καθοδικό σπιράλ αλλάζει πίστα, το αποτυχημένο προνεωτερικό κράτος/έθνος μας ετοιμάζεται για Νέους Πάτους. Πάμε για νέο κούρδισμα στα όργανα, παιδιά; Όποιος δηλώνει πατριώτης, εδώ να το δείξει, όχι στις Μακεδονισμένες Πλατείες.

Είναι «αι στιγμαί αυταί» για θινκ μπιγκ καταστάσεις, ζητούνται οραματιστές ηγέτες, είδος εν ανεπαρκεία γενικώς. Αυτοί ας μας πάρουν από το χεράκι ως αυτιστική/κουμουνιζμένη κοινωνία, ας μας συγκλονίσουν και ας μας εμπνεύσουν για λιγότερο προνεωτερικούς λογισμότυπους οδηγώντας μας σε μια Νέα Μεταπολίτευση. Σε μια Νέα Εποχή για την Ελλάδα αντάξια της Ιστορίας της. Τίποτε λιγότερο, αλλιώς ο εθνικός αφανισμός δεν θα αργήσει.

Διαβάστε ακόμα: Όταν στην Ελλάδα «πέθανε» και ο σεβασμός για το θύμα

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Κωνσταντίνος Καραμανλής Νέα Μεταπολίτευση πυρκαγιές Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook