Ο αφόρητος επαρχιωτισμός μας απέναντι στα ξένα ΜΜΕ

Το επίμαχο άρθρο των ΝΥ Τimes.

Γιατί πλακώνεται ο κόσμος, μπαμπά; Για τη γνώμη ενός συνεργάτη των New York Times στην Αθήνα, ο οποίος έγραψε ότι στη χώρα μας γίνεται της τρελής με τις παρακολουθήσεις και ότι ζούμε μια δύσοσμη κατάσταση που δεν προσιδιάζει στον πολιτικό πολιτισμό μιας δυτικής δημοκρατικής χώρας.

Να έγραψε, άραγε, ο εν λόγω δημοσιογράφος κάτι που δεν συζητούσαμε μεταξύ μας από τη στιγμή που «έσκασε» η είδηση για την παρακολούθηση του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη; Να περιείχε το άρθρο της αμερικανικής εφημερίδας κάποια επιπλέον συνταρακτική είδηση που φώτιζε την υπόθεση από άλλη σκοπιά; Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Το άρθρο -με τον αιχμηρότατο είναι η αλήθεια τίτλο- δεν λέει τίποτα που δεν συζητιέται και εντός των τοίχων. Όμως χάρη στον «επαρχιωτισμό» που μας διακατέχει απέναντι στα «ξένα» ΜΜΕ έδωσε άλλη μια ευκαιρία στο «χωριό» μας να ετεροπροσδιοριστεί και να νιώσει μειονεξία.

Προσοχή: το ζητούμενο δεν είναι αν αυτά που γράφει ο Alexander Clapp (αυτός είναι ο συγγραφέας του επίμαχου άρθρου) είναι αληθή ή όχι. Σαφώς και έχει τη σημασία του άρθρο ως προς την αληθοφάνεια ή τις υπερβολές του. Σαφώς και προσμετράται στο ισοζύγιο θετικών και αρνητικών κρίσεων που εμφανίζει δημόσια η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά εδώ χρειάζεται να εξετάσουμε και μια γενικότερη πτυχή του ζητήματος, την οποία με εύσχημο τρόπο προσπαθούμε να την αποκρύψουμε από τον εαυτό μας.

Αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι όταν ο Guardian εξυμνεί τα νησιά μας και τα τοποθετεί μεταξύ των καλύτερων προορισμών του κόσμου. Την ίδια στιγμή, όμως, αισθανόμαστε εθνικά μειωμένοι έως και βαρύτατα προσβεβλημένοι όταν κάποια εφημερίδα γράφει για τα στραβά μας (όπως συνέβη κατά κόρον την περίοδο της οικονομικής κρίσης που μας πέρασαν γενεές δεκατέσσερις). Θα έπρεπε, άραγε, να ασχολούμαστε τόσο πολύ για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι;

To εξώφυλλο του περιοδικού Focus που είχε προκαλέσει προ ετών το θυμό του τότε προέδρου της ελληνικής Βουλής που είχε ζητήσει εξηγήσεις από τον γερμανό πρέσβη (!). Λες και δεν υπάρχει ελευθερία του Τύπου στη Γερμανία.

Σαφώς, ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό και όλοι έχουμε μια μορφή ένωσης μεταξύ μας. Όμως οι άλλοι δεν είναι ούτε ο εχθρός μας ούτε ο συμπολεμιστής μας. Όχι άλλος ανώφελος υπαρξισμός λοιπόν. Χρειαζόμαστε, οπωσδήποτε, τη γνώμη των άλλων για να κατανοήσουμε ποιοι και τι είμαστε; Μας λείπει έστω και ένα δράμι αυτογνωσίας για να κατανοήσουμε μόνοι τα καλά και τα άσχημά μας; Ή προτιμάμε να παραμυθιαζόμαστε;

Πιστεύει κανείς πως ο μέσος Πορτογάλος ή ο μέσος Ιρλανδός καίγεται τόσο πολύ για το τι γράφει ο διεθνής Τύπος για τη χώρα του; Ίσως να υπάρχει μια κάποια εξήγηση γι’ αυτό: Εμείς οι Έλληνες πάσχουμε από μόνιμη κρίση μεγαλείου. Μπορεί να μην υπήρξαμε ποτέ αποικιοκρατική δύναμη και να μην κατισχύσαμε του κόσμου με τα όπλα στη σύγχρονη εποχή, εντούτοις έχουμε πάντα στο μυαλό μας (ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε) ότι όλοι μας χρωστούν χάρη επειδή έτυχε στον τόπο μας πριν από χιλιάδες χρόνια να περπατήσουν οι γνωστοί πρόγονοί μας. Επί τη ευκαιρία: όχι άλλη αρχαιοπληξία.

Πιστεύουμε εν ολίγοις πως όλοι πρέπει να ασχολούνται μαζί μας. Τι γίνεται, όμως, όταν ασχολούνται με κάτι που δεν μας συμφέρει; Τότε το αφήγημα του ομφαλού της γης πάει περίπατο και αρχίζει η αποδόμηση. Τα καλά και συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση το όλο θέμα απέκτησε και έντονο -μικροπρεπή- κομματικό μανδύα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως οι NY Times αποκαλύπτουν τα άπλυτα της κυβέρνησης που τα εδώ ΜΜΕ προσπαθούν να κουκουλώσουν. Η Νέα Δημοκρατία θεωρεί (βλ. διαρρέει) το δημοσίευμα κατευθυνόμενο, ενδεχομένως και μια μορφή πληρωμένης καταχώρησης. Για άλλη μια φορά, δυο γάιδαροι τσακώνονται σε ξένο αχυρώνα.

Κανονικά δεν θα έπρεπε να έρθει κανένασ εξωτερικός παράγοντας να κηδεμονεύσει τα πολιτικά μας πράγματα. Μπορούμε να μόνοι μας να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία, αρκεί να το θέλουμε. Δεν είμαστε στο 1821 να περιμένουμε από τις Μεγάλες Δυνάμεις να καθορίσουν τις τύχες μας. Αλίμονο αν ένα δημοσίευμα είναι ικανό να ταρακουνήσει την εσωτερική πολιτική κατάσταση και να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν.

Ήταν ανθέλληνες οι συντάκτες του Focus όταν έβαλαν την Αφροδίτη της Μήλου να μας κάνει κωλοδάχτυλο; Είναι πράκτορας ο Alexander Clapp και βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία προς χάριν κάποιου κόμματος; Το να πιστεύεις θεωρίες συνωμοσίας και να κρίνεις με το θυμικό τα πράγματα δείχνει ανωριμότητα και φανερώνει την ανάγκη που έχουμε βαθιά μέσα μας για επιβεβαίωση. Ακόμη κι αν αυτή έχει αρνητική χροιά. Όπως έλεγε και ο θεατρικός συγγραφέας George Michael Cohan: «Δεν με νοιάζει τι λες για μένα, αρκεί να λες κάτι για μένα και να γράφεις το όνομά μου σωστά». Εντάξει, δεν έχουμε παράπονο, το… Greece οι ξένοι το πετυχαίνουν.

Διαβάστε ακόμα: «Μητσοτάκη, γ@μιέσ@ι». Όταν ο δημόσιος διάλογος γίνεται χωματερή.

TAGS :
Κυριάκος μητσοτάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook