Αυτός ο αξέχαστος Ιούλιος του 2015 διαμορφώνει ακόμη το νέο τοπίο, όπως αλλάζει μέρα με τη μέρα. Καθώς θα υπάρχει πλέον και κόμμα καθαρά υπέρ της δραχμής, με σαφή, συμπαγή και επιθετικό λόγο κατά της Δύσης, συμπλέοντας με τη Χρυσή Αυγή, ο χώρος της ευρύτερης περιοχής από τη Νέα Δημοκρατία έως το μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται και αυτός τις τεκτονικές μεταλλάξεις του.
Δεν θα χρησιμοποιήσω πλέον τη λέξη «μνημονιακός», καθώς το δίλημμα και ο διχασμός κατέπεσαν. Όχι χωρίς κληρονόμο. Γιατί, ο πραγματισμός και ο ρεαλισμός, τους οποίους έστω και υπό πίεση αποδέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας, απελευθερώνουν αμέσως χώρο για τον πετροπόλεμο και αφυπνίζει εκείνους που θέλουν να καίνε το αστικό κράτος.
Μπροστά μας, όμως, έχουμε τη νέα, δύσκολη συνθήκη. Οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που ζήσαμε και όσες θα ακολουθήσουν αυτήν την εβδομάδα, θα είναι δοκιμασία. Ελπίδες γεννά η ανακούφιση όσων είχαν χάσει τον ύπνο τους από την ημέρα της προκήρυξης του δημοψηφίσματος έως την ανακοίνωση της συμφωνίας, όπως ελπιδοφόρα είναι και η απελευθέρωση της επιθυμίας για την ανοικοδόμηση της χώρας. Προς το παρόν είναι επιθυμία, διότι κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πώς και ποιος θα εφαρμόσει τα μέτρα, ούτε αν θα οδηγηθούμε σχετικά σύντομα σε εκλογές.
Κέρδος για τον Πρωθυπουργό είναι ότι τώρα έχει κοντά του (αναγκαστικά ή μη, με θέρμη ή όχι), την παραγωγική ικμάδα και το δημιουργικό οίστρο όσων ψήφισαν «Ναι» στο δημοψήφισμα που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε.
Δεν υπάρχει πικρία ή εκδικητικότητα σε αυτό. Είναι η απλή αλήθεια. Το μεγαλύτερο βάρος της παραγωγικής μηχανής της χώρας, οι άνθρωποι της αγοράς και του τουρισμού, η καινοτομία και η έρευνα, το εμπόριο και πολλοί (σιωπηροί ή όχι) διανοούμενοι είναι με πάθος υπέρ της Ευρώπης και είναι έτοιμοι, στερημένοι από καιρό, να προσφέρουν τις δυνάμεις τους για τη μεταρρύθμιση της χώρας και τη σταδιακή μετακίνηση της Ελλάδας στην κατηγορία των προηγμένων, δυτικών κρατών.
Οι αντιστάσεις θα είναι λυσσαλέες. Και, φυσικά, εντάσεις, διαιρέσεις και αντιφάσεις θα υπάρχουν και στο αστικό και μεταρρυθμιστικό μέτωπο, αλλά και στην εσχάτως «ευρωπαϊκή» πτέρυγα της κυβέρνησης. Η συνοχή δεν είναι απαραίτητη ούτε αποτελεί προϋπόθεση για επιτυχία.
Απαραίτητη είναι μόνο η σύμπνοια για το ευρωπαϊκό μέλλον. Διαφορετικές εκτιμήσεις θα υπάρξουν, αλλά αυτό είναι αναμενόμενο και όχι απαραίτητα κακό. Κακό θα είναι να υπάρχει απόκλιση από το βασικό στόχο, ο οποίος είναι ένας.
Αναπόφευκτα κάποιος θα αναρωτηθεί: Προς τι όλα αυτά; Είπαμε, δεν είναι ο χρόνος για αποτίμηση ούτε για κατηγορίες, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει χρόνος. Η χώρα είναι απλώς παγωμένη στο κενό, καθώς η πτώση της ήταν ελεύθερη σε καιόμενη χαράδρα και αυτό που προέχει είναι η ανέλκυσή της.
Όμως, καθώς προχωράμε, όσοι συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε για να σώσουμε την Ελλάδα, με όποιες δυνάμεις και ρόλο έχει ο καθένας, δεν μπορούμε παρά να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας. Ότι η σημερινή αδιανόητα επιβαρυμένη οικονομική κατάσταση είναι αποτέλεσμα καταστροφικής πολιτικής, ιδεοληψιών, λανθασμένων εκτιμήσεων, άγνοιας κινδύνου και αβαθούς πολιτικής κουλτούρας. Και ότι αυτό το «μέγεθος» της καταστροφής συνάντησε, προκάλεσε, τροφοδοτήθηκε και νομιμοποιήθηκε από μία ευρύτατη κοινή γνώμη που επένδυσε σε αυτήν τη συνταγή αφηγημάτων αλυτρωτισμού και περιχαρακωμένου ηρωισμού.
Αυτός ο ηρωισμός εξέπεσε σε ένα κενό νοήματος πολιτικού δονκιχωτισμού χωρίς κομματική ενδοχώρα πλέον και, συνεπώς, χωρίς πηγές ανατροφοδότησης. Όμως, αυτό το αφήγημα του αλυτρωτισμού, θα κλονιστεί, θα συμπιεστεί, αλλά θα ανανήψει και απλώς θα μεταστεγαστεί.
Ο Πρωθυπουργός παραμένει ένα αίνιγμα. Οι ευθύνες του παραμένουν και αυτές τεράστιες. Και για το πρώτο εξάμηνο του 2015 και για το δεύτερο εξάμηνο του 2015. Δεν θα ακολουθήσω το κύμα δημοσίου επαίνου για τη συμφωνία που έφερε, αλλά απλώς θα εκφράσω την ανακούφισή μου.
Πολλά θα δούμε στην αντοχή του χρόνου και κυρίως πολλά θα δοκιμαστούν χωρίς κανένα ελαφρυντικό ή παροχή χάριτος. Η Ελλάδα είναι η κοινή πατρίδα. Και ο αγώνας αρχίζει τώρα. Θα είναι σκληρός. Θα έχει διακυμάνσεις. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την αμείλικτη περιθωριοποίηση όσων θα θελήσουν να δυναμιτίσουν την προσπάθεια.
Όπως και δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το πρόταγμα όσων μας ενώνουν ανάμεσα σε όσους θέλουν να δουλέψουν και να βάλουν πλάτη. Η ανηφόρα είναι μεγάλη. Αρχίζουμε.
Διαβάστε ακόμα: Βασίλης Σταματίου – Ο λογαριασμός της διαπραγματευτικής ζημιάς και τα μαθήματα που όλοι αντλήσαμε.