Πρώτη φορά χάνει ταπεινωτικά ο Λαϊκισμός 
«Τι καταφέρατε και τι όχι, κύριε Μητσοτάκη» 
Ιωάννης Χουντής: «Βιώνοντας τις ελληνικές εκλογές στο Λονδίνο» 
Όταν κυριάρχησε πολιτικά το «Άσε καλύτερα!» 
TikTok, Νιόνιος και Τσιμτσιλή: η πιο χάλια προεκλογική περίοδος 
Ο Τραμπ είναι υπέρμαχος του απομονωτισμού στην εξωτερική πολιτική. Έχει αναρωτηθεί γιατί να προστατεύουν οι αμερικανικές δυνάμεις υπερπόντια συμμαχικά εδάφη. Ταυτόχρονα όμως εμφανίζεται ως πολεμοχαρής, έτοιμος να σηκώσει το γάντι σε όποιον αμφισβητεί την κυριαρχία των ΗΠΑ και τον προσωπικό του εγωισμό. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr DonkeyHotey)
Σε λίγες ημέρες φτάνει στην Αθήνα ο απερχόμενος πλανητάρχης Μπαράκ Ομπάμα, ένας ουμανιστής statesman που με τον φιλέλληνα αντιπρόεδρό του Τζο Μπάιντεν στήριξαν τις ελληνικές θέσεις, κυρίως το κούρεμα του χρέους, το οποίο άλλωστε ευαγγελίζεται και το «κακό» ΔΝΤ.
Η επίσκεψη του Δημοκρατικού Προέδρου χάνει δραματικά σε βαρύτητα μετά την επικράτηση του Ρεπουμπλικανού πολιτικού του αντιπάλου. Όχι επειδή ο Τραμπ έχει εκφραστεί ενάντια στις ελληνικές θέσεις, αλλά διότι δεν εξασφαλίζεται η συνέχεια της προηγούμενης πολιτικής όπως το ελπίζαμε και θα ήταν εξαιρετικά πιθανό και λογικό με Πρόεδρο τη Χίλαρι Κλίντον.
Προερχόμενος από τη Νέα Υόρκη, ο Τραμπ έχει ευάριθμους «Ελληνάρες» της Αστόρια που τον στηρίζουν, λόγω του μπουφονικής, σεξιστικής και ρατσιστικής του συμπεριφοράς. Όμως, η παράδοση στην ομογένεια κλίνει υπέρ των Δημοκρατικών. Μπορεί ο μόνος Αντιπρόεδρος ελληνικής καταγωγής Spiro Agnew να ανήκε στους Ρεπουμπλικανούς ωστόσο υπήρξαν εξέχοντες ομογενείς Δημοκρατικοί με πιο γνωστό τον Μάικ Δουκάκη που παραλίγο να εκλεγεί Πρόεδρος (έχασε από τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο). Επίσης η ομογένεια έχει στενούς δεσμούς με τη δυναστεία των Κλίντον και παρά το συχνά παρατηρούμενο συντηρητισμό ή και μισογυνισμό τους, οι Ελληνοαμερικανοί προβλέπονταν να ψηφίσουν μαζικά τη Χίλαρι.
Καλό είναι να θυμόμαστε βεβαίως, όπως η ιστορία μας διδάσκει, ότι οι πρόεδροι της Αμερικής και κάθε κυρίαρχης χώρας έχουν και οφείλουν να έχουν τα συμφέροντα των δικών τους πολιτών ως προτεραιότητα. Γι’ αυτό η ανησυχία από την εκλογή Τραμπ δεν αφορά τόσο στην προώθηση ή μη των στενών ελληνικών και ελληνοαμερικανικών βραχυχρόνιων θέσεων και συμφερόντων.
Έχει να κάνει με τη γεωστρατηγική, μακροοικονομική ακόμα και ιστορική θεώρηση της ισορροπίας δυνάμεων στον πλανήτη και τη θέση του καραβιού «Ελλάδα» σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Κανείς Έλληνας δεν μπορεί σήμερα να είναι ανέμελος όταν οι δύο ισχυρότερες στρατιωτικά χώρες του κόσμου θα διοικούνται από αυταρχικούς και συγκρουσιακούς ηγέτες (Τραμπ και Πούτιν) και η γειτονική χώρα κυβερνάται από τον σουλτανικό Ερντογάν. (Φωτογραφίες από τους χρήστες του Flickr DonkeyHotey και Carsten S.)
Κανείς Έλληνας δεν μπορεί σήμερα να είναι ανέμελος όταν το ασφαλές λιμάνι της Ευρώπης διαλύεται, λόγω της ανόδου του λαϊκισμού (Brexit στη Μ. Βρετανία, απειλή Λεπέν στη Γαλλία κ.λπ). Όταν οι δύο ισχυρότερες στρατιωτικά χώρες του κόσμου θα διοικούνται από αυταρχικούς και συγκρουσιακούς ηγέτες (Τραμπ και Πούτιν). Όταν η γειτονική χώρα, που αποτελεί διαχρονική απειλή για Ελλάδα και Κύπρο, κυβερνάται από τον σουλτανικό Ερντογάν. Και ούτω καθεξής.
Ο Τραμπ δηλώνει απομονωτιστής στην εξωτερική πολιτική και αναρωτιέται γιατί να προστατεύουν οι αμερικανικές δυνάμεις υπερπόντια συμμαχικά εδάφη. Ταυτόχρονα εμφανίζεται ως πολεμοχαρής, έτοιμος να σηκώσει το γάντι σε όποιον αμφισβητεί την κυριαρχία των ΗΠΑ και τον προσωπικό του εγωισμό. Αυτό σημαίνει πρώτον ότι μπορεί να αφήσει χώρο σε δυνάμεις όπως η Ρωσία να αποσταθεροποιήσουν περαιτέρω το διεθνές status quo. Και αφετέρου ότι μπορεί ευκολότερα να μπλέξει σε μια αναμέτρηση με τέτοιες δυνάμεις, από τη Βαλτική ως τη θάλασσα της Νότιας Κίνας. Μην ξεχνάμε ότι ένας μίνι παγκόσμιος πόλεμος σιγοβράζει στα εδάφη της Συρίας, όπου επιχειρούν ήδη ρωσικά και τουρκικά στρατεύματα. Και η Συρία «δεν κείται μακράν», για να παραφράσουμε την τότε κοντόφθαλμη ελλαδική θεώρηση στο Κυπριακό.
Τίποτε στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας δεν κείται μακράν πλέον. Μπορεί ο Τραμπ να ισχυρίζεται ότι θα κτίσει ένα πελώριο τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, όμως κανείς δεν μπορεί να κτίσει τείχη στο Αιγαίο από όπου εισρέουν καθημερινά εκατοντάδες ψυχές. H περιφρόνηση του Τραμπ για το Ισλάμ είναι πιθανότερο να παροξύνει τις σχέσεις της Δύσης με ορισμένες προβληματικές χώρες της Ανατολής και ταυτόχρονα να δώσει χώρο στους πολυάριθμους αιμοσταγείς που κυβερνούν ή γυρεύουν την εξουσία στις χώρες αυτές να ξεθηκαρώσουν τα γιαταγάνια τους. Έχοντας σε κάθε περίπτωση ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανθρώπινης δυστυχίας των μεταναστευτικών ροών που περνάνε από το κατώφλι μας.
Με τον Τραμπ στο τιμόνι των ΗΠΑ να υψώνει τείχη πραγματικά ή ρητορικά, θα αποχαλινωθούν και οι λαϊκιστές της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Αυστρίας και προσεχώς της Γαλλίας (;) ή και άλλων χωρών που θέλουν μια Ευρώπη-φρούριο. Εφόσον, όπως είπαμε, η θάλασσα δεν περιφράσσεται, κινδυνεύουν να υψωθούν ακόμα σκληρότερα εμπόδια στα βόρεια και ανατολικά μας σύνορα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, με τον φιλέλληνα Αντιπρόεδρό του Τζο Μπάιντεν, στήριξαν τις ελληνικές θέσεις, κυρίως το κούρεμα του χρέους. Δύσκολα αυτό θα συνεχιστεί με τον Τραμπ Πρόεδρο. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr dcblog)
Αντιμετωπίζουμε λοιπόν τον κίνδυνο αρνητικής μεταβολής σε σχέση με τις ελληνικές θέσεις στο ζήτημα του χρέους, αλλά και τον οικονομικό προστατευτισμό που θα παγώσει για ένα διάστημα τις παγκόσμιες αγορές και χρηματαγορές από τις οποίες εξαρτιόμαστε. Χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι για άνοδο επιτοκίων, χωρίς να μπορούμε να ασκήσουμε δική μας νομισματική πολιτική, χωρίς αξιόλογα συναλλαγματικά αποθέματα κ.ο.κ. Μαζί με το παγκόσμιο εμπόριο κινδυνεύει να πληγεί και ο τόσο σημαντικός για εμάς τουρισμός.
Έχουμε ακόμα τη γεωστρατηγική ρευστότητα και τον κίνδυνο αναφλέξεων σε έναν κόσμο που κυβερνιέται από εκλεγμένους δικτατορίσκους. Όπως λέει ο λαός, «όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Κι εμείς είμαστε τα βατράχια.
Έχουμε τέλος μια ανησυχητική υποχώρηση από τις αρχές του δυτικού πολιτισμού του οποίου είμαστε η κοιτίδα. Πέρα από το ρομαντικό του πράγματος είναι λογικό και αποδεδειγμένο ότι την Ελλάδα, ή ακριβέστερα το ιδανικό της Ελλάδας και αυτό που θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα, βλέπουν με συμπάθεια οι μορφωμένοι, φιλελεύθεροι δημοκράτες και όχι οι ακροδεξιοί λαϊκιστές που «όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν». Τη χώρα μας συμφέρει να τηρούνται οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, να πρυτανεύει η λογική, να προωθείται η διεθνής συνεργασία, η αλληλεγγύη, ο αφοπλισμός.
Ας μην ξεχνάμε ότι και την ταλαίπωρη Ελλάδα τυγχάνει να διοικούν διχαστικοί και ανερμάτιστοι λαϊκιστές που δεν έχουν το ειδικό βάρος σε έναν κόσμο που μοιάζει με κινούμενη άμμο για να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τα εθνικά μας συμφέροντα χωρίς την ομπρέλα του διεθνούς δικαίου και μιας κοινωνίας εθνών με κοινές αξίες.
Η νίκη Τραμπ μας αφορά και μας αγγίζει, καθώς ξεθεμελιώνει ένα παγκόσμιο σύστημα που μας προφύλασσε και μας κατεύθυνε σε όλη τη νεότερη ιστορία μας. Χρειάζεται εγρήγορση από κάθε Έλληνα πολίτη, όπως άλλωστε και από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που κατοικεί τον πλανήτη. Ο καιρός του χαβαλέ έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Διαβάστε ακόμα: Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο; Για αυτό δεν θα έχουμε εκλογές πριν από το 2019!
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
