Εξελέγη αλλά τι θα κάνει τώρα; (Φωτογραφία: Dimitris Kapantais / SOOC).

Αναμενόμενο: μετά και την 68%-32% επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου στον δεύτερο γύρο των ενδοκομματικών εκλογών ηγεσίας του ήδη (μη-) ΚΙΝΑΛ, μετά-ΠΑΣΟΚ, με «χωνεμένη» επιπλέον την αναρρίχηση σε δημοσκοπικά διψήφια καταγραφή του τρίτου αυτού σχηματισμού του κομματικού μας συστήματος, όλοι (ο καθείς/η καθεμιά με την λογική και στόχευσή του/της) προσέρχονται με ευχές, με συστάσεις, με προβολές σχεδίων στον νέο αυτό συντελεστή του συστήματος.

Αναζητώντας μέσα σ’ αυτήν την πλημμυρίδα έναν χώρο για να διατυπώσουμε τον δικό μας – ας πούμε – Εξάλογο, είπαμε να ξεκινήσουμε με μια μέτρηση: πόσο απέχει η οδός Μαντζάρου, από την Σκουφά και Λυκαβηττού γωνία και πόσο από την «κάτω» Πλατεία Κολωνακίου – ακριβέστερα το «Μαντζάρου 3 café-bar» από το Dolce (τώρα μεταβαπτισμένο σε «Φίλιον») και από την «Βιβλιοθήκη».

Το νέο ΠΑΣΟΚ, ό,τι κι αν προσθέσει ως προσδιορισμό και εικαστικά στο ιστορικό όνομά του, μόνον ως συνέχεια του παλαιού μπορεί να υπάρξει.

Στην πρώτη συχνάζει ο Νίκος Ανδρουλάκης όταν είναι Αθηναίος, στο δεύτερο επιχωρίαζε αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ και στοιχεία της Αριστεράς (με μνήμες ταράτσας της Νομικής και αρχικού σχηματισμού του ΠΑΣΟΚ πριν 35+ χρόνια), στο τρίτο μπορούσε να συναντήσει κανείς κάτι από Ν.Δ. (αλλά και το ζεύγος Κ. Σημίτη, παλιότερα και μέλη της βασιλικής οικογένειας).

Φυσικά η μέτρηση των απαντήσεων δεν είναι υπόθεση γεωγραφίας. Είναι όμως υπόθεση αυτοπροσδιορισμού – και αυτή η δουλειά, του αυτοπροσδιορισμού, είναι η πρώτη και πιο δύσκολη που θα έχει μπροστά του ο Ν. Ανδρουλάκης.

Αυτό, άλλωστε, είναι και το πρώτο βήμα του δικού μας Εξάλογου: η νέα ηγετική ομάδα, που τώρα-τώρα σχηματίζεται στην οδό Χαριλάου Τρικούπη η οποία έχει οριστικά ενδυθεί τα χρώματα και τα εμβλήματα του ΠΑΣΟΚ (όσοι μένουν, δήθεν από περισσό ενδιαφέρον και με νομικά επιχειρήματα, στο θέμα των Σισύφειων δανείων που κουβαλάει το ΑΦΜ του ΠΑΣΟΚ παραγνωρίζουν την πολιτική πραγματικότητα: ουδείς θα διανοηθεί να πνίξει έναν πολιτικό χώρο επειδή σούρνει δάνεια μιας άλλης εποχής – το νέο ΠΑΣΟΚ, ό,τι κι αν προσθέσει ως προσδιορισμό και εικαστικά στο ιστορικό όνομά του, μόνον ως συνέχεια του παλαιού μπορεί να υπάρξει) έχει μπροστά της μερικές εβδομάδες για να δείξει πώς αυτοπροσδιορίζεται. Λίγες εβδομάδες! Είτε θα το επιδιώξει και θα το πετύχει. Είτε δεν θα το κάνει με σαφή τρόπο, οπότε θα της επιβληθεί – από τα πράγματα, από τους καλοθελητές.

Αν αφήσει το ύφος του πολιτικού του λόγου να επηρεασθεί από τα δημοσκοπικά ευρήματα, τότε θα έχει παγιδευθεί.

Δεύτερο βήμα του Εξάλογου: όλοι τώρα – προπάντων οι καλοθελητές – θα έχουν στήσει καρτέρι για τα πρώτα και τα δεύτερα δημοσκοπικά ευρήματα, της «εποχής Ανδρουλάκη». Άγνωστον ποια εκδοχή του καταρτιού του Οδυσσέα θα επιλέξει, εκείνου που είχε βάλει να τον δέσουν οι δικοί του άνθρωποι ώστε να μην μπορέσει να ανταποκριθεί στο υπέροχο τραγούδι/κάλεσμα καταστροφής των Σειρήνων.

Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να αναστήσει το ΠΑΣΟΚ; (Φωτογραφία: Dimitris Kapantais / SOOC).

Πάντως ο Ν. Ανδρουλάκης θα χρειαστεί να αγνοήσει πολλές στρώσεις δημοσκοπήσεων – ας πούμε μέχρι τις αρχές της άνοιξης. Αν ενσωματώσει όχι απλώς στην στρατηγική του ή στις θέσεις που θα βγάλει προς τα έξω – ενδιάμεση παρατήρηση: υπερτιμημένη πλέον υπόθεση «οι θέσεις», ακόμη περισσότερο «το Πρόγραμμα» – αλλά αν αφήσει το ύφος του πολιτικού του λόγου να επηρεασθεί από τα δημοσκοπικά ευρήματα, τότε θα έχει παγιδευθεί. Είτε τα ευρήματα αυτά είναι ευνοϊκά, είτε προκύψουν απογοητευτικά. («Μα ο Κυριάκος πορεύεται με τις δημοσκοπήσεις και σκίζει!». Ναι, αλλά είναι Κυβέρνηση, χωρίς πολλήν Αντιπολίτευση και με πλήθος διαταράξεων που οδηγούν τα πράγματα).

Τρίτο βήμα: ο Νίκος Ανδρουλάκης – φάνηκε αυτό από την προεκλογική του καμπάνια, ήδη, αλλά είχε ήδη διαφανεί από την προηγούμενη διαδρομή του: μην ξεχνούμε ότι είχε διεκδικήσει το 2017 την Προεδρία του ΚΙΝΑΛ «απέναντι» στην Φώφη Γεννηματά, πετυχαίνοντας 43% στον δεύτερο γύρο έναντι 57% της Φώφης –  «έχει ανθρώπους».

Κρίσιμο είναι τι θα κάνει με τον ΓΑΠ και τον Λοβέρδο.

Ωστόσο, η τωρινή του πορεία και κυρίως η τελική του ευθεία προς τις αληθινές κάλπες, μέσα στο ερχόμενο 18μηνο θέλουμε/δεν θέλουμε, θα έχει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Το αν θα θελήσει, ή αν θα θεωρήσει ότι χρειαστεί, να κλειστεί σ’ έναν κύκλο εμπίστων (πράγμα που, για παράδειγμα, είδαμε τι κόστισε π.χ. στον ΓΑΠ σ’ αυτήν την φάση) ή αν θα αποτολμήσει να ανοιχτεί (όπως π.χ. τόλμησε στα πρώτα του βήματα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή δεν αποφασίζει και τώρα να αναλάβει το ρίσκο να πράξει ο Αλέξης Τσίπρας) θα καθορίσει πολλά. Ίσως περισσότερα απ’ όσο νομίζεται. Πάντως, άλλη διαχείριση χρειάζεται ένας κλειστός κύκλος, άλλη ένας πιο χαλαρός πλην ζωντανός. Δεν στεκόμαστε λοιπόν στην ονοματολογία – που κατ’ ανάγκην τώρα ανθεί. Αλλά στις αρχές που μόλις περιγράψαμε.

Τέταρτο βήμα, η συζήτηση για την αξιοποίηση ή την ψυγειοποίηση των ανθυποψηφίων του. Ασφαλώς την νύχτα των αποτελεσμάτων οι διατυπώσεις όλων ήταν περίπου υποδειγματικές, αλλά και ο ίδιος ο νικητής των ημερών μίλησε εξαιρετικά προσεκτικά. Όμως… ακολουθεί η  πράξη. Ακολουθεί η ενσωμάτωση των ανθρώπων – ΓΑΠ και Λοβέρδος, οι δυο κεντρικοί συντελεστές  στους αντίποδες… – και των περιβαλλόντων τους.

Εδώ, η πρωτοβουλία δεν ανήκει μόνον στον πρωταγωνιστή αλλά και στους ίδιους: θέλουν να συνεισφέρουν στην κοινή προσπάθεια, ή να τραβήξουν την κουβέρτα προς την δική τους πλευρά; Δεν πρόκειται για θέμα τοποθετήσεων, δεν πρόκειται καν για τις στάσεις των ποικίλων κέντρων επιρροής που τους στήριξαν. Πρόκειται για ζήτημα επισήμανσης των δυνατοτήτων που έχει ο καθένας, και ειλικρινούς συνεννόησης. Αν είναι να προκύψουν φραξιονισμοί, θα είναι συνταγή αποτυχίας – χειρότερο κι από το άγος των διασπάσεων.

Κι αν αυτό ισχύει για τους ανθυποψηφίους, ισχύει και για τις ενδεχόμενες παλιννοστήσεις. Βαγγέλης Βενιζέλος, Αννα Διαμαντοπούλου, Γιώργος Φλωρίδης… Για όλους, στην στροφή αυτή, το ερώτημα θα είναι: «γιατί». Και «για τι». Αν δεν απαντηθεί με ευθύτητα και ειλικρίνεια, αντί για στηρίγματα κινδυνεύουν να λειτουργήσουν ως βαρίδια.

Τώρα, το πέμπτο βήμα του Εξαλόγου: κυκλοφορεί εδώ και καιρό η θεωρία ότι δεν υπάρχει πλέον Δεξιά και Αριστερά. σαν να μην φθάνει αυτό, δεν υπάρχει καν προοδευτική και συντηρητική πολιτική. Άμα η γραμμή αυτή ακολουθηθεί μέχρι το άκρο, καταλήγει στην μονοδιάστατη σκέψη. Όπως κι αν χωρίσει ή/και ονοματίσει κανείς τα πράγματα, ΥΠΑΡΧΟΥΝ διαφορές: το ημικύκλιο  στα Κοινοβούλια, ή πάλι τα απέναντι έδρανα στην Βρετανία δεν επιτρέπουν αυτού του είδους την – δήθεν – εκσυγχρονιστική ισοπεδωτικότητα έναντι των ιδεολογιών.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος θα παροπλιστεί ή θα δεχθεί κάλεσμα ενότητας; (Φωτογραφία: George Vitsaras / SOOC).

Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης μιμηθεί ύφος ή ακολουθήσει πρότυπα, κινδυνεύει να χάσει προτού καν ξεκινήσει.

Υπάρχει και ο άλλος πειρασμός: η (αποτελεσματικότατη για την έως τώρα διακυβέρνηση!) λογική του μονοδιάστατου αντι-ΣΥΡΙΖΑ αγώνα, που με μεγάλη ειλικρίνεια υπερασπίστηκε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Παλιότερα, μην το ξεχνούμε, υπήρξε το αντι-Μνημόνιο (που κι εκείνο έδωσε πλούσιους καρπούς, αφού οδήγησε στο πενταετές σχήμα ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ). Υφέρπει άλλωστε στις ημέρες μας μιαν άλλη πατέντα: ο αντι-λαϊκισμός, που παραβλέπει ότι στο δεύτερο συνθετικό υπάρχει η δυσάρεστη έννοια «λαός». Θέλει μεγάλη προσοχή η χρήση αυτής της εύκολης εκδοχής του «αντι-», πάντως για ένα κόμμα που έζησε όσα το ΠΑΣΟΚ/ΕΛΙΑ/ΔΗΣΥΜΠ/ΚΙΝΑΛ τα τελευταία – λίγα εν τέλει, αλλά πικρά – χρόνια.

Και φθάνουμε στο έκτο βήμα, αυτό εξαιρετικά βραχύλογο: το ύφος του πολιτικού λόγου και των στάσεων στην δημόσια σκηνή θα παίξει καθοριστικό ρόλο. Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν χρησιμοποιήσει «το δικό του», αν μιμηθεί ύφος ή ακολουθήσει πρότυπα, κινδυνεύει να χάσει προτού καν ξεκινήσει: οι καιροί δεν συγχωρούν. Βέβαια… οι επικοινωνιολόγοι δεν θα συμφωνήσουν! Αλλά πότε η επικοινωνία έχτισε πολιτική;

Μια υποσημείωση: οι αναφορές Ανδρουλάκη στην αξία που έχει γι αυτόν το ΕυρωΚοινοβούλιο, η «Ευρώπη», και δι αυτού για την παράταξη και για την χώρα, απαιτούν – άμεσα – κάτι σαφές και διευκρινισμένο ως εισροή στην πολιτική συζήτηση της εποχής. Στην «Ευρώπη» τρέχουν πολλά. Ας διαλέξει κι ας εισαγάγει.

Και μια ακόμη υποσημείωση: ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έχει σχέση μ’ έναν άλλο, συν-επώνυμο, τον Μίμη Ανδρουλάκη. Ο οποίος μάλιστα αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε ένα παράξενο βιβλίο, το «Μαύρο Φως». Ο Μίμης απέχει εδώ και πολλά χρόνια από το προσκήνιο της πολιτικής: ωστόσο, παλιά, είχε «διδάξει» πολλές και πολύτιμες υπερβάσεις και συνθέσεις, της Αριστεράς ειν’ αλήθεια. Ίσως θ’ άξιζε να μελετηθούν κι αυτές, αν μάλιστα ο νυν Νίκος Ανδρουλάκης κληθεί να παίξει ρόλο-κλειδί στις δίδυμες εκλογές που έχουμε μπροστά μας.

 

Διαβάστε ακόμα: Σε αναζήτηση πολιτικών δελφίνων παντού, με ματιά 5ετίας/10ετίας.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top