Ο Νταμπίζας

«Γιατί να τον τιμήσουν τον Νταμπίζα; Επειδή αν δεν έχεις αντίπαλο αντάξιό σου και ισχυρό, όλο και χειρότερος κι εσύ θα γίνεσαι, όλο και πιο κάτω έτσι θα πηγαίνεις». Photo Credit: In Time Sports

Ας παραδοξολογήσω λίγο σήμερα, μιλώντας όμως με τα σωστά μου, σε μια χώρα όπου η παραδοξολογία καταλαμβάνει πάντα ατρόμητη το χώρο του λογικού, και της ελάχιστης λογικής.

Ακούμε συχνά τελευταία πως μεγάλη είναι η συμμετοχή τού… αποσυνάγωγου από τον Ολυμπιακό Νταμπίζα στου Παναθηναϊκού την εντυπωσιακή βελτίωση, στων πράσινων την εξίσου περίκλειστη χώρα, όπου καθόλου καλά δεν τον δέχτηκαν πέρυσι, αλλά ο… Ξέρξης Αλαφούζος τον στήριξε και τον κράτησε μαζί του ως… Δημάρατό του, ως Θεμιστοκλή ικέτη, και οικέτη του.

Αν, λοιπόν, ισχύει η δημοσιογραφική αυτή άποψη, και ο Νταμπίζας μαζί με τον Αναστασίου έχουν μερίδια μέγιστα στα φετινά του Παναθηναϊκού απρόσμενα κατορθώματα, οι πρώην «δικοί του», οι αλαζόνες κόκκινοι, δεν θα ’βλαπτε αύριο-μεθαύριο να βρουν τρόπο να το τιμήσουν το παλικάρι, μια κι εκ της τεθλασμένης βοήθησε σ’ αυτό που οι ίδιοι δεν δείχνουν καθόλου να αντιλαμβάνονται, και που είναι ‒από ανέκαθεν που ’γραψε κι ο Ελύτης‒ εκ των ων ουκ άνευ στο ποδόσφαιρό μας, και όχι μόνο: αν δεν έχεις αντίπαλο αντάξιό σου και ισχυρό, όλο και χειρότερος κι εσύ θα γίνεσαι, όλο και πιο κάτω έτσι θα πηγαίνεις.

Π.χ., ακόμα και στα φιλικά προετοιμασίας των ομάδων, η κατώτερη πάντοτε ομάδα επωφελείται από τα μεταξύ τους παιχνίδια, και η ανώτερη πολλά δεν κερδίζει, αντιθέτως χάνει καμιά φορά και το μέτρο των δικών της δυνατοτήτων, και παρουσιάζεται μετά στην αρχή της χρονιάς χωρίς να ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Φανταστείτε αυτό το πράγμα να γίνεται επί μονίμου βάσεως σ’ ένα πρωτάθλημα επί δεκαετίες πια ολόκληρες, και μόνο στα ευρωπαϊκά ματς να παίρνει ο πανίσχυρος εντός αυτός αυτοκράτωρ μυρωδιά για την αξία του την πραγματική, για την κατάσταση και το επίπεδό του, μυρίζοντας συχνά τα ραδίκια ανάποδα.

Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, στην περίφημη ψηφοφορία του 1975 αν θυμάμαι καλά, για τον υποβιβασμό ή μη του αιώνιου αντιπάλου του Παναθηναϊκού τότε για την υπόθεση της γνωστής δωροδοκίας, ψήφισε θαρραλέα και μετά λόγου μεγάλης γνώσεως «Όχι», και, με ψήφους 2-1, πάλι αν θυμάμαι καλά, ο Παναθηναϊκός τη γλίτωσε παρά τρίχα. Γιατί οι προηγούμενοι ποδοσφαιράνθρωποι το ποδόσφαιρο το βλέπανε ολόκληρο, τις ομάδες αντιπάλους τους αλλά σεβαστές, δικές τους κι αυτές δηλαδή με τρόπο υπερβατικό αλλά έλλογο, λόγω ήθους τελείως, μα τελείως του σημερινού διαφορετικού, με συγκίνηση κιόλας συνύπαρξης ερασιτεχνικής, επαγγελματικότατης όμως έτσι, πάνω από μίση βλακώδη και αστεία μικρο-συμφέροντα της συμφοράς, πάνω από τόσες αυτοκαταστροφικές σύγχρονες τάσεις.

Κι αν φαίνεται τώρα ιεροσυλία αν έλεγα να του κάνουνε του απεχθούς τους πια Νταμπίζα κάνα εικόνισμα εκεί κάτω στον Πειραιά και στους παίδες εν καμίνω του, ένα τάμα μυστικό σαν αυτά τ’ ασημένια με τα σκέτα πόδια σε κάνα απόμερο έστω παραθαλάσσιό τους εκκλησάκι να του κρέμαγαν δεν θα ’βλαφτε εγώ λέω, δεν θα τους έκανε κακό καθόλου.

Υ.Γ.: Εντάξει, βιάστηκα κι εγώ τις προάλλες να πω για της Λίβερπουλ τα καλά νέα μαντάτα, και χαρακτήρισα και soft τις αντιπάλους της. Τι να κάνουμε τώρα, τα ’χει η μπάλα αυτά. Το γεγονός πάντως πως η Λίβερπουλ μοιάζει να επανέρχεται παραμένει.

Διαβάστε ακόμα: Πόσο μας αξίζει ο Μίτσελ;

TAGS :
αθλητικά Νταμπίζας παναθηναϊκός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook