Νίκος Γκάλης: Καλλιτέχνης, παιδί μου, μεγάλος καλλιτέχνης!

Τόσο μεγάλο εγωισμό μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουνε…

Είχα ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να του πάρω συνέντευξη για το επετειακό τεύχος των επτά χρόνων του συγχωρεμένου πια STATUS. Ως τότε ο Γκάλης είχε ελάχιστες φορές μιλήσει στον Τύπο εκτενώς, η συνέντευξή μας πάντως πήγε μια χαρά, τα είπαμε, τον βρήκα μάλιστα πολύ καλύτερο τού αναμενομένου: άμεσο, ειλικρινή, και ξεκάθαρο.

(Κάποτε μετά, σκεφτόμουνα πως τόσο μεγάλη εμφανή ψυχοσωματική συσπείρωση παρατήρησα –εκ συνόλου 650 και συνεντεύξεων‒ μόνο σε τρεις: σ’ αυτόν, στην παγκόσμια πρωταθλήτρια του σκι Αγγελική Ανδριοπούλου και στον σερ Μαγκντί Γιακούμπ)…

Το ίδιο βράδυ, κατέληξα στο Santé, στη Μητροπόλεως ακόμα τότε. Ο ιδιοκτήτης του και φίλος μου, που ήξερε γιατί είχα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη μέρα, με ρώτησε πάνω στη μπύρα μου: «Πώς σου φάνηκε;». Του είπα, συμπληρώνοντας πως, αν και από τη δημόσια εικόνα του τον τελευταίο καιρό με είχε χάσει, με ξανακέρδισε με την ιδιωτική του, που είδα.

–Γιατί ρωτάς; Εσύ τι λες πάλι;
–Να σου πω: εγώ εδώ έχω έναν μπάρμαν, και είναι φίλοι με τον Νικ. Κι ο Νικ περνάει με τ’ αμάξι και τον παίρνει, και πάνε και παίζουνε μονό συχνά.
–Και;
–Του λέει στα 10 ή κάτι τέτοιο στη σειρά, κι αν βάλεις έστω κι ένα εσύ, κέρδισες.
–Και;
–Ε, δεν του δίνει ποτέ τη μπάλα ν’ αρχίσει εκείνος πρώτος…
–Οπότε, Γιώργο;
–Καλλιτέχνης, παιδί μου, μεγάλος καλλιτέχνης!
–Δηλαδή;
–Δηλαδή, τόσο μεγάλο εγωισμό μόνο οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουνε!

Υ.Γ. Κι αν η ιστορία αυτή, όπως σας τη διηγήθηκα προς τιμήν των φετινών τιμών για τον Νίκο Γκάλη, δεν ισχύει, δεν είναι αληθινή; Ε μπεν, τρόπο μπεν τροβάτα: εμένα μου μοιάζει πιο αληθινή από αληθινή, και το συμπέρασμά της φυσικό, φυσικότατο. Τα ζήσαμε, άλλωστε. Δεν τα ζήσαμε;

Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.

TAGS :
γκάλης μπάσκετ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook