Το Νηπιαγωγείο ως ένα «Lego» σε πραγματική κλίμακα

Μέτωπο αιθουσών προς τον κήπο.

Με αφορμή το νέο Νηπιαγωγείο της Γερμανικής Σχολής της Αθήνας – το οποίο σχεδίασε το γραφείο μας και παρουσιάζω στη συνέχεια – δίνεται η ευκαιρία να συζητήσουμε για την αρχιτεκτονική στο χώρο της εκπαίδευσης, πέρα από τις «politically correct» αντιλήψεις που ενυπάρχουν σε πολλά χωρικά και κοινωνικά σχήματα και προσλήψεις του καθιερωμένου ελληνικού τρόπου σκέψης.

Εξώγλυφα πλαίσια παραθύρων.

Το Νηπιαγωγείο είναι το πρώτο δημόσιο κτίριο με το οποίο έρχεται σε επαφή το μικρό παιδί, γεγονός που του προσδίδει ιδιαίτερη σημασία. Κατά τη συνθετική προσέγγιση, το κτίριο αντιμετωπίστηκε όχι μόνον ως λειτουργία – όπως κατά σύμβαση την ξέρουμε – αλλά ως συντελεστής των δράσεων του μικρού μαθητή, ως υλικό σημειωτικό σύστημα που εμπλέκεται σε αυτές μέσα από ένα δίκτυο διαδραστικών σχέσεων.

Αίθουσα διδασκαλίας 30 ατόμων.

Οι καθιερωμένες «ουδέτερες» προτάσεις κτιριακών εγκαταστάσεων προσχολικής αγωγής που γνωρίζουμε στην Ελλάδα μοιάζουν κατά μία έννοια σωστές ως προς αυτό που λένε, όμως αυτό που δεν λένε, αυτό που παραλείπουν, είναι το πιο σημαντικό. Είναι προτάσεις της «λογικής», της «τάξης», της «ασφάλειας», δεν είναι όμως προτάσεις για τρέξιμο, για ανέμελη περιπλάνηση, για φωνές, για γόνιμες «αντιθέσεις», για «κρυμμένα γεγονότα», για καταστάσεις «εκτός ελέγχου». Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη «να σκεφτούμε το “αδιανόητο”», όπως γράφει η E.Grosz, «να φανταστούμε μια αρχιτεκτονική “εκτός” του μέχρι τώρα».

«Το παιδί χρειάζεται περισσότερο πρότυπα παρά κριτική, το παράδειγμα είναι πιο αποτελεσματικό από το δίδαγμα», αναφέρει σε κείμενό του ο Βρετανός φιλόσοφος Herbert Spencer, και συνεχίζει: «ο κυριότερος στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η γνώση, αλλά η δράση». Θεματοποιώντας τις σχέσεις: «μάθηση/παιχνίδι/χώρος», το σχεδιασμό απασχόλησε ακριβώς η εμπειρία που θα εισπράττουν τα νήπια μέσω της νοητικής και συναισθηματικής τους συσχέτισης με το κτίσμα.

Διαβάστε ακόμα: Το ρετροφουτουριστικό ντεκόρ μιας νέας κολωνακιώτικης μπουτίκ

Νυχτερινή άποψη ανατολικής όψης.

Στο πλαίσιο αυτό, ο συνθετικός χειρισμός αντιμετώπισε το Νηπιαγωγείο ως ένα «αντικείμενο/παιχνίδι» σε πραγματική κλίμακα. Έτσι, η ογκοπλαστική επεξεργασία, σχηματοποιημένη από επιμέρους λευκά και ξύλινα μέρη, αναζήτησε την έμπνευσή της στα «modules» ενός συστήματος τύπου «lego», τα οποία αθροιζόμενα δημιουργούν την τελική φόρμα.

Περιοχή ομαδικών δραστηριοτήτων.

Η διάσταση αυτή – ενός «ουτοπικού κόσμου» που προτρέπει το παιδί να τον ανακαλύψει, να πειραματιστεί μαζί του, διατηρώντας μια διαρκή υπόσχεση – διατρέχει το σχεδιασμό. Στο μικρόκοσμο που δημιουργείται, το «φαντασιακό» πρόσημο εγκαλεί ταυτόχρονα σε ονειρόποληση και επιθυμία ερμηνείας, ενεργοποιώντας το πνεύμα, τις αισθήσεις και τη φαντασία του μικρού μαθητή. Μας ξεναγεί σε μία αρχιτεκτονική των νοητικών και συναισθηματικών «απολαύσεων», όπου τα παιδιά θα παίζουν, θα σκέφτονται, θα βιώνουν εμπειρίες, θα θυμούνται, θα αμφισβητούν, θα μαθαίνουν, θα εκπλήσσονται, θα γίνονται αυτό που πραγματικά είναι.

Διαβάστε ακόμα: Οι Wendell Burnette Architects στην έρημο της Αριζόνα.

Αίθουσα διδασκαλίας 15 ατόμων.

TAGS :
lego αρχιτεκονική Νηπιαγωγείο σχολή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook