Γιατί μου αρέσει ο γυμνισμός

Ο γυμνισμός δεν είναι ένα βραδινό μπάνιο, αλλά μια φιλοσοφία, μία αποδοχή του εαυτού σου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει και κάποιες φορές την πλάκα του. (Φωτογραφία από την έκθεση «In the Cut» που πραγματοποιήθηκε στη Gallery Luisotti το 2016)

Μην περερμηνεύετε. Ο γυμνισμός δεν είναι ένα βραδινό μπάνιο, αλλά μια φιλοσοφία, μία αποδοχή του εαυτού σου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει και κάποιες φορές την πλάκα του. Φανταστείτε, π.χ. έναν μαυρισμένο Νίκο Φίλη χωρίς μαγιό μεταμορφωμένο σε γυναικεία τσάντα. Διότι ο γυμνισμός μπορεί να έχει να κάνει με το ευ ζην, αλλά παραμένει κι ένα πολιτικό ζήτημα. Μπορεί να προκαλεί ευχαρίστηση, αλλά εξακολουθεί να είναι παράνομος σε πολλά μέρη του κόσμου. Σ’ αυτά, αποτελεί στίγμα. Είναι ακόμα μπόλικοι εκείνοι που θεωρούν πως όσοι τον ασκούν είναι διεστραμμένοι και ανώμαλοι.

Άρχισα να κάνω γυμνισμό στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο περίφημο κάμπινγκ της Αντιπάρου, τότε που ερχόντουσαν ακόμα όλες οι φυλές του Ισραήλ. Ήταν τυχαίο, όχι επί τούτου. Πήρα την απόφαση επειδή το βρήκα διασκεδαστικό. Στο ξεκίνημα, μοιάζεις με ανέκδοτο. Χρησιμοποιείς τόσο αντιηλιακό στα επίμαχα σημεία που, όπως σχολιάζει χαριτωμένα ο Καλιφορνέζος Mark Haskell Smith «λάμπεις τόσο που μοιάζεις με τεχνούργημα της δυναστείας των Τσανγκ». Χώρια ότι στην αρχή νιώθεις αφάνταστα άβολα κυκλοφορώντας μεταξύ άλλων γυμνών όντων.

Ο Γιώργος Κωνσταντινίδης στην Αντίπαρο το 1980. Χάλια πετσέτα.

Ωστόσο, μόλις ξεπεράσεις το αρχικό κομπλάρισμα, το οποίο οφείλεται καθαρά στους δικούς σου φόβους, σε αυτά που εσύ νομίζεις ότι υστερείς, καθώς κανένας δεν σε στραβοκοιτάει, σε κοροϊδεύει ή σε δείχνει με το δάχτυλο, τα πράγματα γίνονται απολύτως φυσιολογικά. Περιβάλλεσαι από ολόγυμνους ανθρώπους που ασχολούνται με τα δικά τους, οπότε η κατάσταση γίνεται πολύ cool.

Καμιά φορά κι αστεία. Ήταν η εποχή που με είχε πιάσει μανία με το σερφ. Έφτασα σε σημείο να δίνω και μαθήματα. Μπορεί ουδείς να δίνει σημασία, αλλά να έχει μποφόρια, εσύ να πηγαίνεις με τα χίλια, το κεφάλι μέσα στο νερό, το σώμα τόξο κι ένα μαζεμένο πουλάκι στην κορυφή απ’ το νερό και το κρύο είναι ελαφρώς γελοίο.

Κάποια άλλα πράγματα που μου είχαν κάνει εντύπωση είναι ότι έβλεπες ολόκληρες οικογένειες να κάνουν γυμνισμό, πράγμα που στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δεν συμβαίνει. Επίσης, στην Ελλάδα δεν συνηθίζονται τα ειδικά κλαμπ, όπως στην Αμερική, όπου οι περισσότεροι θεωρούν πως όσοι συχνάζουν σ’ αυτά επιδίδονται σε όργια. Αυτό σπάνια συμβαίνει μόνο τη νύχτα γύρω απ’ τη φωτιά και συνήθως μεταξύ ζευγαριών, όπως θα συνέβαινε και στην πόλη.

Εδώ, καθένας μπορεί να βρει μια παραλία όπου συχνάζουν γυμνιστές. Και το πιο ωραίο είναι πως αν εσύ θέλεις να κρατήσεις το μαγιό σου κανένας δεν ενοχλείται. Γούστο σου καπέλο σου! Ωστόσο, στην ταβέρνα του κάμπινγκ είναι όλοι ντυμένοι, ως ένδειξη σεβασμού.

Μπορεί, πάντως, κάποιος να ισχυριστεί πως ο γυμνισμός έχει και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Σκεφτείτε όλες τις ενδιαφερόμενες βιομηχανίες: τη μόδα, τη διαφήμιση, το μάρκετινγκ, τα καλλυντικά, τις δίαιτες, το fitness. Υπάρχουν δισεκατομμύρια που παίζονται από το αν θα αγοράσουμε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους.

Διαβάστε ακόμα: Η Παριζιάνα, μια φαντασίωση δύο αιώνων

Γι’ αυτό και οι βιομηχανίες αυτές επιδιώκουν να νιώθουμε άσχημα ή ένοχα. Γι’ αυτό πηγαίνουμε στα γυμναστήρια, αγοράζουμε προϊόντα ομορφιάς, ρούχα. Όλα αυτά για να φαινόμαστε «ωραίοι». Σε αντίθεση με τους γυμνιστές, οι βιομηχανίες θέλουν να νιώθουμε άσκημα στο πετσί μας, ώστε να ξοδέψουμε χρήματα, για να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε στον Κριστιάν Ρονάλντο (παράδειγμα κι αυτό…).

Ωστόσο, οι λόγοι για να κάνεις γυμνισμό στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο πολιτικοί, αλλά κυρίως έχουν να κάνουν με την απλή απόλαυση. Γιατί είναι φοβερά ευχάριστο να κολυμπάς ή να είσαι κάτω από τον ήλιο γυμνός και να διαβάζεις το βιβλίο σου ή να ευχαριστιέσαι αυτό που ο Walt Witman αποκαλούσε «air baths». Γιατί είναι ωραίο να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που δεν τους καίγεται καρφί αν κυκλοφορείς γυμνός και αποδέχονται το ίδιο τους το σώμα. Πρόκειται για μια πολύ απλή ηδονή που δεν στοιχίζει τίποτα κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που συγκεντρώνει τόσο κόσμο.

Το ερώτημα που πάντα τίθεται είναι αν ο γυμνισμός έχει σχέση με τη σεξουαλικότητας. Ε, λοιπόν, η απάντηση είναι όχι. (Φωτογραφία: Helmut Newton)

Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι αναρχικοί, για τους οποίους αυτό είναι μια στάση ζωής. Αλλά υπάρχει και μια κάπως άγνωστη ιστορία των φασιστών που χρησιμοποίησαν το γυμνισμό για πολιτικούς λόγους. Καθώς στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30 ήταν πολύ δημοφιλής (20 εκατ. τότε), ενώ στην αρχή ο Χίτλερ πήγε να τον απαγορέψει, μετά τον μετέτρεψε σε στοιχείο του εθνικοσοσιαλισμού και ρατσιστικό εργαλείο. «Είμαστε η καθαρή φυλή, θαυμάστε τα υπέροχα γερμανικά γυμνά κορμιά μας». Και σε βερολινέζικη εφημερίδα μπορούσες να διαβάσεις ότι ένα «στρατόπεδο γυμνιστών είναι ένα καλό μέρος για να εντοπίσεις έναν Εβραίο». Τρομακτικό.

Μια άλλη, διαφορετική περίπτωση είναι οι Femen ή οι Fuck for Forest σήμερα που χρησιμοποιούν το γυμνισμό σαν όπλο. Ξέρουν ότι το γυμνό σοκάρει ακόμα πολλούς. Αν έχεις να περάσεις ένα πολιτικό μήνυμα, το να βγάλει μια κοπέλα με το στήθος έξω είναι ένας καλός τρόπος. Αντίθετα, οι γυμνιστές προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο, λέγοντας «μα όχι, ένα γυμνό σώμα δεν είναι σοκαριστικό».

Όπως και νά ‘χει, το ερώτημα που πάντα τίθεται είναι αν ο γυμνισμός έχει σχέση με τη σεξουαλικότητας. Ε, λοιπόν, όχι. Ασφαλώς, είμαστε όντα που αγαπούν την ηδονή και πάντα στριφογυρνάει στο κεφάλι μας η ιδέα του σεξ, αλλά σε μια παραλία γυμνιστών αυτό δεν είναι ποτέ εμφανές και ποτέ δεν μεταφράζεται με τρόπο ορατό. Πάλι στην Αντίπαρο, θυμάμαι χαρακτηριστικά μία και μοναδική φορά που ένας Έλληνας και μια Γερμανίδα πηδιόντουσαν κάτω απ’ την πετσέτα. Το γεγονός προκάλεσε την έντονη και γενική δυσφορία, αν όχι την κατακραυγή, των λουομένων.

Φυσικά, συμβαίνουν και ευτράπελα. Θυμάμαι τη φορά που είχα δίπλα μου μια πρόσφατη γνωριμία, μια εξαίσια Γαλλιδούλα, η οποία με είχε τόσο πολύ ερεθίσει που χρειάστηκε να σκάψω στην άμμο, όπως η στρουθοκάμηλος κρύβει το δικό της κεφάλι, μην τολμώντας να διασχίσω τα δύο μέτρα που με χώριζαν απ’ το νερό, ενώ εκείνη ζήταγε να της τον δείξω.

H ουσία είναι μία: είναι φοβερά ευχάριστο να κολυμπάς γυμνός, είναι φοβερά ευχάριστο να συντροφεύεσαι από ανθρώπους που αποδέχονται το σώμα τους κι είναι φοβερά απελευθερωτικό να απεκδύεσαι τους κανόνες τους «καθωσπρεπισμού». (Φωτογραφία: Yana Toyber)

Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο γυμνισμός είναι μια ασεξουαλική δραστηριότητα. Δεν γίνεται καμάκι. Και στις περιπτώσεις που αυτό συμβεί πρέπει να είναι ευγενές και αθώο. Ωστόσο, ιδίως όταν είσαι νέος, δεν έχεις μάτια, αλλά περισκόπιο. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε με μένα. Μπορεί να χάνει το πράγμα σε μυστήριο, αλλά έχεις μια πλήρη εικόνα του περιτυλίγματος. Όταν κυαλάρεις κάποια που σ’ αρέσει, βγαίνεις το βράδυ ντυμένος στην τρίχα απ΄την καλύβα α λα Μπελμοντό, «πας πλατεία», και προσεγγίζεις το πρόσωπο που σ’ ενδιαφέρει, το οποίο έχει επίσης σχηματίσει μια ολοκληρωμένη άποψη για πάρτη σου.

Πέρα απ’ όλα αυτά η ουσία είναι μία: είναι φοβερά ευχάριστο να κολυμπάς γυμνός, είναι φοβερά ευχάριστο να συντροφεύεσαι από ανθρώπους που αποδέχονται το σώμα τους κι είναι φοβερά απελευθερωτικό να απεκδύεσαι τους κανόνες τους «καθωσπρεπισμού». Κι όπως διαπίστωσα, ο γυμνισμός είναι ένα απλό, φτωχικό και πολύ αποτελεσματικό μέσο να καταπραϋνθούν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Διαβάστε ακόμα: Τι απέγιναν οι πατεράδες;

TAGS :
Γιώργος κωνσταντινίδης γυμνισμός θάλασσα παραλία φιλοσοφία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook