Ένας περήφανος λαός που δεν φοβάται έχει πάντα το δίκιο με το μέρος του. (Θεόδωρος Βρυζάκης, "Η Ελλάς ευγνωμονούσα" 1858 και Ευγένιος Ντελακρουά, "Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου", 1826)

Η ιστορία μας είναι γεμάτη από γεγονότα που οι λίγοι και τολμηροί άλλαξαν τη μοίρα τους και τη μοίρα του κόσμου με τις πράξεις τους, αλλά και γιατί δεν δίστασαν να συγκρουστούν με το άδικο. (Θεόδωρος Βρυζάκης, “Η Ελλάς ευγνωμονούσα” 1858 και Ευγένιος Ντελακρουά, “Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου”, 1826)

H επόμενη μέρα των εκλογών με βρήκε πολύ προβληματισμένο. Δεν ήμουν σίγουρος πώς ακριβώς να αισθανθώ. Μέχρι που αντιλήφθηκα ότι εκείνο που με δυσκόλευε να ξεκαθαρίσω τη σκέψη μου ήταν ο φόβος. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση μέχρι το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου ζούσα με το φόβο. Φόβος μήπως η Ελλάδα χρεωκοπήσει, μήπως μας πάρουν τις καταθέσεις, μήπως βγούμε από το ευρώ, μην και δεν έχουμε φάρμακα ή φαγητό να φάμε, μήπως διαλυθούν τα πάντα και έρθει η Αποκάλυψη. Από παντού, από κάθε Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, ντόπιο και ξένο, το μήνυμα ήταν το ίδιο: υποταγή στους πιστωτές, σφίξιμο της ζώνης, υπομονή και θα έρθει κάποτε η μέρα της λύτρωσης. Και δώστου φόροι!

Υποκλίνομαι στον ελληνικό λαό, γιατί με έκανε να ξεχάσω το φόβο μου και να αισθάνομαι περήφανος ξανά που είμαι Έλληνας.

Αυτό που διδαχθήκαμε από την κρίση στην Ελλάδα ήταν ότι μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ύφεση δεν μπορεί να κάνει υπερφορολόγηση των πολιτών της, για να καλύψει τον εξωτερικό δανεισμό. Όμως, φοβόμασταν να το πούμε. Το αποτέλεσμα του φόβου να έρθουμε σε σύγκρουση με τους πιστωτές μας ήταν ένας στους τέσσερις Έλληνες να χάσει τη δουλειά του. Πέρα από το τραγικό ανθρώπινο κόστος της ανεργίας, υπάρχει και το μακροοικονομικό: με 25% του ανθρώπινου δυναμικού (50% στους νέους) να μην παράγει, η Ελλάδα δεν έχει καμία, μα καμία, ελπίδα να βγει από τη μαύρη τρύπα στην οποία βρίσκεται.

Όχι λοιπόν, ο «φόβος δεν φυλάει τα έρμα» – όπως μας κατηχούσαν συστηματικά τα κόμματα του κατεστημένου. Αντίθετα, ο φόβος κάνει τα έρμα να ψοφάνε. Η μικρή «ανάπτυξη» που διαφάνηκε πριν από λίγους μήνες θα γινόταν εύκολη λεία του πελώριου βουνού χρέους που έχει συσσωρευτεί στην Ελλάδα. «A dead cat can bounce too», λένε στο Λονδίνο, και η Ελλάδα ήταν ακριβώς αυτό.

Η Ελλάδα σήμερα, με το νέο της περήφανο πρόσωπο, δίνει μαθήματα ήθους σε όλη την Ευρώπη. Υπερασπιζόμενη την ευρωπαϊκή ιδέα ενάντια σε όλους εκείνους που θεωρούν την Ένωση ως μια ευκαιρία μόνο για μπίζνες.

Υποκλίνομαι λοιπόν βαθιά στη σοφία του ελληνικού λαού που με την ψήφο του επέλεξε, όχι αναγκαστικά την αριστερή ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να πετάξει από πάνω του το φόβο, και μαζί με αυτό να πετάξει κι όλους εκείνους που τον φοβέριζαν όλα αυτά τα χρόνια, και να δώσει ευκαρία σε μια πραγματικά πατριωτική κυβέρνηση. Υποκλίνομαι στο λαό μου, γιατί με έκανε να ξεχάσω το φόβο μου και να αισθάνομαι περήφανος ξανά που είμαι Έλληνας. Ναι, οι διαπραγματεύσεις που προσπαθεί να εκκινήσει η κυβέρνηση ενέχουν πολλούς κινδύνους, όλους αυτούς τους κινδύνους για τους οποίους μας φοβέριζαν τοσο καιρό.

Αλλά ένας περήφανος λαός που δεν φοβάται έχει πάντα το δίκιο με το μέρος του. Άσχετα με το πόσο μικρός είναι σε πληθυσμό, πόσο μικρή η χώρα του έκταση, αν εκπροσωπεί το 2% της Ευρωζώνης ή κάτι λιγότερο. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από γεγονότα που οι λίγοι και τολμηροί άλλαξαν τη μοίρα τους και τη μοίρα του κόσμου με τις πράξεις τους, αλλά και γιατί δεν δίστασαν να συγκρουστούν με το άδικο. Η Ελλάδα σήμερα, με το νέο της περήφανο πρόσωπο, δίνει μαθήματα ήθους σε όλη την Ευρώπη. Έχουμε γίνει εκείνοι που υπερασπιζόμαστε τούτη την κρίσιμη στιγμή την ευρωπαϊκή ιδέα, ενάντια σε όλους εκείνους που θεωρούν την Ενωμένη Ευρώπη ως μια ευκαιρία για μπίζνες και τίποτα άλλο.

Φόβος, τέλος.

 

//Ο Γιώργος Ζαρκαδάκης ζει στο Λονδίνο και είναι διευθυντής της Feline Quanta Communications.

 

Διαβάστε ακόμα: Μικρή αλληγορία περί σεξ και χρέους, με αφορμή την επίσκεψη του προέδρου του Eurogroup.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top