Ο θεριακλής Πολάκης: ένας σύγχρονος Ρίνγκο που ρίχνει άσφαιρα

Ο Παύλος Πολάκης ζει για την κόντρα, τρέφεται απ’ αυτήν, την αναπαράγει κάθε λεπτό. Θα έλεγε κανείς με σιγουριά πως ζει εξαιτίας της (Menelaos Myrillas / SOOC).

Θα μπορούσε να είναι μια υποκριτική στάση που τελεί υπό το γενικόλογο όρο της πολιτικής ορθότητας και συνάδει μ’ αυτό που, αστικώ τω τρόπω, εννοούσαμε πάντα λέγοντας «καλοί τρόποι». Θα μπορούσε, αλλά δεν είναι. Πέραν της αποκρουστικής εικόνας ενός υπουργού (και μάλιστα Υγείας) να καπνίζει όπου του… καπνίζει, υπάρχει μια συνολική εικόνα «ετσιθελισμού» – απόλυτη σύμφυτη με τον χαρακτήρα του Παύλου Πολάκη. Ναι, περί αυτού ο λόγος.

Εκκινούμε από ένα αναντίρρητο δεδομένο: οποιοσδήποτε αποπειραθεί να γράψει κάτι για τον κ. Πολάκη κινδυνεύει να κρεμαστεί από τα μανταλάκια της προσωπικής του σελίδας στο Facebook που εδώ και κάμποσο καιρό έχει μετεξελιχθεί σε ορμητήριο επιθέσεων κατά πάντων και σε γκιλοτίνα για διάφορους «Ροβεσπιέρους», τους οποίους, ακρίτως, καταγγέλλει, καταδικάζει και καρατομεί καθημερινά με τις αναρτήσεις του.

Φευ, η εικόνα του Παύλου Πολάκη με ένα τσιγάρο στο χέρι δεν είναι καινούργια. Μπορεί ο Ευρωπαίος Επίτροπος για την Υγεία και την ασφάλεια των τροφίμων Βιτένις Αντριουκάιτις να την στηλίτευσε με τα πιο μελανά χρώματα, ωστόσο για εμάς που ζούμε τον πολιτικό άνδρα από την πρώτη στιγμή της ανάρρησής του σε υπουργικό θώκο δεν μας κάνει -πλέον- εντύπωση.

Με τον χρόνο συνηθίζεις τα πάντα: ακόμη και τα πλέον αρνητικά του δημόσιου βίου. Πρόκειται για μια μορφή μιθριδατισμού. Λίγο «λεκτικό» δηλητήριο καθημερινά σε βοηθάει να αντιπαρέρχεσαι τις ηφαιστειώδεις δηλώσεις του, τις τρομοκρατικές του προτροπές, τους τσαμπουκαλίδικους ακκισμούς του. Δεν θα έπρεπε, αλλά συμβαίνει. Το γεγονός ότι ο Παύλος Πολάκης βαρύνεται με πλείστα όσα ατοπήματα και πολιτικούς ακροβατισμούς, κι όμως χαίρει της εμπιστοσύνης του Αλέξη Τσίπρα, δείχνει πως έχουμε να κάνουμε με έναν κυβερνητικό τροπισμό που δεν ενδιαφέρει να αρέσει, αλλά να προκαλεί.

Η ασυμβίβαστη εικόνα ενός υπουργού Υγείας να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον αντικαπνιστικό νόμο, να φουμάρει επιδεικτικά σε δημόσιους χώρους, να ευφραίνεται με την κάπνα που δημιουργεί και, τελικά, να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν (σ.σ.: με τον παρά μου και τον αγά μου) είναι ταιριαστή με τον συγκρουσιακό του χαρακτήρα. Σ’ αυτό το πεδίο, ο Παύλος Πολάκης αγωνίζεται άνευ αντιπάλου. Άλλωστε, καθημερινά ανακαλύπτει κι από έναν. Τα ιοβόλα βέλη δεν του έλειψαν ποτέ.

Δεν είναι πρώτη φορά που στη δημόσια σφαίρα, εν προκειμένω στην πολιτική, εμφανίζονται άντρες που θεωρούν ότι κατέχουν κάποιο κληρονομικό δικαίωμα να φέρονται όπως θέλουν, να μιλούν όπως τους αρέσει (λόγος τραχύς, ανεπεξέργαστος, σκληροτράχηλος) και να δρουν με τη λογική του Ρίνγκο στο σαλούν. Ο Πολάκης, όμως, είναι ο πρώτος που δείχνει να το χαίρεται κιόλας. Να κάνει πλάκα, να προκαλεί αχό μεγαλύτερο κι από το μπόι του (που δεν είναι και μικρό).

Προφανέστατα ζει για την κόντρα, τρέφεται απ’ αυτήν, την αναπαράγει κάθε λεπτό. Θα έλεγε κανείς με σιγουριά πως ζει εξαιτίας της. Ποιον άλλο λόγο ύπαρξης έχει στον ΣΥΡΙΖΑ από το να παίζει το ρόλο του «μαντρόσκυλου» στη χορταριασμένη αλάνα; Έχει πάψει εδώ και πάρα πολύ καιρό να είναι ένας γραφικός τύπος που δεν ενδιαφέρει για την αστική ευγένεια.

Τσιγάρο σε συνέντευξη Τύπου; Κανένα πρόβλημα

Όποιος εγκαλεί τον Πολάκη για το ντύσιμό του, τον ανοικονόμητο όγκο ή τα μούσια του, είναι σαν να ρίχνει λάδι στη φωτιά που ο ίδιος έχει ανάψει. Αλίμονο αν πρέπει να περνάμε από κάστινγκ τους πολιτικούς. Όχι, το ζητούμενο δεν είναι πώς εμφανίζεται ο υπουργός Υγείας, διότι τότε έχουμε να κάνουμε με αντεστραμμένη πολιτική ορθότητα. Κάτι που θα του έδινε ρούμπους. Εντέλει, μακάρι το πρόβλημα να ήταν ότι είναι θεριακλής.

Ο Παύλος Πολάκης είναι ένας φονταμενταλιστής εν μέσω Δημοκρατίας. Οι πολεμικές ιδιότητες που φέρει ως δημόσιο πρόσωπο τον καθιστούν δυσανάλογα επίκαιρο σε σχέση μ’ αυτό που παράγει και έχει κληθεί να προασπίζει (τα θέματα της Υγείας). Μιλάει επί παντός του επιστητού, έχει άποψη για τα πάντα, καταναλώνει πολιτικό λόγο για να χτυπήσει ό,τι κινείται, αρθρώνει διχαστικό λόγο, σπουδαιολογεί για ζητήματα ήσσονος σημασίας και στο τέλος ανάβει κι ένα τσιγάρο για να χαρεί το έργο του.

Αν δεν μπορεί να το κατανοήσει ο ίδιος, πολλές φορές τα δημόσια πρόσωπα γίνονται δέσμια της εικόνας τους, θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος μετριόφρων στο κόμμα του ή την κυβέρνηση να τον πληροφορήσει ότι με άσφαιρα πυρά δεν γίνεσαι καουμπόης, αλλά ατζαμής και επικίνδυνος. Στη δική του περίπτωση, δε, είναι καλύτερο να μασάς παρά να μιλάς ή να καπνίζεις. Και τα δύο τα κάνει πληθωριστικά, άκαιρα και με άσχημο τρόπο.

Διαβάστε ακόμα: Αμβρόσιος, ένας Μητροπολίτης που δεν είναι χριστιανός.

TAGS :
αντικαπνιστικός νόμος Παύλος Πολάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook