Η πρόκριση του Ολυμπιακού θα έπρεπε να μας κάνει όλους χαρούμενους 
Όταν έπεσαν τα τσιμέντα: Πέντε NBAers που πέρασαν τον Ατλαντικό για να παίξουν στην Ελλάδα 
Πειράζει που ονειρευόμαστε μια ελληνική ομάδα σε ένα ευρωπαϊκό τελικό; 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Ευρωπαίος Ολυμπιακός; Καλύτερα… Μπαλτάκος εσωτερικού 
Εναγκαλισμοί που φέρνουν ή παίρνουν το πρωτάθλημα; Ωραία κουβέντα για τα καφενεία (Alexandros Michailidis / SOOC).
Κουβέντες καφενείου: ο Τσίπρας πέρυσι έστειλε μήνυμα στον Σαββίδη και του πήρε την μπουκιά από το στόμα για να την προσφέρει αμάσητη στον Μελισσανίδη. Φέτος, όμως, που έχει ζόρια με το Μακεδονικό και επίκεινται και οι εκλογές, τι άλλο να έκανε, έδωσε το πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ.
Αυτό δεν ακούμε τριγύρω; Μια πρόχειρη σταχυολόγηση των όσων γράφονται στα κοινωνικά δίκτυα και μεταφέρονται από τα στόματα των οπαδών (και των δύο ομάδων) φτάνει να μας πείσει πως αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα όπου ο καλύτερος κερδίζει. Είναι ένα πεδίο βολής επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων και όχι δεν κερδίζει ο καλύτερος, αλλά ο πιο καπάτσος και ο περισσότερο δικτυωμένος. Σαν να λέμε: πρόκειται για εκ των προτέρων ανάθεση του πρωταθλητή κι όχι για διεκδίκηση τίτλου.
Υπάρχουν, βέβαια, πολλά παράδοξα σε τούτο το όχι και τόσο ρηχό συμπέρασμα. Είναι γνωστό πως το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι «παραγοντόπληκτο». Οι πρόεδροι είναι οι σταρ, αυτοί παίρνουν πάνω τους το μεγαλύτερο μέρος της δόξας και της χλεύης. Κι επειδή αυτοί οι πρόεδροι-επιχειρηματίες, ως επί το πλείστον, κάνουν δουλειές με το Δημόσιο ή προβάλλουν το πολιτικό του εγώ με έμμεσο τρόπο, είναι αναμενόμενο να συγκρούονται σφοδρά στα μαρμαρένια αλώνια των γηπέδων (συχνάκις κι έξω από αυτά).
Ναι, υπάρχει πάντα αρκετό παρασκήνιο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πολύ περισσότερο από το προσκήνιό του. Ως εκ τούτου, πρέπει να το παραδεχθούμε με πόνο ψυχής ότι ο πολύφερνος τίτλος του πρωταθλητή γίνεται αρκετές φορές αντικείμενο συναλλαγής. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως υπάρχει περίπτωση ένας πρωθυπουργός να «διορίσει» μια ομάδα ως πρωταθλήτρια. Είναι εύκολη παρόλα να την λες, αλλά δύσκολο να την αποδείξεις. Πρόκειται για έναν ακόμη αστικό-ποδοσφαιρικό μύθο.
Παράδειγμα: ο Μαρινάκης, ως γνωστόν, θεωρεί υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του τον Τσίπρα. Τον χτυπάει ανηλεώς από τα Μέσα που διαθέτει, ενώ μέσω της ενασχόλησής του με τον Ολυμπιακό θεωρεί πως η κυβέρνηση σκοπίμως αφαιρεί από την ομάδα του κάθε δικαίωμα να στεφθεί πρωταθλήτρια. Τι από όλα συμβαίνει, όμως; Δεν γίνεται οι εφημερίδες του να διαλαλούν καθημερινά την ανικανότητα του πρωθυπουργό και την ίδια στιγμή να τον κατηγορούν να επιδέξιες κινήσεις στο ποδόσφαιρο. Εκτός αν θεωρούν πως ο Τσίπρας γίνεται ικανός κατά το δοκούν.
Και κάπως έτσι γεννιέται το ερώτημα: ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε φέτος το πρωτάθλημα στον ΠΑΟΚ; Πλήρωσε, άραγε, κάποιο περσινό γραμμάτιο ο Σαββίδης και φέτος ήρθε η ώρα της συγκομιδής; Μήπως η κυβέρνηση προσπαθεί να λειάνει τις εντυπώσεις στη Θεσσαλονίκη από την πρόσφατη συμφωνία των Πρεσπών;
Η καταιγιστική εμφάνιση του ΠΑΟΚ κόντρα στον Ολυμπιακό είναι, κι αυτή, έργο ΣΥΡΙΖΑ; (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).
Το κυριακάτικο ματς στην Τούμπα ήταν ένα καθρέφτης. Δεν χωράει πολλές αναλύσεις. Ο μακράν καλύτερος ΠΑΟΚ πήρε μια εύκολη νίκη έναντι του βασικού του αντιπάλου. Φασαρία γύρω από τον διαιτητή δεν υπήρξε. Ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν έκανε κανένα παράπονο και τα Μέσα που πρόσκεινται στον Ολυμπιακό δεν βγήκαν εκ των υστέρων να μιλήσουν για «σφαγή» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Άρα, τι έγινε; Δεν ήταν δάκτυλος ΣΥΡΙΖΑ η νίκη του Δικεφάλου του Βορρά; Συνέβη, μήπως, κάτι άλλο;
Ναι, συνέβη. Ο Σαββίδης έπαψε φέτος να βλέπει φαντάσματα και να κανοναρχείται από το άγχος της απόδειξης ότι είναι ισχυρός παίκτης. Αυτή η πίεση ήταν που πέρυσι τον οδήγησε στο γνωστό ολίσθημα με το όπλο. Μη ψάχνοντας άλλοθι για τις δικές του παραλείψεις και λάθη και φτιάχνοντας παράλληλα μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα, τα αποτελέσματα -αναπόδραστα- θα έρχονταν. Με περισσότερη ηρεμία και καθαρή κρίση, τα πράγματα φέτος ήρθαν δεξιά. Όπως δεν του πήρε πέρυσι το πρωτάθλημα ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι δεν του πρόσφερε και φέτος.
Ούτε ο Ολυμπιακός έχει δικαίωμα να ψάχνει πολιτικές σκοπιμότητες. Δύο χρόνια τώρα ο Μαρινάκης κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο στη συγκρότηση της ομάδας του. Κάθε καλοκαίρι φέρνει μια καραβιά παίκτες (αμφιβόλου αξίας αρκετοί εξ αυτών), ράβει και ξηλώνει το ρόστερ λες και είναι το γεφύρι της Άρτας. Κάνει διορθωτικές κινήσεις μεσούσης της περιόδου περιμένοντας πως θα του βγουν άμεσα. Κι όμως, στον αθλητισμό υπάρχει μια υπέρτατη δικαιοσύνη (στο τέλος-τέλος). Ό,τι κάνεις έρχεται και σε βρίσκει. Κι όταν δεν κάνεις, επίσης. Τα λάθη πληρώνονται, το ίδιο και οι εμμονές.
Αν ο Ολυμπιακός ήταν φτιαγμένος για να κατακτήσει το πρωτάθλημα, αν η ομάδα του ήταν όντως ανταγωνιστική δεν θα μπορούσε καμία κυβέρνηση να του αφαιρέσει το αγωνιστικό προβάδισμα. Και ο Μαδούρο να ερχόταν στην Ελλάδα, οι ερυθρόλευκοι θα είχαν το μερίδιο που τους αναλογούσε. Δεν το είχαν διότι δεν το άξιζαν. Μπορεί στα καφενεία να αλωνίζουν τρελές ιδέες και ευφάνταστα σενάρια, αλλά μην περιμένετε να σας πει ο καφές όλη την αλήθεια.
Διαβάστε ακόμα: Ο Νίκος Αλέφαντος δεν είναι άνθρωπος, αλλά ιδιότητα.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
