Ώρα μεγάλων αποφάσεων 
Θεόδωρος Πάγκαλος: μια περσόνα που λάτρευε τη σύγκρουση 
Όταν κυριάρχησε πολιτικά το «Άσε καλύτερα!» 
Debate: αυτοί είστε, αλλά εμείς τι φταίμε; 
Η Αυτοκρατορία (ΤΟΥ Συστήματος) αντεπιτίθεται 
Δυστυχώς γι’ αυτόν (μικρό το πρόβλημα), δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ (ας πρόσεχαν), δυστυχώς και για τις γενικότερες ισορροπίες του πολιτικού μας συστήματος…
Υπάρχουν πολιτικοί που, εξ ορισμού και εκ φύσεως, βρίσκονται πάνω απ’ όλους τους γύρω. Όχι αναγκαστικά ως ηγέτες: ο Θόδωρος Πάγκαλος ουδέποτε ηγήθηκε, ποιος όμως αρνείται ότι κυριαρχεί ‒πάντως, ότι κυριαρχούσε… Ο Churchill ήταν «πιο πάνω» από πολλούς (αν όχι όλους) πολύ προτού πετύχει και βρεθεί στα μπροστινά έδρανα της Βουλής των Κοινοτήτων. Όσο για τον Στρατηγό (De Gaulle, ποιον άλλον;), και ως συνταγματάρχης και ως εξόριστος στο Λονδίνο δεν είχε αμφιβολία –ούτε ο ίδιος, ούτε όμως και οι άλλοι– ότι ήταν και πιο πίσω και πιο πάνω απ’ ό,τι άλλο.
Ωραία έως εδώ. Ανάλογα ισχύουν και για τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Δυστυχώς. Δυστυχώς γι’ αυτόν (μικρό το πρόβλημα), δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ (θα πούμε: ας πρόσεχαν), δυστυχώς και για τις γενικότερες ισορροπίες του πολιτικού μας συστήματος (εδώ, το πράγμα χαλάει –πολύ). Το ότι το ΠΑΣΟΚ θα πλήρωνε –πανάκριβα– και για την πολιτική διαχείριση ΓΑΠ, και για την ανάληψη της ευθύνης των Μνημονίων, και για την εσωτερική του αμφιθυμία/ανασφάλεια/ανερμάτιστη (=χωρίς έρμα, κυριολεκτικά) πορεία, αυτό ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Το ότι ο ΒΒ θα εκτροχιαζόταν αφ’ ης στιγμής βρέθηκε με κεντρική ευθύνη, με ΤΗΝ κεντρική ευθύνη (καλά, σχεδόν: σαλεύει ο νους του ανθρώπου/the mind reels αν είχε βρεθεί στην ακόμη πιο κεντρική ευθύνη, Πρωθυπουργός ας πούμε) ήταν αντίστοιχα αναμενόμενο. Όπως και ότι θα «άρπαζε» τη θέση του κέντρου της σκηνής, του κατάφωτου προσκηνίου –κι αυτό είναι που τον έφαγε, αυτό τον καταστρέφει. Τον ίδιο και ό,τι/όσους/όσα αντιπροσωπεύει.
Ε, όλα αυτά συνέβησαν! Ο Βαγγέλης βυθίζεται, βυθίζοντας και ό,τι στηρίζεται πάνω του –γι’ αυτό γύρω του βλέπει κανείς κενό! Όλοι αποστασιοποιούνται, να σωθούν. Δεν παρασύρει (πλέον) την Κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα, όμως δεν κατορθώνει να βλάψει ουσιαστικά ούτε τις θέσεις ή/και τις πολιτικές που έκρινε ορθό/σκόπιμο/βολικό/αποδοτικό να στηρίξει. Ανεργία των νέων και νέες θέσεις εργασίας; Μείωση φορολογικών συντελεστών/ΦΠΑ εστίασης; Αντιρατσιστικό; Αγκάλιασμα του ανασχηματισμού, καταδίκη του ανασχηματισμού, ξανααγκάλιασμα του ανασχηματισμού; Αγκάλιασμα της ΔΗΜΑΡ, καταγγελία της ΔΗΜΑΡ, φτύσιμο της ΔΗΜΑΡ;
Οπότε, τώρα που φεύγουν κάτω και τα νουμεράκια των γκάλοπ, μένει ο Βαγγέλης μόνος στο κέντρο που διεκδίκησε, ως force de la nature/φυσικό φαινόμενο. Ψιλομόνος. Κρίμα.
Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
