Οι ακροδεξιοί ξανάρχονται: τώρα στη Γερμανία, αργότερα στην Ελλάδα;

Δεν είναι φάντασμα από το παρελθόν, αλλά μια νέα πραγματικότητα στη Γερμανία (φωτογραφία: Reuters).

Οκτώ μονάδες κάτω από τη Χριστιανική Ένωση που μπορεί να έκοψε πρώτη το νήμα, αλλά δεν έπιασε το ψυχολογικό όριο του 30%. Τέσσερις μονάδες πάνω από τους Σοσιαλδημοκράτες, που καταποντίστηκαν. Πολύ πάνω από παραδοσιακά κόμματα όπως οι Πράσινοι και η Αριστερά. Το AfD, το ακροδεξιό κόμμα της Γερμανίας, είναι ο μέγας ρυθμιστής των γερμανικών πολιτικών πραγμάτων από εδώ και πέρα.

Η Ακροδεξιά έλαβε το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία της χώρας μεταπολεμικά, με την αρχηγό της, Αλίς Βάιντελ, να κάνει λόγο για την αλλαγή σελίδας που πρόκρινε ο γερμανικός λαός. Τα δύο παραδοσιακά κόμματα που όρισαν τη μοίρα της μεταπολίτευσης -οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες- καταγράφουν τα ιστορικά χαμηλότερα ποσοστά τους. Όχι, αυτός ο διπλασιασμός των ποσοστών του AfD δεν γίνεται να μην προκαλεί φόβους και πολλά ερωτήματα.

Προφανώς δεν είναι ο Έλον Μασκ η αιτία, κι ας στήριξε προεκλογικά το κόμμα και ας κατηγορείται ότι παρενέβη στα πολιτικά πράγματα μιας άλλης χώρας. Κανένας γερμανός ψηφοφόρος δεν θα πήγαινε προς τη μεριά της Ακροδεξιάς επειδή το πρόκρινε ο «Mr.X».

Η προηγούμενη θητεία του Όλαφ Σολτς ήταν ολότελα απονευρωτική. Η Γερμανία που επί Μέρκελ ήταν κυρίαρχη στην Ε.Ε. και μπορούσε να ορθώσει το ανάστημά της στις ΗΠΑ, τώρα εμφανίζεται ουραγός των εξελίξεων, ενώ τα νέα εμπορικά μέτρα του Τραμπ αναμένεται να πλήξουν καίρια την οικονομία της, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν διάγει τις καλύτερες ημέρες της.

Tην ίδια στιγμή, το AfD προβάλλει ανενδοίαστα το ξενοφοβικό του πρόσωπο και ουδείς ενοχλείται. Είναι χαρακτηριστικό πως η επιθετική ρητορική του συγκεκριμένου κόμματος, που επιθυμεί μια Γερμανία μόνο για τους Γερμανούς, δεν βρίσκεται στο περιθώριο της γερμανικής κοινωνίας: μπορεί να βρεθεί και σε φωνές που συνωθούνται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος.

Η πιο δυνατή φωνή είναι ο επόμενος καγγελάριος Φρίντριχ Μερτς. Μετά από δύο θανατηφόρες επιθέσεις μεταναστών σε Γερμανούς –την πρώτη από έναν «αντι-ισλαμιστή» που οδήγησε αυτοκίνητο σε μια χριστουγεννιάτικη αγορά στο Μαγδεμβούργο, σκοτώνοντας πέντε, και τη δεύτερη επίθεση με μαχαίρι από έναν πρώην Αφγανό αιτούντα άσυλο στο Aschaffenburg, σκοτώνοντας δύο – ο Mερτς άδραξε τη στιγμή του.

Αντί να ζητήσει την επιβολή των υφιστάμενων και απολύτως επαρκών πολιτικών για τη μετανάστευση, έκανε κάτι που κανένα γερμανικό πολιτικό κόμμα δεν είχε κάνει από τη δεκαετία του 1930: σχημάτισε συμμαχία σε μια κρίσιμη ψηφοφορία με την ακροδεξιά, προκειμένου να προωθήσει ένα νομοσχέδιο για τη μετανάστευση που ήταν αντίθετο με το δίκαιο της ΕΕ. Οι προσπάθειές του απέτυχαν, αλλά η ζημιά έγινε.

Ο Μερτς, εν τω μεταξύ, απλώς κλιμάκωσε τη ρητορική του, προβάλλοντας τον αβάσιμο ισχυρισμό ότι καθημερινά στη Γερμανία οι αιτούντες άσυλο διαπράττουν ομαδικούς βιασμούς. Οι ρωγμές εξαπλώνονται ραγδαία σε όλο το γερμανικό παγόβουνο και σε αυτό δεν συμβάλλει μόνο το AfD.

Υπάρχουν, άραγε, συνάφειες με την ελληνική πραγματικότητα; Εδώ και καιρό το μεταναστευτικό δεν είναι στην πρωτοκαθεδρία των προβλημάτων μας. Η ρήξη της κοινής γνώμης με τη Δικαιοσύνη, λόγω του δυστυχήματος στα Τέμπη και η αντι-woke ατζέντα, βρίσκονται ψηλά και αποτελούν κυρίαρχα ζητήματα στα οποία τα ακροδεξιά κόμματα ποντάρουν τα ρέστα τους.

Από τον Βελόπουλο έως την Λατινοπούλου, υπάρχει ένα τόξο ακραίων κομμάτων που μπορεί να μην έχουν κοινή οπτική σε όλα τα πράγματα, εντούτοις ο λόγος τους είναι ολότελα αντίθετος με εκείνων των υπόλοιπων κομμάτων. Είναι, όντως;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βλέπει εδώ και καιρό να χάνει ψηφοφόρους προς τα άκρα δεξιά εξαιτίας της κεντρώας επιλογής του. Η ρήξη με τον Αντώνη Σαμαρά δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός έχει μεγάλο έρεισμα στα ακραία κοινά. Η απάντηση του νυν πρωθυπουργού ήταν να αλλάξει ρητορική ως προς τα woke αιτήματα (αρκεί να θυμηθούμε τι είπε στη συζήτηση με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ) και να επιλέξει έναν δεξιό Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γυρίζοντας την πλάτη σε περαιτέρω ανοίγματα προς το κέντρο και την αριστερά.

Τα αποτελέσματα στη Γερμανία έρχονται να πιστοποιήσουν κάτι που εδώ και καιρό αναφύεται στην Ευρώπη. Η άνοδος του Τραμπ έχει δώσει το δικαίωμα σε κάμποσους ευρωπαίους ηγέτες (και ηγετίσκους) της άκρας δεξιάς να πιστέψουν πως ήρθε η ώρα τους, πως η ιστορική συγκυρία οδηγεί τους λεπτοδείκτες προς τη μεριά τους. Οι ευρωπαίοι ψηφοφόροι, και οι Έλληνες προφανώς, είναι κουρασμένοι, καταπονημένοι και αδιάφοροι. Όλο αυτό το μείγμα δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε λύσεις ανεδαφικές, αντιδημοκρατικές και εξόχως επικίνδυνες.

Η διάλυση της Χρυσής Αυγής δεν σήμανε ποτέ την ήττα της ακροδεξιάς στη χώρα μας. Όποιος το πίστεψε αυτό, μάλλον αντιμετωπίζει κοντόθωρα τις πολιτικές εξελίξεις. Ο λύκος άλλαξε την προβιά του. Έπαψε να είναι ακραία επιθετικός στους δρόμους, κατανοώντας πως κάτι τέτοιο δεν βοηθάει. Αίφνης, έγινε πιο ύπουλος, ένας λύκος που τρίζει τα δόντια του όποτε του επιτρέπεται. Και τους επιτρέπεται συχνά. Μένει να δούμε αν θα βγει από το κλουβί του και θα αρχίσει να γίνεται ξανά επικίνδυνος και φονικός.

Διαβάστε ακόμα: Ποιος είναι ο Έλληνας Τραμπ;

TAGS :
ακροδεξιά Κυριάκος Βελόπουλος χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook