Αριστεία. Food for thought

Ο Γεώργιος Παπανικολάου έχασε δύο φορές μέσα από τα χέρια του το βραβείο Νόμπελ, αλλά έσωσε εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο (Wikipedia).

Αν τo’ χεις, δεν είναι δικό σου, είσαι εσύ και δεν μπορεί να στο πάρει κανείς. Το κουβαλάς στο DNA σου, κάτι σε ωθεί να κάνεις τα πάντα όλο και καλύτερα, πάντα. Και πάντα  ζυγίζεσαι με τους καλύτερους, ποτέ με τη μετριότητα του βολέματος, που σου φέρνει αλλεργία. Δεν έχεις εναλλακτική.

Δεν είναι δικό σου, επειδή δικό σου είναι μόνο ό,τι κατακτάς και για όσο μπορείς να το κρατήσεις. Η αριστεία είναι κληρονομιά των οι προγόνων που πάλεψαν σκληρά να επιβιώσουν, η προσπάθεια καταγράφηκε στα γονίδια και πέρασε σε σένα, ενώ οι αποτυχημένες προσπάθειες δεν καταγράφηκαν για να μη σε χαντακώσουν. Είσαι εσύ, δεν είναι για να καμαρώνεις. Αν θες να καμαρώσεις, θα πρέπει να το πας παραπέρα, να αριστεύσεις και να αριστεύεις, να εξελίξεις το μοντέλο για τους επόμενους. Να προλάβεις να το περάσεις στα γονίδια των απογόνων σου για να έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν και μετά να διαλυθείς στην αστερόσκονη.

Και πάλι με ταπεινότητα θα πρεπε να την φέρεις αυτήν την αριστεία, επειδή αν δεν την είχες κληρονομιά, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να καταφέρεις να την πας παραπέρα και να διακριθείς. Όταν σε προχωρημένη ηλικία προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να αριστεύω σε ό,τι κάνω, είναι επειδή μου κληροδοτήθηκε  αυτή η θέληση και επιμονή και τελειομανία. Χωρίς αυτήν την κληρονομιά θα ήμουν ευτυχισμένος με χύμα κρασάκι και τσιπουράκι και θα την έβγαζα στους καφενέδες, δεν θα τα έσκαγα σε ενίοτε υπέροχα εμφιαλωμένα κρασιά που με παραμυθιάζουν, ούτε θα καθόμουν στα θρανία του WSPC (σχολή οινογνωσίας).

Ο ρηξικέλευθος Νίκος Καζαντζάκης δέχθηκε πολλές επιθέσεις επειδή ακριβώς βρισκόταν μπροστά από την εποχή του.

Είμαστε μάλλον αποτέλεσμα τυχαίας μετάλλαξης, ατυχές γεγονός για τα υπόλοιπα ζώα και προηγούμενα ανθρωποειδή που δεν είχαν χρόνο να προσαρμοστούν στην ραγδαία μας εξέλιξη, δεν έχουν καμία ελπίδα. Επίσης μάλλον, ούτε και μεις.  Οι εξελίξεις στην βιοτεχνολογία και κυβερνοχώρο γίνονται πλέον με καταιγιστικό ρυθμό και δεν μπορούμε να τις παρακολουθήσουμε στο σύνολό τους και να τις συντονίσουμε επωφελώς.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι χαρακτηριστική περίπτωση αριστείας στη σύγχρονη Ελλάδα (Angelos Zymaras / AZSPORTSIMAGES / SOOC).

Τα γράφω αυτά, επειδή το σαράκι της αριστείας που θα μας τρώει ως το τέλος, συνολικά σαν είδος και ειδικά σε ατομικό επίπεδο, πόσο ανεξάρτητο είναι από την υπερβατική φύση του ανθρώπου; Αυτή δεν είναι που μας διαφοροποίησε από τα άλλα ζώα;

Μήπως η μετάλλαξη, η αριστεία και η υπερβατικότητα λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία;  Πάντα κάποιοι θα φτύνουν αίμα να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό και οι υπόλοιποι θα προσπαθούν να περνάνε καλά ή να φάνε ο ένας τον άλλο. Και ενώ αυτό είναι κομμάτι της φυσικής επιλογής που μας έφτασε ως εδώ, εμείς πια μέσα από την βιοτεχνολογία προσπαθούμε να το καταργήσουμε,  αντικαθιστώντας το με μια ταξική κοινωνία σχεδιασμένη από ανθρώπινους θεούληδες, που ίσως θυμίζει τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Χάξλεϋ, ίσως όχι.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση άριστου Έλληνα που δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με τη μοίρα (Photo by Central Press/Getty Images).

 Όσο τα χαρτιά είναι ακόμα στο τραπέζι όμως, το παιχνίδι θα παίζεται με την αριστεία και πάλι όταν θάρθει η ώρα, με τους όρους των αρίστων θα μοιραστεί η καινούργια τράπουλα. Θα μας παίξουν; Δύσκολα. Δεν ξέρω. Ίσως. Μπορεί. Θέλω  να πω ότι οι ίδιοι οι άριστοι επιστήμονες, αθλητές, λογοτέχνες,  επιχειρηματίες μας (εννοώ τους πραγματικούς επιχειρηματίες, όχι αυτούς της κρατικοδίαιτης αυτάρεσκα αυτοαποκαλούμενης αστικής τάξη) που διαπρέπουν και διακρίνονται διεθνώς, δεν νοιώθουν την Ελληνική πολιτεία πίσω τους σύσσωμη να τους στηρίζει, αλλά μάλλον να τους στήνει εμπόδια ή να κεφαλαιοποιεί  εκ των υστέρων τη δόξα τους, που δεν δικαιούται.

Γιώργος Σεφέρης, ένας εξέχων Έλληνας. Μια ολόφωτη φυσιογνωμία που πάντα θα μας οδηγεί (Photo by Keystone/Hulton Archive/Getty Images).

Αν είναι και πολύ ρηξικέλευθοι, όπως ο Καζαντζάκης, τους αναθεματίζει κιόλας. Σαν λαός δεν αναδείξαμε την αριστεία σε προτεραιότητα εθνική, που μάλλον είναι απαραίτητη με τόσους καλούς φίλους ένα γύρω και το μαγαζί γωνία. Τρωγόμαστε όπως στον Πελοποννησιακό πόλεμο και την ιστορική μνήμη την έχουμε ανενεργή μη μας κουραστεί. Δεν φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ η Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ, φταίμε και εμείς που τα χτίσαμε στα μέτρα της βολής μας. Γιατί να συμπεριλάβει κανείς αυτή την ομάδα στο πρωτάθλημα;

Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία. Όχι κουτοπονηριές, αλλαξοκωλιές  και βολέματα. Να βάλεις τον εαυτό σου πίσω από το σύνολο, να μπεις στην τροχιά του συμπαντικού γίγνεσθαι, να μην λουφάρεις. Τα μάτια σου τέσσερα, οι αισθήσεις σου δεκατέσσερις και το μυαλό σου άγρυπνο και λαγαρό. Η ελευθερία της δέσμευσης, όχι της ασυδοσίας. Γιατί χωρίς ελευθερία, αριστεία δε γίνεται. Όταν κληθείς να απαντήσεις στο δίλημμα Ελευθερία ή Θάνατος, όπου στη θέση του θανάτου μπορεί να είναι η κοινωνική ανέλιξη ή το βόλεμα, εκείνη τη στιγμή ακριβώς, που μάλλον θα έρχεται και θα ξανάρχεται, αναμετριέσαι με την ιστορία σου. Και το ξέρεις. Οι άλλοι ίσως όχι, εσύ όμως ξέρεις.

Και τι είναι λοιπόν η όποια αριστεία στην Ελλάδα;  Δονκιχωτισμός φυσικά. Ξέρεις πως οι Μήδοι μάλλον στο τέλος θα διαβούνε, αλλά η Ελλάδα είναι κάτι πολύ ακριβό μέσα σου, φυλαγμένο στη μέσα τσέπη της καρδιάς σα φυλαχτό και δεν τη βγάζεις να μη λερωθεί, οπότε δεν έχεις επιλογή, όπως έλεγα στην αρχή. Κάνεις το χρέος σου, αναφερόμενος μόνο στο θεό σου το Γκρέκο.

Διαβάστε ακόμα: Γιάννης Γαΐτης (1923 – 1984).

TAGS :
Αριστοτέλης Ωνάσης Γιώργος Σεφέρης Νίκος Καζαντζάκης Πετρούνιας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook