Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά.

Εντελώς αμούστακα. Αν τα έβλεπες στο δρόμο θα έλεγες πως έκαναν μόλις κοπάνα από το σχολείο. Μέχρι πρότινος ο μπαμπάς και η μαμά τους τα πήγαιναν στις προπονήσεις και ξεροστάλιαζαν στο κρύο και τον καύσωνα πότε θα τελειώσουν για να επιστρέψουν στο διάβασμα. Ιδού το μέλλον της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παιδιά από 17 έως 22 ετών που όχι μόνο έχει πήξει το μυαλό τους, αλλά έχει ανδρωθεί το ταλέντο τους. Τα μωρά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς μόνο μωρά δεν λογίζονται.

Μας πήρε χρόνια να κατανοήσουμε πως ένας 17χρονος δεν είναι ένα πουλέν που πρέπει να φτάσει στα 25 του για να δείξει τι αξίζει. Το είχε αυτό το κακό το γεροντολαγνικό ποδόσφαιρο της ημεδαπής. Αλλά, μήπως, και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της δεν βλέπει με μισό μάτι τα νιόβγαλατα τέκνα της; Γερνάμε επικίνδυνα ως πληθυσμός κι αντί να παραχωρήσουμε τη θέση μας στα νέα παιδιά, τα τοποθετούμε στον «μούσκιο» μέχρι να γίνουν σαν τα μούτρα μας. Κάτι ξινισμένες φιγούρες που έχει φύγει από μέσα τους το αίμα και η ορμή της νιότης.

Πόσα «χρυσά» τέκνα χάνονται στις επιστήμες, στον επιχειρηματικό στίβο, στην πολιτική επειδή δεν έχει έρθει η σειρά τους στην επετηρίδα;

Τα τελευταία χρόνια στον αθλητισμό αυτό αρχίζει να αλλάζει δραστικά. Χθες η Εθνική ομάδα ανέβηκε στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στηριζόμενη στα οικεία ταλέντα της. Η απόφαση του Γιοβάνοβιτς να αφήσει εκτός τις παλιοσειρές και να δώσει στα μικρά την… άπλα να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στη Σκωτία, ενείχε ένα μεγάλο ρίσκο, αλλά τέτοια ρίσκα αξίζει να τα παίρνει κανείς ακόμη κι αν δεν ευοδωθούν.

Όχι μόνο ευοδώθηκε στο συγκεκριμένο, αλλά μας πρόσφερε ένα πολύ καλό μάθημα που ξεπερνάει το ποδόσφαιρο και αγγίζει τα στεγανά της ελληνικής κοινωνίας. Πόσα «χρυσά» τέκνα χάνονται στις επιστήμες, στον επιχειρηματικό στίβο, στην πολιτική επειδή δεν έχει έρθει η σειρά τους στην επετηρίδα; Πόσα παιδιά βλέπουν τα όνειρά τους να συντρίβονται γιατί κάποιος μεγάλος, και συνήθως σιτεμένος, έχει καπαρώσει τη θέση;

Αξίζει να εμπιστευτούμε τα νέα παιδιά της Ελλάδας.

Φυσικά, δεν είναι σωστό να πάμε στο άλλο άκρο, αυτό του ηλικιακού ρατσισμού. Μια κοινωνία χρειάζεται τους πάντες. Τους νέους και τους μεσήλικες και τους γηραιούς. Όμως, πώς να το κάνουμε: η αδήριτη ανάγκη είναι η παλιά γενιά να δίνει τη σκυτάλη στη νέα να συνεχίσει την αλυσίδα της ζωής. Στην Ελλάδα αυτό το θεωρούμε πολυτέλεια και εξαίρεση στον κανόνα. Για δείτε, όμως, τι μπορούν να κάνουν τα νέα παιδιά όταν υπό συνθήκες τους δείξουμε ότι τα πιστεύουμε και ότι εμπιστευόμαστε τις ικανότητές τους.

Καλή είναι η εμπειρία και τα χρόνια που βαραίνουν την πλάτη κάποιων «σοφών», αλλά ακόμη καλύτερη είναι η δέσμευση της κοινωνίας να βοηθήσει τα μικρά της άνθη να μεγαλώσουν ανεμπόδιστα.

Η νίκη επί της Σκωτίας ρίχνει το λίπασμα για το μέλλον και, όχι, το μέλλον δεν περιορίζεται στην άνοδο της εθνικής ομάδας στις κορυφαίες του Nations League. Αυτή η ευρεία επικράτηση ήταν το βάπτισμα του πυρός για την εθνική των επόμενων δέκα-δεκαπέντε ετών. Με αυτά τα παιδιά θα πορευτούμε και με την ελπίδα πως θα συνεχιστεί η παραγωγή κι άλλων παιδιών σαν αυτά.

Ναι, σαν κάτι να αλλάζει στο πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο σε αυτόν τον τομέα. Ο ΠΑΟΚ στηρίζεται καιρό τώρα σε νέα παιδιά και όταν μπορεί πουλάει κάποιο στο εξωτερικό. Ο Ολυμπιακός προωθεί σταθερά (μέσω του Μεντιλίμπαρ) τα παιδιά που κατέκτησαν πέρυσι το Youth League. Ο Γιοβάνοβιτς εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο αυτή την παραγωγή και της δίνει υπόσταση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Αίφνης, αυτά τα παιδιά γίνονται γνωστά στα μεγάλα κλαμπ, ανεβαίνει η αγοραστική τους αξία, διεκδικούν επί ίσοις όροις μια μεταγραφή σε ονομαστά κλαμπ, ενώ οι ομάδες τους μόνο ζημιωμένες δεν βγαίνουν ,βάζοντας στα ταμεία του χρήματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα προσδοκούσαν.

Επομένως, κι από εμπορικής πλευράς να το δεις, η παραγωγή ταλέντων μόνο θετικό πρόσημο έχει. Επαναλαμβούμε: όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά συνολικά αυτή η στάση μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή που θα ωθήσει την Ελλάδα σε ένα ανώτερο επίπεδο. Καλή είναι η εμπειρία και τα χρόνια που βαραίνουν την πλάτη κάποιων «σοφών», αλλά ακόμη καλύτερη είναι η δέσμευση της κοινωνίας να βοηθήσει τα μικρά της άνθη να μεγαλώσουν ανεμπόδιστα. Από χθες, το ελληνικό ποδόσφαιρο «μυρίζει» λίγο καλύτερα. Τα άνθη φούντωσαν και τώρα ποιος τα πιάνει…

 

Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντίνος Καρέτσας, το μέλλον είναι εδώ και έχει το όνομά του.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top