youtube

Όταν έχεις δύο τέτοιους παίκτες σε ένα γήπεδο, το να γκρινιάζεις για τη διαιτησία απλώς είναι απαράδεχτο. (Εικόνα από το youtube)

Θα την πω την αλήθεια μου και σε όποιον αρέσει. Δεν γουστάρω τα σπορ made in Greece. Και όταν λέω δεν γουστάρω, εννοώ δεν γουστάρω να τα βλέπω. Αν, για παράδειγμα, μια Κυριακή έχω τη δυνατότητα να δω είτε το ντέρμπι Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ είτε το αδιάφορο ματς αγγλικού πρωταθλήματος Άστον Βίλα-Σαουθάμπτον θα πάρω την κουρτίνα Νο2, με κλειστά μάτια. Όχι, δεν είμαι ανθέλληνας και άλλες τέτοιες μπούρδες που μπορεί να πει κάποιος. Απλώς, όταν είναι να κάτσω να δω ποδόσφαιρο, θέλω να δω καλό ποδόσφαιρο. Και μεταξύ μας, κατά 99,99999% σε ένα αγγλικό παιχνίδι θα δεις περισσότερο θέαμα από ό,τι σε 10 ελληνικά ματς μαζί. True story.

Πάνω κάτω την ίδια αντίληψη έχω και για το ελληνικό μπάσκετ, με μια μόνο διαφορά: τους τελικούς. Σχεδόν όλη τη χρονιά δεν ασχολούμαι, αλλά τους τελικούς ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό τρελαίνομαι να τους βλέπω. Και αφού δεν ασχολούμαι, τότε πως ξέρω ότι αυτές οι δύο ομάδες θα είναι στον τελικό, μπορεί να αναρωτιέσαι. Αλήθεια; Έχεις δει τη δυναμική που έχουν οι υπόλοιπες ομάδες στο ελληνικό πρωτάθλημα; Δύσκολα τα πράγματα.

Λοιπόν, μου αρέσουν πολύ οι αναμετρήσεις ανάμεσα στους δύο «αιωνίους» στο μπάσκετ. Έχουν πάθος, ένταση και θέαμα. Λογικό, αν σκεφτείς ότι μιλάμε για δύο από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη, που σχεδόν κάθε χρόνο θα βρεθούν στο final-four της Euroleague, συχνά-πυκνά παίρνουν την κούπα και διαθέτουν καταπληκτικούς παίκτες. Ανάμεσά τους και δύο εκ των κορυφαίων point guard των ευρωπαϊκών γηπέδων την τελευταία 10ετία – τους Δημήτρη Διαμαντίδη και Βασίλη Σπανούλη.

Αν αυτά τα ματς τα βλέπαμε στο NBA θα λέγαμε πόσο πίσω είμαστε ως χώρα. Τώρα που τα βλέπουμε εδώ, λέμε ότι φταίνε οι διαιτητές

Οι τελικοί, λοιπόν, ξεκίνησαν την περασμένη εβδομάδα. Πρώτο ματς στο κόκκινο ΣΕΦ, break για τον Παναθηναϊκό. Δεύτερο ματς στο πράσινο ΟΑΚΑ, break για τον Ολυμπιακό. Και τι σπάσιμο έδρας ήταν και οι δύο αναμετρήσεις: στο τέλος, με ματς θρίλερ, που κρίθηκαν όλα σε ένα σουτ.

Αλήθεια, τι καλύτερο να βλέπεις τέτοιο μπάσκετ; Αν τα βλέπαμε αυτά στους τελικούς του ΝΒΑ θα λέγαμε για ματσάρες και γιατί εμείς δεν τα ζούμε. Πιστεύω ότι, ανεξάρτητα την ομάδα που υποστηρίζει ο καθένας, όλοι οι φίλαθλοι και οι άνθρωποι που αγαπάνε το άθλημα, θα πρέπει να νιώθουν ικανοποιημένοι από το θέαμα.

Όλοι; Μάλλον όχι. Γιατί, δυστυχώς, σε αυτήν τη χώρα, ο αθλητισμός έχει ένα πρόβλημα που ακούει στο όνομα «Έλληνας παράγοντας». Ναι, αυτός ο τύπος που όταν χάνει η ομάδα του, κάνει σαν τον 6χρονο ανιψιό μου που δεν του δίνουμε κι άλλο παγωτό. Παίρνει το ύφος του νευριασμένου, χτυπιέται κάτω, απειλεί τους πάντες. Δεν ξέρει τι σημαίνει ήττα. Πόσο άσχημο είναι αυτό για έναν άνθρωπο τελικά;

Χθες, λίγη ώρα μετά το -με ό,τι οπαδικά γυαλιά και να το δεις- εντυπωσιακό τρίποντο του Σπανούλη, το οποίο έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό, άρχισαν να διαρρέουν και οι πρώτες ατάκες, που αν ξέρεις λίγο από ελληνικό αθλητισμό καταλαβαίνεις που πάει το πράγμα. «Βήματα έκανε ο Σπανούλης» ήταν η πρώτη ατάκα. Θέλεις τη γνώμη μου; Εγώ δεν τα είδα, αλλά ποιος είμαι εγώ για να το κρίνω. «Αλλοίωση αποτελέσματος» ήταν η δεύτερη ατάκα και μετά άνοιξε αυτό το βαρέλι με τις φήμες που δεν έχει πάτο και θέλεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Ένσταση θα καταθέσει ο Παναθηναϊκός, έλεγε η μια φήμη. Έξαλλη η διοίκηση των πρασίνων, η άλλη φήμη. Απειλεί να μην κατέβει στους επόμενους τελικούς ο ΠΑΟ η τρίτη φήμη, και πάει λέγοντας.

Δηλαδή, πάνω που είπαμε «Δόξα τω Θεώ που είδαμε αυτό το ματς», να εμφανιστεί κάποιος και να τα χαλάσει όλα. Τελικά, χρειάζεσαι πολύ ταλέντο για να το πετύχεις αυτό.

Ρε, πάμε καλά; Όχι μόνο εσείς του Παναθηναϊκού, αλλά όλες αυτές οι διοικήσεις που κόβουν και ράβουν στον ελληνικό αθλητισμό εδώ και δεκαετίες. Έχετε τρελαθεί; Αντί να δείτε τι ματσάρα έγινε και να νιώσετε περήφανοι, φέρεστε σαν κακομαθημένα 6χρονα που τους πήραν το γλειφιτζούρι από τα χέρια;

Πότε επιτέλους θα αφήσετε τις ανακοινώσεις περί «εγκλημάτων» και θα αποφασίσετε να επενδύσετε, μπας -λέω εγώ, μπας- και κάποια μέρα μπορούν οι ποδοσφαιρικές ομάδες να παίζουν στα προημιτελικά και ημιτελικά του Champions League όχι από τύχη, αλλά επειδή είχε γίνει σωστή προετοιμασία και σχέδιο; Να μπορούν οι μπασκετικές ομάδες να μπαίνουν σε γήπεδα με κόσμο και όχι να παίζουν μεταξύ συγγενών και φίλων, επειδή δεν υπάρχει ενδιαφέρον και ανταγωνισμός; Να διοργανώνεται, τουλάχιστον, ένας τελικός Κυπέλλου κανονικά και χωρίς να γινόμαστε ανέκδοτο σε όλον τον κόσμο;

Παιδιά της διοίκησης (της πράσινης, της κόκκινης, της κίτρινης κ.τ.λ.) σοβαρευτείτε και πάρτε ένα μαθηματάκι από τους παίκτες σας, που είχαν τα κότσια να κάνουν τέτοιες δηλώσεις: «Είδαμε το βίντεο και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Είναι κάπως δυσάρεστο για εμάς. Είναι όμορφο για το μπάσκετ, αλλά άσχημο για εμάς. Διαμαντίδης και Σπανούλης πέτυχαν μεγάλα καλάθια, αλλά χάσαμε. Τώρα πρέπει να πάμε στο ΣΕΦ και να κερδίσουμε».

Αυτές οι δηλώσεις είναι όμορφα πράγματα για ματς σαν το χθεσινό.

 

Διαβάστε ακόμα: Χριστίνα Θαλασσινίδου – Ο Χορός των Νερών

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top