«Οι μονάδες παραγωγών θα ενωθούν σε μεγαλύτερες οντότητες για να αντεπιτεθούν στην ύφεση; Θα γίνουν εξαγωγές βάσει σχεδίου στις γύρω κοντινές μας περιοχές για να αυτοχρηματοδοτηθούν; Θα λειτουργήσουν σε τοπικό επίπεδο κοινοπρακτικά συνεργαστικά σχήματα, που θα αποφορτίσουν το κόστος διανομής; Αυτές είναι κάποιες από τις αλήθειες που δεν συζητήσαμε».

«Οι μονάδες παραγωγών θα ενωθούν σε μεγαλύτερες οντότητες για να αντεπιτεθούν στην ύφεση; Θα γίνουν εξαγωγές βάσει σχεδίου στις γύρω κοντινές μας περιοχές για να αυτοχρηματοδοτηθούν; Θα λειτουργήσουν σε τοπικό επίπεδο κοινοπρακτικά συνεργαστικά σχήματα, που θα αποφορτίσουν το κόστος διανομής; Αυτές είναι κάποιες από τις αλήθειες που δεν συζητήσαμε». ©Andro.gr

Τώρα που τέλειωσε η φασαρία για το γάλα, ας πούμε δύο φωνήεντα, βρε παιδιά. Πέρασα τα τελευταία δέκα χρόνια –τόσο είναι το πρώτο μου παιδί– με το άγχος ότι κάθε δύο μέρες περίπου λήγει το φρέσκο γάλα. «Μην ξεχάσεις το γάλα» και έτρεχα για τις αντίστοιχες ποσότητες που επαρκούν για τρία παιδιά. Είχαμε, χωρίς να το λέμε, συνάψει ένα συμβόλαιο όγκου πωλήσεων, εγώ με τη βιομηχανία, ώστε το δικό μου άγχος να εγγυάται την επαναλαμβανόμενη πώληση. Αν το ξεχνούσα, κάθε Παρασκευή υπήρχε ένα υπενθυμιστικό burst τηλεοπτικής διαφήμισης, που σιγούρευε τον όγκο. Δεν ήξερα τις διαφορές παστεριωμένο- φρέσκο, αλλά πάντα έπαιρνα το καλύτερο.

Κάποτε, που έγιναν απεργίες στα σύνορα, άκουσα ότι είναι πιθανό μεγάλο μέρος του γάλακτος που αγοράζουμε, να προέρχεται από άλλες χώρες. Αλλά εγώ πιστός στο συμβόλαιο πωλήσεων αγόραζα. Κάποτε άκουσα ότι είναι πιο φθηνό το γάλα σε κάποιες ξένες χώρες, ή ότι παραγωγοί δίνουν «φασόν» σε εκπτωτικά καταστήματα, αλλά εγώ, είπαμε, πιστός στο συμβόλαιο.

«Θα αγοράζεις εισαγόμενο ή ελληνικό γάλα πάντα με εγγυημένη τιμή για τους παραγωγούς και με σταθερό περιθώριο κέρδους για όλη την αγορά» είπε ο Θεός!

Περνούσε ο καιρός και έμαθα, τελικά, ότι «φρέσκο» χαρακτηριζόταν το γάλα παστερίωσης με διάρκεια 5 ημερών. Εγώ τότε γιατί ζούσα στο άγχος μου; Αυτό, λέει, ήταν το χρονικό όριο που είχε η ελληνική νομοθεσία, λαμβάνοντας υπόψη την αντοχή του προϊόντος, αλλά και τη ζέστη που έχουμε στην Ελλάδα. Μα, δεν έχουμε ψυγεία;! Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου: αντί να τρέχω σαν τρελός στο σουπερμάρκετ, με τις νέες ρυθμίσεις, το φρέσκο γάλα –ως δια μαγείας– θα διατηρείται 7 και 9 ημέρες με την ίδια τιμή, ίσως και λίγο φθηνότερη, του «σπάνιου φρέσκου». Η ένδειξη «φρέσκο» θα συνεχίζει να αναγράφεται για λόγους μάρκετινγκ!

Επίσης, μου λύθηκε μια απορία: αν είναι ελληνικό ή όχι το γάλα. Το φρέσκο γάλα –άκουσον άκουσον– υποτίθεται πως προέρχεται από ελληνικές μονάδες και οι ετησίως παραγόμενες ποσότητες επαρκούν τυπικά για να καλύψουν την ετήσια κατανάλωση. Όμως δεν υπάρχει κάποια δημόσια αρχή που να καταγράφει τις ποσότητες που εισάγονται ή μετακινούνται εντός της Ε.Ε. Οι βιομηχανίες δηλώνουν ότι τη γαλακτοκομική χρονιά του 2013 παρήχθησαν συνολικά 627.481 τόνοι. Η ετήσια κατανάλωση αγελαδινού σε διάφορες μορφές (δηλαδή γιαούρτια, τυριά, επιδόρπια κ.λπ.) είναι περίπου 1,2 εκατ. τόνοι. Δηλαδή, κάτσε, παράγουμε 627 χιλιάδες τόνους γάλα και καταναλώνουμε 1,2 εκατ. τόνους (νωπό και γαλακτοκομικά). Μένουν λοιπόν περίπου 600.000 τόνοι προϊόντων που είναι αδύνατον να είναι φτιαγμένα από ελληνικό γάλα…

Τότε το καθήκον, σαν συναγερμός, ήχησε για μια ακόμη φορά στα αυτιά μου. Το εθνικό καθήκον: να στηρίξουμε, λέει, τον παραγωγό-κτηνοτρόφο. Το είπαν με σοβαρότητα βουλευτές από όλα τα κόμματα και λέω, έτσι θα είναι! Αλλά για στάσου: οι παραγωγοί το 2004 ήταν 8.640, σήμερα δεν ξεπερνούν τους 3.686. Τι έγινε; Οι εφημερίδες που έκαναν ρεπορτάζ (δύο μόνον) γράφουν ότι έχουν οικονομικά προβλήματα (πώς;), ότι πέφτει και η αποδοτικότητα των μονάδων. «Μα πώς» ρωτάω, αφού οι μονάδες επιδοτούνταν με 40% από ευρωπαϊκά αναπτυξιακά προγράμματα…

Τη λύση μου την έδωσε ένας φίλος-αδελφός που εργάζεται στο εμπόριο κρέατος διεθνώς… και πάλι μου κατέστρεψε τον κόσμο μου και όσα πίστευα. Στο εξωτερικό, φίλε, μου είπε, οι μονάδες είναι καθετοποιημένες. Εκτρέφουν και βγάζουν γάλα, κρέας, και πωλούν, επίσης, ζώα σε μικρότερες μονάδες. Δηλαδή, ενιαία επίπεδα κόστους, περισσότερα έσοδα και περισσότεροι πελάτες. Οι παραγωγοί είναι ενωμένοι κοινοπρακτικά σε μεγαλύτερα σχήματα, ώστε να μοιράζονται το ρίσκο, τα κόστη και να διαπραγματεύονται καλύτερα, με μεγαλύτερο όγκο, με τις εταιρείες προμήθειας και τους εισαγωγείς άλλων χωρών. Ο όγκος είναι η δύναμή τους!

Έχει δίκιο, σκέφτηκα, ακόμη και στην Ελλάδα λειτουργεί εταιρεία γαλακτοκομικών κοινοπραξίας Ολλανδών αγελαδοτρόφων. Το ρόλο δανειοδότη στις ξένες αγορές τον προσφέρουν οι τράπεζες, οι κυβερνήσεις, και οι εταιρείες εξοπλισμού… άρα η κοινοπρακτική δύναμη των παραγωγών έχει περισσότερους δρόμους χρημάτων και περισσότερες επιλογές διαπραγμάτευσης.

Το εθνικό καθήκον είναι, λέει, να στηρίξουμε τον παραγωγό-κτηνοτρόφο. Αλλά για στάσου: οι παραγωγοί το 2004 ήταν 8.640, σήμερα δεν ξεπερνούν τους 3.686. Τι έγινε;

Ο φίλος μου συνέχισε να μου εξηγεί ότι στην Ελλάδα, από το 1984 έως το 2009, έτρεξαν αχαλίνωτα επιδοτήσεις, άφθονα χρήματα… ασχέτως αν τα λεφτά έπιασαν τόπο ή αν έστηναν βιώσιμες επιχειρήσεις. Όπως φαντάζεστε, όπου υπάρχουν μόνιμες επιδοτήσεις, χαλαρώνουν τα όνειρα και ο επιχειρηματικός αγώνας ανοίγματος σε ξένες αγορές.

Η αλήθεια λοιπόν που δεν συζητήσαμε είναι αν οι μονάδες παραγωγών θα ενωθούν σε μεγαλύτερες οντότητες για να αντεπιτεθούν στην ύφεση, αν θα γίνουν εξαγωγές βάσει σχεδίου στις γύρω κοντινές μας περιοχές για να αυτοχρηματοδοτηθούν, αν θα φτιαχτούν brand propositions με το γάλα και όλα τα προϊόντα του για να κερδίσουμε αγορές, αν θα λειτουργήσουν σε τοπικό επίπεδο κοινοπρακτικά συνεργαστικά σχήματα, όπως το ΘΕΣγάλα–ΠΙΕς, που θα αποφορτίσουν το κόστος διανομής και αν, τέλος, ο ανταγωνισμός και η άρση… «φρέσκων» ετικετών από τα κουτιά μπορεί να μειώσει όσο γίνεται τη λιανική τιμή. Όλα αυτά σαν μια ενιαία εθνική αφήγηση… σαν αυτή που δεν έχουμε σε κανένα θέμα.

Αλλά τι να σας πω, όσα ψέματα και αν μου λένε ως πολίτη, μου αρέσει βρε παιδί μου. Ναι, είμαι εθισμένος. Να ’ναι καλά οι πολιτικοί μας του λαϊκού αισθήματος, οι άνθρωποι που εργάζονται για το μέλλον και βεβαίως τα έγκυρα μπλογκς!

Διαβάστε ακόμα: Το λεφτόδεντρο ποτέ δεν πεθαίνει;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top