9_big

Ο απερχόμενος Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος μοιάζει να σκέφτεται: “Θα φάω μερικές ελιές που δεν σιχαίνομαι, για να μη νομίσουν τα φανταράκια ότι τους σνομπάρω”. Credit: mod.mil.gr

Ήταν όντως ένα τραγικό ατύχημα στο στρατόπεδο του Βόλου, αλλά όταν ένα ατύχημα παίρνει τόσο άδικα τη ζωή τριών νέων μιας κοινωνίας που αιμορραγεί τότε δε νομίζω πως μπορούμε απλώς να προχωρήσουμε και να τα ρίξουμε όλα στην κακή στιγμή. Πόσο μάλλον όταν το ένα από αυτά τα άτομα υπηρετούσε τον ξεπερασμένο θεσμό της στρατιωτικής θητείας.

Ένα νέο άτομο που θα μπορούσε αυτήν τη στιγμή να ξεκινάει την οικογένειά του, την καριέρα του ή απλώς να συνεχίζει τις σπουδές του. Αντί γι’ αυτό, αποφάσισε να βγάλει αυτόν τον «μπελά» από το κεφάλι του και πήγε να υπηρετήσει τη «μαμά-πατρίδα» ή, μάλλον, μερικούς κρατικούς γραφειοκράτες, έτσι όπως έχει εξελιχθεί ο στρατός. Αν κάποιος κοιτάξει το σύστημα της υποχρεωτικής θητείας, θα βρει ελάχιστες διαφορές από ένα στρατό δούλων. Μπορεί να είναι πολύ φορτισμένη η λέξη, αλλά όταν ένας διοικητικός υπάλληλος αποφασίζει να στείλει έναν νέο σε ένα στρατόπεδο όπου θα πλένει πιάτα, θα καθαρίζει τουαλέτες, θα φυλάει τα αυτοκίνητα των αξιωματικών και -ναι, ίσως- να προσφέρει κάποια υπηρεσία στην εθνική άμυνα της χώρας, τότε πείτε μου ποιες είναι οι μεγάλες διαφορές;

Σήμερα, η μαμά-πατρίδα και η εθνική άμυνα έχουν στα χέρια τους τη ζωή ενός ακόμα νέου Έλληνα που αναγκάστηκε να πετάξει στα σκουπίδια ένα από τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής του και, τελικά, να θυσιαστεί. Δεν μπορώ πραγματικά να σκεφτώ τι θα μπορούσε να παρηγορήσει τους γονείς αυτού του παιδιού, οι οποίοι πολύ πιθανόν να έβλεπαν αυτούς τους καταραμένους 9 μήνες ως ένα αναγκαίο κακό που σύντομα θα περνούσε και θα συνέχιζε το παιδί τους την πορεία του στη ζωή.

Πώς λέγεται αυτός που πλένει πιάτα, καθαρίζει τουαλέτες, φυλάει αυτοκίνητα αξιωματικών και ίσως προσφέρει κάποια υπηρεσία στην εθνική άμυνα;

Η υποχρεωτική θητεία θυμίζει άλλες εποχές. Τη Σοβιετική Ένωση όπου οι νέοι υπηρετούσαν την πατρίδα στα ορυχεία της Σιβηρίας, Το Βιετνάμ όπου στιγματίστηκε μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών -χωρίς ουσιαστικά να έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους σε τίποτα απ’ όσα τους προσάπτονται- αλλά και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο έγινε η μεγαλύτερη αιματοχυσία που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος. Θα ήταν αφελές κάποιος να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει κράτος χωρίς στρατό και πολλοί ίσως να είχαν το θάρρος να πουν ότι οι καλοί φράχτες κάνουν τους καλούς γείτονες.

Όμως, αυτός ο στρατός πρέπει να είναι εθελοντικός, φτιαγμένος από επίλεκτους της ελληνικής κοινωνίας που είχαν το εθνικό φρόνιμα να αφοσιωθούν στην υπεράσπιση των συνόρων και της στρατιωτικής μηχανής. Δεν είναι μισθοφόροι αυτά τα άτομα, ούτε μισθοφορικός ένας τέτοιος στρατός -όπως θα βιάζονταν να τον καυτηριάσουν διάφοροι επαγγελματίες πατριώτες που βγάζουν το ψωμί τους πουλώντας εθνικό φρόνιμα. Διότι με αυτήν τη λογική ένας διασώστης του ΕΚΑΒ, ένας γιατρός ή ένας πυροσβέστης θα έπρεπε να θεωρηθούν επίσης μισθοφόροι. Και, φυσικά, μπορεί ο καθένας να αισθάνεται πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια για τα σύνορα της χώρας του όταν φυλάγονται από εθελοντές παρά από σκλάβους.

Εκτός, όμως, από την εσωτερική αιμορραγία που προκαλεί ένα τέτοιο σύστημα – αφού αφαιρεί από την αγορά εργασίας άτομα που βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό σημείο της εκπαίδευσής τους- έχει δώσει ένα επιπλέον κίνητρο σε πολλούς νέους να αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Μη σας φαίνεται περίεργο ή υπερβολικό, άλλωστε η πρώτη μετανάστευση προς της ΗΠΑ έγινε πολύ πριν από το 19ο αι., όταν χιλιάδες νέοι της Ευρώπης, προσπαθώντας να αποφύγουν την υποχρεωτική στράτευση, μετανάστευαν σε μια χώρα όπου η ιδέα της ελευθερίας ήταν ακόμα νωπή και δεν υποχρεωνόταν κανένας σε στρατιωτική θητεία (Αυτό βέβαια άλλαξε δραματικά κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου).

Η θεσμοθέτηση της εθελοντικής στράτευσης ήταν ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής Νίξον και, από τότε, η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ έγινε η πιο δυνατή και άρτια εξοπλισμένη.

Και πάλι, όμως, οι επαγγελματίες εθνικόφρονες θα βιαστούν να κατηγορήσουν αυτά τα νέα παιδιά ως δειλούς, λιποτάκτες και προδότες. Ένας 24χρονος, όμως, που αφήνει την ασφάλεια του σπιτιού και των γονιών του, για να κυνηγήσει την τύχη του στο εξωτερικό και να ριχτεί στη δουλειά, δεν νομίζω ότι υστερεί σε τίποτα από οποιονδήποτε φαντάρο. Η πειθαρχία και ο σεβασμός μπορεί να επιβάλλονται και με τα γνωστά καψώνια που θα αντιμετωπίσει κάποιος στο στρατό, αλλά η ζωή μαθαίνεται όταν βρεθείς μόνος σου, αντιμέτωπος με πραγματικές προκλήσεις. Μπορεί να είναι δύσκολο να ξυπνάς στις 5 και μισή, ώστε στις 6 να είσαι στην αναφορά, αλλά είναι πιο δύσκολο να ξυπνάς στις 7, ώστε στις 8 να είσαι στο πόστο της δουλειάς σου, προσπαθώντας να την κάνεις όσο το δυνατόν καλύτερα και μάλιστα σε μια χώρα που δεν μιλάει κανείς τη γλώσσα σου, δεν έχεις τα γνωστά κονέ, δεν σου χαρίζεται κανείς και τα σφάλματα δεν τιμωρούνται με μερικές μέρες άνευ εξόδου, αλλά με απόλυση.

Χρειάστηκε να εμπλακεί σε πάρα πολλούς πολέμους η Αμερική για να καταλάβει τη στρεβλότητα αυτού του συστήματος. Η θεσμοθέτηση της εθελοντικής στράτευσης ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του Ρίτσαρντ Νίξον και, από τότε, η στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ έγινε πέρα από κάθε αμφισβήτηση η πιο δυνατή και άρτια εξοπλισμένη, αριθμώντας πάνω από 500.000 στρατιώτες με άριστη εκπαίδευση.

Δεν μπορεί κάποιος παρά να σταθεί με σεβασμό μπροστά στους οπλίτες, ικάρους και όλους εκείνους που υπηρετούν την πατρίδα, ρισκάροντας τη ζωή τους. Ελπίζω στο μέλλον την εθνική άμυνα να την υπερασπίζονται εθελοντές στρατιωτικοί που θα επιλέξουν αυτόν το δρόμο, ώστε ποτέ ξανά να μη χυθεί το αίμα κανενός παιδιού που εξαναγκάστηκε να βρεθεί σε παρόμοια θέση.

 

Διαβάστε ακόμα: Η έξοδος από την κρίση είναι ένας μύθος. Αστικός. 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top