21596910556_9d2919f91a_k-1190

Ο Κεραμεικός είναι πάντα μία επιστροφή και μια αφετηρία.

Ήμουν τυχερός που είχε ελάχιστο κόσμο όταν πριν από λίγες ημέρες, ένα πρωινό, επισκέφθηκα τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού. Είχα φτάσει νωρίς, η βροχή είχε σταματήσει, ο ήλιος είχε αρχίσει να στεγνώνει την κίτρινη χλόη και μετά τον περίπατό μου από το σταθμό του Θησείου ως την είσοδο του Κεραμεικού, στον πεζόδρομο της Ερμού, ένιωθα έτοιμος να περάσω ένα «όριο». Η είσοδος του Κεραμεικού δεν σε προδιαθέτει. Καλυμμένος με γκραφίτι ο τοίχος, ένα παπάκι παρκαρισμένο σχεδόν πάνω στην είσοδο και πίσω του άλλα δύο ΙΧ, πάνω στον πεζόδρομο. Δεν φανταζόμουν, εκείνη τη στιγμή, ότι στην έξοδό μου δεν θα πρόσεχα πάλι αυτήν την ανορθογραφία.

Η έκθεση της Μαρίας Λοϊζίδου, στη σειρά «ΝΕΟΝ έργο στην πόλη» (2015) ήταν που μου είχε δώσει το κίνητρο να πάω πάλι στον Κεραμεικό. Έχω ακούσει πολλούς φίλους να μου λένε ότι ο Κεραμεικός είναι ο αρχαιολογικός χώρος που αγαπούν περισσότερο στην Αθήνα και κάθε φορά που τον επισκέπτομαι τους καταλαβαίνω. Ο Κεραμεικός είναι πάντα μία επιστροφή και μια αφετηρία.

21001990513_2f6976e4a4_k-1190

Η έκθεση της Μαρίας Λοϊζίδου, στη σειρά «ΝΕΟΝ έργο στην πόλη» (2015) ήταν που μου είχε δώσει το κίνητρο να πάω πάλι στον Κεραμεικό.

Ενώ ξεκίνησα για να ακολουθήσω τα διάσπαρτα έργα της Μαρία Λοϊζίδου από το μουσείο ως την άλλη άκρη προς το Δίπυλον, και αφού τα βρήκα όλα, με τα μεταλλικά τους υφάσματα, την ασύμμετρη γεωμετρία και το συμβολικό γλυπτό του «Πονοσυλλέκτη» ως επίλογο (σαν ένα πουλί με ανθρώπινη μορφή), άρχισα σταδιακά να κάνω πράξη τη «Μεταβίβαση», όπως είναι και τίτλος της έκθεσης.

Οι εγκαταστάσεις της Λοϊζίδου είναι με τον έναν ή άλλον τρόπο σχόλια και υπαινιγμοί για το αναπόδραστο του θανάτου, την απουσία, τον κύκλο του χρόνου, το πένθος και την αλληλουχία χαράς και πόνου. Τα έργα είναι «κρυμμένα» μέσα στο αρχαίο νεκροταφείο και τα ανακαλύπτεις όπως έναν τζίτζικα με τις φαιόγκριζες φτερούγες του πάνω σε ένα κορμό ελιάς. Κάθε φορά ξαφνιάζεσαι, αλλά η έκπληξη είναι ήπια, ταράζει και καθησυχάζει ταυτόχρονα.

21632041831_acdae90ddb_k-1190

Οι εγκαταστάσεις της Λοϊζίδου είναι με τον έναν ή άλλον τρόπο σχόλια και υπαινιγμοί για το αναπόδραστο του θανάτου, την απουσία, τον κύκλο του χρόνου, το πένθος και την αλληλουχία χαράς και πόνου.

Είδα το κονβόι από τις χελώνες που είχαν ξετρελάνει τους Γερμανούς τουρίστες, είδα τον κόκκινο γάτο με τα κίτρινα μάτια, τους λευκούς κοχλίες κολλημένους σαν στρείδια σε γκρίζους κορμούς, άκουσα τα έντομα πάνω από το νερό, όλα σε μία ψευδαισθητική ενορχήστρωση.

Ωστόσο, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα και αφού διασταύρωνα τουρίστες, ο καθένας σαν ένας ήρωας παραμυθιού (μία Κινέζα με χακί βερμούδα, ένας Γερμανός που όλο έδειχνε με το δάχτυλο κάπου μακριά, μία Αμερικάνα με ένα φούξια φόρεμα), άρχισα να νιώθω ως περιπατητής σε ένα υπερρεαλιστικό σκηνικό. Ίσως να έφταιγε αρχικά η βροχή που είχε πέσει και την ώρα που ήμουν μέσα στο αρχαίο νεκροταφείο άχνιζε ακόμη από τη γη. Μια έντονη οσμή με τύλιγε, συνδυασμός αποφοράς, σαν από ούρα ζώων και σάπια φύλλα μαζί με την βαριά μυρωδιά της νοτισμένης πικροδάφνης και το πικρό άρωμα της συκιάς.

21632044851_0525aeb8fd_k-1190

Το κονβόι από τις χελώνες που είχουνν ξετρελάνει τους Γερμανούς τουρίστες.

Ήταν κάτι σχεδόν παραισθησιογόνο. Στον ορίζοντα, οι τύμβοι του Κεραμεικού, ολόγυρα η πόλη. Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας, σαν γιγαντωμένο παιχνίδι, ένα νεοκλασικό σπίτι σαν κουκλόσπιτο. Ένα άλλο, μισόκλειστο, με στριφογυριστή σκάλα, ένας ελικοειδής κίτρινος σωλήνας ποτίσματος στη γη, παχύς σαν βόας. Εκεί που ρέει ο Ηριδανός, κάθετα στην τάφρο, ανάβλυζε τεχνητά και με αναζωογονητικό παφλασμό καθαρό νερό, το οποίο ένιωθες ότι πότιζε τους κεκοιμημένους, αλλά και τα νεαρά πλατάνια, με τους τρυφερούς βλαστούς που σαν να χόρευαν στην κοίτη του.

21436153599_c11c153809_k-1190

Τα έργα είναι «κρυμμένα» μέσα στο αρχαίο νεκροταφείο και τα ανακαλύπτεις όπως έναν τζίτζικα με τις φαιόγκριζες φτερούγες του πάνω σε ένα κορμό ελιάς.

Είδα ένα μονάχο περιστέρι, με τη ράχη του σμαραγδί και μωβ, να τσιμπολογάει την κίτρινη χλόη. Είδα το κονβόι από τις χελώνες που είχαν ξετρελάνει τους Γερμανούς τουρίστες, είδα τον κόκκινο γάτο με τα κίτρινα μάτια, τους λευκούς κοχλίες κολλημένους σαν στρείδια σε γκρίζους κορμούς, άκουσα τα έντομα πάνω από το νερό, όλα σε μία ψευδαισθητική ενορχήστρωση.

Ήταν ένα κράμα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, από ελληνικές παραβολές και παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Δεν είχα δει ξανά τον Κεραμεικό σαν ένα παραισθησιογόνο σκηνικό. Ίσως να ήταν τα έργα της Μαρίας Λοϊζίδου που με εισήγαγαν σε αυτόν τον παραμυθότοπο. Ίσως να ήταν η επίδραση της βροχής, η διάθεσή μου ή ο συνδυασμός όλων αυτών. Ήταν, όμως, μία ευπρόσδεκτη παρέκκλιση από τον προβλέψιμο κανόνα της μεγάλης πόλης. Στον Κεραμεικό θα επιστρέφω… και θα είναι πάντα αλλιώς.

1

Στον Κεραμεικό θα επιστρέφω… και θα είναι πάντα αλλιώς.

Διαβάστε ακόμα: Άραγε θα νοσταλγήσει κάποιος στο μέλλον το 2015;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top