Η περίπτωση Πικραμμένου – και εμείς

Η συναισθηματική φόρτιση με την οποία εμφανίστηκε στο βήμα της Βουλής ο Πικραμμένος δείχνει ήδη ένα στοιχείο που είναι άσοφο να αγνοείται. Ότι το θηριοτροφείο της πολιτικής είναι απείρως βιαιότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. (Φωτογραφία: Menelaos Myrillas / SOOC)

Δεν θα φύγει ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα από την πολιτική ζωή -αλλά και από την κοινή συνείδηση- η χθεσινή βραδιά, με την οποία το σκάνδαλο Novartis διεκδίκησε (και, να πούμε την αλήθεια, κατέκτησε) καθοδηγητικό ρόλο σε όσα της πολιτικής και της δημόσιας ζωής στο σύνολό της θα ακολουθήσουν.

Θα μας επιτραπεί να σταθούμε εδώ σε μια μόνο σκηνή, ένα θραύσμα της βραδιάς το οποίο θεωρούμε ότι πήγε πολύ βαθύτερα και από τους υψηλούς, μαχητικούς τόνους, και από τα σοφά ή επιδέξια νομικά οικοδομήματα, και από την διαμόρφωση μετωπικών πλέον συνθηκών αντιπαράθεσης. Στην παρουσία του Τάκη Πικραμμένου, με ό,τι έδειξε αλλά υποδήλωσε για το πού βρισκόμαστε.

Παρατήρηση πρώτη: η συναισθηματική φόρτιση με την οποία εμφανίστηκε στο βήμα της Βουλής ο Πικραμμένος -μην ξεγελιόμαστε, άνθρωπος πολύπειρος και σκληρυμένος από την θητεία του στο ΣτΕ: ούτε προστατευμένο περιβάλλον είναι η κορυφή της Δικαιοσύνης, ούτε απηλλαγμένη από κόντρες, από παρουσία συμφερόντων, από βαρύτατες επιλογές!- δείχνει ήδη ένα στοιχείο που είναι άσοφο να αγνοείται. Ότι δηλαδή το θηριοτροφείο της πολιτικής είναι απείρως βιαιότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο.

Παρατήρηση δεύτερη: αυτό το συναισθηματικό στοιχείο και η ανάμνησή του, αύριο και μεθαύριο και αργότερα θα «παίξει», φρονούμε, σημαντικό ρόλο στο πολιτικό καταστάλαγμα του σκανδάλου Novartis. Πολιτικό καταστάλαγμα -για να εννοούμεθα- είναι εκείνο που θα διαμορφώσει την άποψη του πολίτη, όχι της δράκας των αυτάρεσκα πολιτευόμενων πολιτικών. Εκεί, η Κυβέρνηση, στο μέτρο που ενορχήστρωσε την Novartis έτσι, «έπαιξε και έχασε».

Παρατήρηση τρίτη: από τους 10 που τελικώς παραπέμφθηκαν από την Βουλή στην Προανακριτική (ξέρουμε, δεν ονομάζεται λόγω πολιτικής ορθότητας έτσι πλέον, πλην έτσι εισπράττεται) ο Τάκης Πικραμμένος -με ψήφους 170 έναντι π.χ. 188 για Αβραμόπουλο, 186 για Γεωργιάδη, 185 για Βενιζέλο, 159 για Σαλμά, δηλαδή μόνον μια φούχτα βουλευτών αισθάνθηκαν «αμφιβολία»- ήταν ο ένας εκ των δυο παραπεμπόμενων (ο άλλος, ο Γιάννης Στουρνάρας) που δεν βαρύνεται με το πολιτικό αμάρτημα της ψήφισης ή/και της ανοχής της άθλιας Συνταγματικής διαδικασίας και του τρισάθλιου Νόμου περί ΜΗ-Ευθύνης Υπουργών. Οπότε η έκκλησή του «να πάει μέχρι τέλους η υπόθεση Novartis, για να λάμψει η αλήθεια και να παραδοθεί άσπιλος στην κοινωνία» είχε βαθύτερη την πικρία – του ότι γνωρίζει πως κάτι τέτοιο δεν θα ισχύει για κανένα των εμπλεκομένων: ο στημένος για προστασία των πολιτικών πονηρός μηχανισμός, βασικά κατορθώνει το αντίθετο: όλοι να μένουν ύποπτοι, όλοι σπιλωμένοι!

Το οποίο οδηγεί σε παρατήρηση τέταρτη: σ’ αυτό τον φόντο, η αφοπλιστική παρατήρηση Πικραμμένου «περίμενα περισσότερο σεβασμό» ηχεί σχεδόν απλοϊκή. Και μένει, θαρρούμε, με την κατακλείδα: «αυτή η περιπέτεια μου έδωσε την ευκαιρία να μετρήσω τους φίλους μου». Σε κάνει να αναλογίζεσαι γιατί η πολιτική στην Ελλάδα θα μείνει εκεί που είναι. Αυτάρεσκα κλειστή.

Διαβάστε ακόμα: Πόσο Ζουραρίζειν μας αξίζει ακόμα;

TAGS :
Novartis Παναγιώτης Πικραμμένος Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook