Το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπουν οι οπαδοί του ΠΑΟ μετά την ανακοίνωση του Αλαφούζου είναι αυτό: η ομάδα βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο που ήταν και το 2012. (Φωτογραφίες από τη επίσημη σελίδα του Παναθηναϊκού στο Facebook)

Αν στα nineties έλεγε κάποιος ότι στα μέσα της δεκαετίας που διανύουμε ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ όχι μόνο δεν θα ήταν ανταγωνιστικές ομάδες στο Ελληνικό πρωτάθλημα αλλά θα θύμιζαν διαλυμένα μαγαζιά, μάλλον θα έβαζε τα γέλια. Ωστόσο η πραγματικότητα πολλές φορές διαφέρει από αυτό που νομίζουμε εμείς.

Και κάπως έτσι η ΑΕΚ τον Απρίλιο του 2013 υποβιβάστηκε επίσημα στην Φούτμπολ Λιγκ (άλλοτε Β’ Εθνική), ενώ λίγους μήνες αργότερα -εξαιτίας των μεγάλων χρεών της- προτίμησε να συμμετάσχει στην πρώτη τη τάξει ερασιτεχνική κατηγορία, στη Φούτμπολ Λιγκ 2 (άλλοτε Γ’ Εθνική κατηγορία). Πλέον είναι και πάλι στα μεγάλα σαλόνια και όλοι ελπίζουν το πάθημα να έγινε μάθημα.

Αντίθετα ο ΠΑΟ, το καλοκαίρι του 2012, αποφάσισε να ακολουθήσει άλλον δρόμο: και βρήκε τη λύση στην Παναθηναϊκή Συμμαχία, που με πρόεδρο τον Γιάννη Αλαφούζο προσπάθησε να κάνει ξανά την ομάδα τη μεγάλη δύναμη του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Πέντε χρόνια μετά, ένα είναι σίγουρο: το σχέδιο απέτυχε. Στα χρόνια του Αλαφούζου ο Παναθηναϊκός έχει να επιδείξει μόλις ένα Κύπελλο Ελλάδος το 2014. Αυτό, τέλος.

Ναι, σίγουρα δεν είχε την τύχη της ΑΕΚ και δεν υποβιβάστηκε, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα που βλέπουν οι οπαδοί της ομάδας είναι άλλο: ο ΠΑΟ βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο που ήταν και το 2012. Δηλαδή δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει το επόμενο πρωί. Και πώς από το μηδέν πας στην κορυφή τώρα;

Ανοίγει παρένθεση. Για να μην νομίζουμε ότι όλα αυτά είναι καθαρά ελληνικές αρρώστιες, αξίζει να θυμηθούμε ότι και η Γιουβέντους το 2006 έπεσε κατηγορία (για το σκάνδαλο των στημένων αγώνων), η Νάπολι στις αρχές των zeros έπαιζε μεταξύ Β’ και Γ’ κατηγορίας, ενώ την ίδια εποχή και η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν στην 2η κατηγορία. Και τώρα όλες αυτές -και πολλές ακόμα που πέρασαν από την ίδια κατάσταση- πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Παναθηναϊκός που χτύπαγε πρωταθλήματα και κοιτούσε στα μάτια τις Ευρωπαϊκές ομάδες είχε ένα μεγάλο όπλο: είχε παίκτες που είχαν βγει από τις ακαδημίες του, που έπαιζαν χρόνια μαζί, που είχαν δέσει.

Άρα το ερώτημα μένει: πώς από το μηδέν που είσαι πας στην κορυφή; Γνώμη μου, ως απλός φίλος του αθλήματος σε μια «συζήτηση καφενείου» και ουχί σαν ειδικός: υπάρχουν τρεις τρόποι για να πάρει μια ομάδα πρωτάθλημα. (1) Να έχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια, (2) να έχει οργανωμένες ακαδημίες που παράγουν ταλέντα με το τσουβάλι και (3) να κοιμηθεί ο Θεός. Άντε, θα δεχθώ και την περίπτωση να έχει μια ομάδα την… εύνοια (ας το πούμε έτσι) της διαιτησίας, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα αναλύσουμε στο άρθρο. Ας τις δούμε, λοιπόν, τις τρεις περιπτώσεις μια – μια.

Ο Θεός, λοιπόν, έχει αποδείξει ότι κοιμάται κάποιες φορές στο ποδόσφαιρο, τρανά παραδείγματα η Λέστερ στην Αγγλία πριν από δύο χρόνια και το έπος της Ελλάδας στο Euro του 2004 στην Πορτογαλία. Τα προβλήματα είναι ότι δεν το κάνει συχνά και κάποια στιγμή ξυπνάει. Έτσι και η Λέστερ από το πάρτι του 2015-16, πέρσι προσγειώθηκε απότομα, ενώ για την Εθνική ποδοσφαίρου τα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Άρα και να κοιμηθεί ο Θεός μια χρονιά και πάρεις πρωτάθλημα, δεν σημαίνει ότι έχεις φτιάξει ούτε καλή ούτε ανταγωνιστική ομάδα, απλά ήσουν τυχερός.

Την απίστευτα μεγάλη οικονομική επιφάνεια την αφήνουμε για άλλες ομάδες (όπως Παρί, Μονακό, Μάντσεστερ Σίτι) και για λόγους που όλοι καταλαβαίνουμε. Καμιά ελληνική ομάδα δεν μπορεί να πει ότι είναι τρισευτυχισμένη με τα οικονομικά της, απλά κάποιες είναι σε καλύτερη κατάσταση από άλλες. Πάει και αυτή η περίπτωση για να πάρεις τίτλο. Άρα τι μένει όταν ο Θεός δεν κοιμάται και όταν τα χρυσά φλουριά δεν τρέχουν από τα μπατζάκια για να μπορείς να αποκτήσεις τον Neymar;

Μήπως ήρθε ο καιρός να σταματήσει ο Παναθηναϊκός να φτιάχνει ομάδα της μιας σεζόν μόνο και μόνο για να πάρει το πρωτάθλημα και να φτιάξει πραγματική ομάδα, όπως έκανε παλιότερα;

Σωστά μαντέψατε: οι ακαδημίες. Ο Παναθηναϊκός που χτύπαγε πρωταθλήματα και κοιτούσε στα μάτια τις μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες των εκατομμυρίων είχε ένα τεράστιο θετικό: είχε παίκτες που είχαν βγει από τις ακαδημίες του, που έπαιζαν χρόνια μαζί, που είχαν δέσει, που ήταν οργανωμένοι και με μερικές μεταγραφικές προσθήκες γίνονταν ακόμα καλύτεροι. Ήταν μια ομάδα με πλάνο, με στόχους, με φιλοσοφία. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού για μένα ξεκίνησε όταν αποφάσισε αντί να φτιάχνει ομάδα με «Ο» κεφαλαίο να φτιάχνει ομάδα της μιας σεζόν μόνο και μόνο για να πάρει το πρωτάθλημα. Όταν έδιωξε τη βάση του και παράλληλα σταμάτησε να βασίζεται στα δικά του παιδιά. Γιατί το δύσκολο δεν είναι να βγάλεις παίκτες από τις ακαδημίες, αλλά να τους αξιοποιήσεις.

Και ο Παναθηναϊκός είχε ταλέντο σε αυτόν τον τομέα τις περασμένες δεκαετίες. Ένα ταλέντο που το έχασε ή το ξέχασε, δεν έχει σημασία. Απλά σταμάτησε να επενδύει πραγματικά σε αυτό το κομμάτι και προτίμησε να δίνει λεφτά σε παίκτες που τις περισσότερες φορές δεν πρόσφεραν τίποτα παραπάνω.

Δυστυχώς ο ΠΑΟ δεν είναι Παρί ή Σίτι και δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει restart μέσα σε ένα βράδυ και το επόμενο πρωί να έχει φτιάξει υπέρ-ομάδα. Αλλά έχει μια καλή ευκαιρία να οργανωθεί, να φτιάξει τη βάση του και να προσπαθήσει να γίνει ένας υγιής οργανισμός. Όπως θα πρέπει να κάνουν όλες οι ελληνικές ομάδες, διαφορετικά για τις περισσότερες οι στόχοι της χρονιάς θα χάνονται στην 5η αγωνιστική και η Ευρώπη θα τελειώνει πριν τελειώσει το φθινόπωρο.

ΥΓ.: Και μην ακούω για πρίγκιπες και σεΐχηδες που θα μας σώσουν. Όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά να κάνω μια ερώτηση: γιατί ένας σεΐχης με τόσα εκατομμύρια στην άκρη να επενδύσει στο ελληνικό πρωτάθλημα και όχι στο γαλλικό / ισπανικό / αγγλικό / ιταλικό που είναι πολύ καλύτερα, προσελκύουν μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου και οι ομάδες λειτουργούν εκεί σαν επιχειρήσεις; Απλά, μια ερώτηση έκανα.

 

Διαβάστε ακόμα: Μαθήματα σεβασμού από τον μάγο της F1 Christian Horner

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top