Υπάρχει παραγωγικότερη Ελλάδα, και τη θέλουμε!

Στην εσωτερική αυλή του ξενώνα Μικρό Πάπιγκο 1700. Ένα στολίδι με θέα τα άγρια όρη της Ηπείρου.( φωτο: http://www.mikropapigo.gr/

Ήμουν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου της Πυλαίας όταν έγινε και πάλι μεγάλος ντόρος για το Ασφαλιστικό. Τότε κάποιος δεν έβλεπε το παραγωγικό πρόσβλημα της χώρας, γιατί η κοιλιά ήταν χορτάτη, τα δάνεια πράσινα, οι πιστωτικές άδειες και κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα επακολουθούσε.

Το 2000 -θυμάμαι να συζητιέται- δεν θα έχουμε συντάξεις. Δεν πρόκειται να πάρουμε ποτέ σύνταξη, μουρμούριζαν οι “μεγάλοι” στις παρέες τους. Ο περίφημος νόμος Γιαννίτση. Που μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, γιατί για ακόμα μια φορά οι πολιτικοί εκείνης της εποχής φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Θελήσαν όλοι τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να είναι αρεστοί στο ποίμνιό τους, καταδικάζοντας τις μελλοντικές γεννιές στο τέλμα.

Όπου “τέλμα” διάβαζε το Σήμερα, καλά υποθέσατε. Φτάσαμε στο περίφημο τέλμα, το οποίο ακούγαμε τόσα χρόνια ότι θα έρθει, αλλά δεν το περιμέναμε να σκάσει στα χέρια μας. Στο σήμερα, όπου το Ασφαλιστικό περιήλθε σε αδιέξοδο, επειδή πολύ απλά δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι να επιδοτήσουν τους συνταξιούχους. Τι; Τι εννοείτε πού πήγαν οι εισφορές που έδιναν οι συνταξιούχοι όταν ήταν εργαζόμενοι; Στους προηγούμενους συνταξιούχους; Και τα δικά τους; Ααααα, έτσι πείτε μου, εκείνα πήγαν στο πελατειακό κράτος. Σωστά, στους διορισμούς, στα ρουσφέτια που κάποιοι ζήτησαν και κάποιοι πρόσφεραν. Με αποτέλεσμα ποτέ να μην καλυφθεί η τρύπα.

Αλλά πάλι το κυρίως πρόβλημα της χώρας δεν είναι εκεί. Το πρόβλημα της χώρας είναι ξεκάθαρα παραγωγικό. Η παραγωγή μάς λείπει, η οποία θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας, ασφαλιστικές εισφορές με ταχύτερο ρυθμό αναπλήρωσης και εν γένει υπεραξία στον τόπο μας και σε ό,τι ονομάζουμε ελληνικό προϊόν: Είτε πρόκειται για αγροτική παραγωγή είτε για μεταποίηση είτε ακόμα και τελική εξυπηρέτηση μέσω του τουριστικού προϊόντος μας.

Μπορεί το τσίπουρο να γίνει πραγματικά η ελληνική γκράπα. Αρκεί να είναι εμφιαλωμένο και ποιοτικό. (Από το προσωπικό αρχείο του Κ. Γιώργου Πίττα)

Ο καπιταλισμός, άλλωστε, στον οποίο επιλέξαμε να ζούμε, προσδιορίζεται ξεκάθαρα από τον τρόπο παραγωγής και τη διανομή του πλούτου. Που, αν μη τι άλλο, είχαμε συγκριτικό πλεονέκτημα τη δεκαετία του ’80 να φτιάξουμε όπως ακριβώς θέλαμε, γιατί πράγματι τότε η Ελλάδα φτιαχνόταν από το μηδέν. Και φτιάχτηκε έτσι όπως τη βλέπουμε σήμερα.

Η χώρα πια μετράει μερικές δεκάδες μικρές ζυθοποιϊες. Δικαιούνται τη στήριξη τόσο του Κράτους όσο και τη δική μας. (Από το προσωπικό αρχείο του Κ. Γιώργου Πίττα)

Φαντάζομαι λοιπόν, για παράδειγμα, μια περιοχή όπως την ευρύτερη Θεσσαλονίκη που γνωρίζω καλά, με πιο έντονη την καλλιέργεια των χωραφιών με συγκεκριμένες αποδοτικές παραγωγές. Τη θέλω και πάλι έντονα κτηνοτροφική περιοχή, με τα τυριά Σοχού σε σωστή συσκευασία και με επιμόρφωση για το πώς μπορεί το εκπληκτικό προϊόν να πάρει υπεραξία, με τους μικρούς συνεταιρισμούς των χωριών να αρχίσουν να βράζουν την κατσαρόλα και να φτιάχνουν τις καταπληκτικές μαρμελάδες, για τις οποίες δημιουργικά γραφεία όπως οι Colibri, οι Admine, οι Beetroot και τόσοι άλλοι θα παράξουν μοναδικές συσκευασίες, ώστε να ανοίξει “χώρος” στα ράφια του εξωτερικού.

Φαντάζομαι τη Β’ Θεσσαλονίκης τουλάχιστον με ένα βραβευμένο εστατόριο στο Χορτιάτη για κυνήγι ή στη Βόλβη για πέστροφα, με ταυτόχρονη αναγνώριση του terroir της περιοχής, το οποίο φιλοξενεί πέρα από τον μεγάλο Βαγγέλη Γεροβασιλείου, εξαιρετικά μικρότερα οινοποιεία, όπως το Κτήμα Αδάμ και το Κτήμα Αρβανιτίδη και σαφώς περιμένω να δω έστω και μία προωθητική περιήγηση του Υπουργείου Τουρισμού ή Εξαγωγών για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου μου. Το ίδιο και για τον δικό σας τόπο, είτε είναι η ορεινή Χαλκιδική είτε η Κατερίνη, η Καβάλα ή η Δράμα, η οποία παράγει μερικά από τα καλύτερα κρασιά (και αλλαντικά!) του κόσμου.

Και ξέρετε κάτι; Δεν θέλω πια να φαντάζομαι. Θέλω επιτέλους να τα δω να συμβαίνουν. Μόνον εμείς μπορούμε να το κάνουμε πράξη, ας μη το βάλουμε κάτω, ας μην χαρίσουμε ούτε έναν πόντο από τον τόπο μας στους λαϊκιστές της συμφοράς που διαφεντεύουν οριζόντια σχεδόν όλο το πολιτικό σκηνικό. Αν ανήκετε σε όσουν παράγουν αντί να γκρινιάζουν μην το βάζετε κάτω. Να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι.

Το τρανό παράδειγμα της μυκονιάτικης Λούτζας. Δικαιούμαστε να το κρατάμε κρυμμένο; (Από το προσωπικό αρχείο του Κ. Γιώργου Πίττα)

Διαβάστε ακόμα: Γιατί καθυστερεί ο σχηματισμός ενός φιλοευρωπαϊκού μεταρρυθμιστικού μετώπου; 

TAGS :
αποψη Ελλάδα Νυφούδης πολίτης του κόσμου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook