Η γραμμή έχει δοθεί μέρες πριν, ενώ είχαν αρχίσει οι καταλήψεις με αίτημα την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας: οι καταληψίες είναι υπόπτων κινήτρων κι αυτό επειδή υπονομεύουν την κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι όργανα εξωτερικών ή και εσωτερικών δυνάμεων που θέλουν να παρεμβαίνουν σκοτεινά, είναι όργανα της Δεξιάς, πρέπει να τους ψάξει η ΕΥΠ.
Η ανάλυση περί παρακράτους όχι μόνο επιβιώνει, αλλά έχει βρει και μερικές άλλες πτυχές, όπως για παράδειγμα ότι αυτό συντηρείται από ιδιώτες, πρεσβείες, λέσχες και δεν ξέρω γω τι άλλο.
Οι ψυχές που είναι κάτω από τις κουκούλες – όπως διευκρίνισε ο Υπουργός Δικαιοσύνης – προτού συλληφθούν είναι παρακρατικοί, συχνά δε της Δεξιάς. Το μόνο που δεν έχουμε ακούσει ακόμα είναι πως είναι Δαπίτες που, αφού κάψουν αμάξια, φοράνε τα polo τους και πίνουν sidecar στο Rock. Τώρα, αν τυχόν συλληφθούν, βγει η κουκούλα και βρουν κάποιον αναρχικό από κάτω, τότε οργανώνεται ομάδα συμπαράστασης στον κοινωνικό αγωνιστή.
Στην πραγματικότητα, αυτοί που είδαμε χθες το βράδυ είναι μάλλον αυτοί που βλέπουμε τόσες μέρες. Είναι το πιο νέο, το πιο μηδενιστικό κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου, το οποίο συνεχίζει τις μεθόδους που τελετουργικά αγκάλιαζε ο ΣΥΡΙΖΑ, τις καταλήψεις και τα συνθήματα. Ε, καμιά φορά το πράγμα ξεφεύγει κι ο κόσμος γύρω από το Πολυτεχνείο κλαίει το αμάξι του ή το μαγαζί του.
Κι η Αριστερά αυτό το κομμάτι το αντιμετώπιζε κάπως χαλαρά: η Δημοκρατία, ως καλή μανούλα κακομαθημένου κωλόπαιδου. Αυτό σπάει κι αυτή από πίσω μαζεύει και απολογείται πως “ε, μικρό είναι ακόμα”.
Όλα αυτά είναι σχετικά εύκολα, όταν δεν είσαι το Κράτος. Όταν πια είσαι το Κράτος, το πράγμα περιπλέκεται γλυκά. Η αριστερή κυβέρνηση είχε χθες – και θα έχει ξανά – την ευκαιρία να πείσει ότι έλεγε την αλήθεια, όταν θεωρούσε πως πίσω κι ανάμεσα στα μπάχαλα κρύβονται όργανα δυνάμεων αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης.
Δεν είναι δυνατόν να κατηγορούσαν προηγούμενες κυβερνήσεις ότι η αστυνομία επί των ημερών τους παρακολουθούσε άπραγη τους προβοκάτορες, άρα συνεργαζόταν μαζί τους κι έπιανε αθώα παιδιά και, τώρα, επί των δικών τους ημερών, η αστυνομία να στέκει ακόμη πιο ακίνητη.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Βγάλτε τις κουκούλες από το παρακράτος, σαρώστε το. Ειδάλλως, θα επιβιώνει σε κάποιους η υποψία ότι η απραξία οφείλεται σε αμηχανία. Αν και, εδώ που τα λέμε, συνήθως είναι θέμα χρόνου για μια αριστερή κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει την αστυνομία.
Ελπίζω, βεβαίως, όλα αυτά να θεωρούνται αποδεκτή κριτική προς την κυβέρνηση, διότι παραμονεύει κι η Πρόεδρος της Βουλής. Η οποία χθες, σε μια επίδειξη πρωτοφανούς, ακόμα και για τα δεδομένα της, αυταρχισμού, έψεξε τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες που δεν εργάζονται όπως κι όποτε η ίδια επιθυμεί, παρότι τους αποκάλεσε ούτε λίγο ούτε πολύ, προνομιούχους.
Ενώ, σε μια γενικότερη αναφορά της, είπε πως οι δημοσιογράφοι που ασκούν κριτική στην “Επιτροπή Αλήθειας” προφανώς δηλώνουν θιγόμενοι από την αποκάλυψη της αλήθειας, την οποία είναι προφανές ότι η ίδια κατέχει δικαιωματικά, άνευ επιτροπής και διερεύνησης.
Θα μπορούσα να γράψω αρκετές χιλιάδες -ναι, τόσες πολλές- λέξεις για τον τρόπο της, αλλά λέω να το κλείσω με μια διευκρίνιση μόνο: Το “1984” είναι μυθιστόρημα, όχι εγχειρίδιο.
Διαβάστε ακόμα – 5 χρόνια συζήτηση για το μνημόνιο: Έφεραν οι πίτσες τα κιλά ή τα κιλά τις πίτσες;