Πέρα από τον Μπαλτάκο

Δεν είναι –δυστυχώς!– το πρόβλημα ο Μπαλτάκος. Είναι ο Μπαλτακισμός.

Όχι, δεν είναι μόνος (δεν ήταν μόνος, αν θέλετε να είστε αισιόδοξοι ότι η απομάκρυνσή του πρώτον από το Μαξίμου, δεύτερον από τη Γενική Γραμματεία του Υπουργικού Συμβουλίου, τρίτον από τον κλειστό κύκλο Σαμαρά, σήμανε ένα τέλος…) ο Τάκης Μπαλτάκος.

Ασφαλώς υπάρχει ο Φαήλος Κρανιδιώτης–«φίλος Αντώνη Σαμαρά» κατά τα κανάλια, χωρίς θεσμικό ρόλο αλλά με πολιτικές ευαισθησίες αντίστοιχες του Μπαλτάκου και με «Δίκτυο 21». Ασφαλώς υπάρχει ο Δημήτρης Σταμάτης –από τη διαδρομή της Πολιτικής Άνοιξης, αυτός με θεσμικό ρόλο, παρά τω Πρωθυπουργώ. Ασφαλώς υπάρχει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης –κι αυτός με μακρά διαδρομή με τον Σαμαρά και με«Δίκτυο 21», με θεσμικό ρόλο που άνοιγε και έκλεινε ανάλογα με τις κρίσεις της διακυβέρνησης, κυρίως όμως ο«στρατηγικός νους» Σαμαρά. Ασφαλώς υπάρχει ο Γιώργος Μουρούτης, ως δίαυλος πληροφόρησης, τουϊτεροπράκτης και μονταζιεριστής.

Όμως, πρέπει να έχουμε ξεκάθαρη άποψη.Τι ενόχλησε, τι προσέβαλε, τι ήταν επικίνδυνο με τον Μπαλτάκο; Διαφωνώ«κάθετα» –όπως λέγαμε κάποτε– ότι το ζήτημα είναι οι ευαισθησίες προς τα δεξιά/ακροδεξιά. Μπορεί να μην μου αρέσουν, αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα: σε κάθε κοινωνία, σε κάθε πολιτικό σκηνικό υπάρχει κι αυτό το τμήμα. Και το «δεν βλέπω/δεν ξέρω/δεν γνωρίζω» κάνει κακό. Χίλιες φορές η ενσωμάτωση των άκρων, η ένταξή τους στο πολιτικό σκηνικό: το ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «πήρε μέσα» τους βασιλόφρονες και –ναι– τους χουνταίους, το ότι και ο Ανδρέας δεν δίστασε να κάνει με ζήλο –ναι– το ίδιο, αυτό μας χάρισε την ομαλότητα. Όμως… για συγκρίνετε τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ή έστω τον Αλ. Παπαδόγγονα με τον Μπαλτάκο!

Τι άλλο ήταν/είναι κακό; Το ότι μιλάει κανείς από την Κυβέρνηση με το δικαστικό σώμα; Το ότι αναφέρεται στο ότι μιλάει η εκτελεστική εξουσία με την δικαστική; Μα… ξυπνήστε! Όλοι και πάντοτε το γνωρίζουν: το ζήτημα είναι να υπάρχουν όρια. να υπάρχει κατεύθυνση. να υπάρχει συναίσθηση του τι λέγεται και τι ζητείται.

Πάμε παραμέσα: Είναι πρόβλημα, είναι επικίνδυνη η παρεοκρατία; Ναι, είναι! Το «πρωθυπουργικό περιβάλλον» είναι βαρύ πρόβλημα στην Μεταπολίτευση. Όμως, και εδώ, το ζήτημα είναι ποιος είναι πρωθυπουργός. Αφήστε τον παλιό Καραμανλή (αυτόν, ποιος θα τον εξέθετε…) και τον Κ. Μητσοτάκη (εδώ λειτουργούσαν τα φεοδαλικά πρότυπα). Πάμε στον Ανδρέα: πλείστα όσα προβλήματα με το«περιβάλλον» –αλλά μέχρι τις ημέρες Μιμής, Τουρλουμούση, Φρύνης κ.ο.κ.«μεριμνούσε» ώστε να έχει μια συνεχή εναλλαγή, κρατούσε τον έλεγχο δια των ισορροπιών.

Πάμε και στον Σημίτη: Κι εδώ υπήρξαν προβλήματα, «ξέφυγαν» οι περιβαλλοντιστές στη δεύτερη ιδίως θητεία. Αλλά υπήρχε μια συνολική απόσταση του ίδιου –συν ο Νίκος Θέμελης! Χρειάστηκε να φτάσουμε στον Κώστα Καραμανλή και την απόλυτη περιβαλλοντοκρατία (θυμηθείτε τις ημέρες κουμπάρων, το Βατοπαίδι, το«νόμιμο και ηθικό»…) και στον ΓΑΠ και την παιδική χαρά του, για να δούμε στο βάθος του δρόμου το πρόβλημα του Μπαλτακισμού. Αλλά και πάλι…

…Και πάλι, υπάρχει το πρόσωπο. Η ελαφρότητα/βλακεία/ανοησία (συγκρίνετε Μπαλτάκο π.χ. με Χρύσανθο). Η δολιότητα/υποκρισία/σκουληκωσύνη (συγκρίνετε Μπαλτάκο π.χ. με Φαήλο). Προπαντός, υπάρχει η ανάγκη για υπεραναπλήρωση (ξαναδιαβάστε την αναφορά Μπαλτάκου στον «μεγαλοαστό» Σαμαρά, ξαναδείτε το ύφος του, θυμηθείτε την εικόνα του γιου Μπαλτάκου στα ΜΥΚ του Λιμενικού).

Δεν είναι –δυστυχώς!– το πρόβλημα ο Μπαλτάκος. Είναι ο Μπαλτακισμός.

Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

Διαβάστε ακόμα: Ανήκομεν ακόμα εις την… Δύση;

TAGS :
γενικός γραμματέας δημοσιογράφος μπαλτάκος Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook