image[6]

“Το λίπος είναι η τροφή του φτωχού” γράφει η πιο κλασάτη πολιτική συντάκτις που όμως δε λέει ποτέ όχι σε ένα πιτόγυρο περιωπής.

Σε γνωστό φαστφουντάδικο στην πλατεία Συντάγματος, αυτό που παραμένει 24 ώρες ανοιχτό, αν έχεις το κακό συνήθειο της γουρουνιάς σε άκυρες ώρες, θα πετύχεις όλους τους άστεγους της πόλης, γνώριμους των υπαλλήλων στο ταμείο, να ψωνίζουν ένα γεύμα πλούσιο σε λιπαρά, το οποίο θα κοστίσει €1-2 και θα τους κρατήσει για μισή μέρα τουλάχιστον.

Το λίπος είναι η τροφή του φτωχού. Παιδιά σε σπίτια που δεν έχουν λεφτά για ρεύμα τρώνε κρουασάν και γαριδάκια, η κυβέρνηση επιμένει στον όρο “ανθρωπιστική κρίση”, η χώρα έχει λεφτά ως τη Μεγάλη Βδομάδα και τα κεφάλια του υπουργείου Οικονομικών ρίχνουν την ιδέα ενός flat φόρου στο “κακό” λίπος. Γιατί, αν δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι, όχι σφολιάτα ή βιομηχανική κοτομπουκιά.

Είναι κι αυτό μια άποψη, διότι το πρότυπο του υγιούς, αξιοπρεπούς, αγωνιζόμενου Έλληνα που τον χτυπάνε τα συμφέροντα δεν τρώει πλαστικό από καντίνα ούτε τσιπς περιπτέρου.

Όσο λέγαμε για το φόρο στα πιτόγυρα χθες, διάβαζα πάλι κακά μαντάτα για τον υπουργό Κατρούγκαλο, τον Σταχάνοφ της μαχόμενης δικηγορίας, τον οποίο τόσο άδικα κατηγορούν για μια ψωροσύγκρουση συμφέροντος.

Η πολιτική να δημιουργεί ήθος και παράδειγμα, γιατί, να, όσο λέγαμε για το φόρο στα πιτόγυρα χθες, διάβαζα πάλι κακά μαντάτα για τον υπουργό Κατρούγκαλο, τον Σταχάνοφ της μαχόμενης δικηγορίας, τον οποίο τόσο άδικα κατηγορούν για μια ψωροσύγκρουση συμφέροντος, ενώ σου λέει οι άλλοι έπαιρναν δώρα από τη Siemens – αυτός τον έκανε τον συμψηφισμό στο Twitter, στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Δεν το λες υπεράσπιση, αλλά, ΟΚ, είπαμε, Σταχάνοφ είναι, αγωνιστής, εργάτης. Όχι ρήτορας Δημοσθένης ή Λυσίας, όχι μαλθακός καταναλωτής κακών λιπαρών. Καμιά ντομάτα, καμιά ελιά, κανά χταπόδι, αν έχει φωτογράφιση για κάποιο περιοδικό από αυτά που βλέπουμε στα “κομμωτήρια Λίτσα” του Παρισιού, αλλά αυτά τα καλά μόνο ο Γιάνης που-μπορεί-τη-ρήξη Βαρουφάκης.

Κάτι έγινε λέει με κείνο το σπίτι του, το νοικιάζουν χωρίς το αυτοκόλλητο του ΕΟΤ, αλλά εγώ από rooms-to-let δεν ξέρω. Κι όταν ακούω “Όχι εγώ, η γυναίκα μου κι η πεθερά μου”, δεν μπορώ να συζητήσω σοβαρά, νιώθω σαν να με έχει σταματήσει με το ζόρι να μου πει τα τελευταία νέα η Κατίνα της γειτονιάς κι υποφέρω.

Είπαμε ότι τη Μεγάλη Βδομάδα τελειώνουν τα λεφτά, ε; Να δούμε ποια συμφέροντα από αυτά που μας χτυπάνε θα συμφωνήσουν να πάρουμε δόσεις για μισθούς – ναι, τις θέλουμε τώρα, έρχεται κι η βδομάδα του αρνιού του λιπαρού, του αμνού του Θεού και της χοληστερίνης. Όλα καλά είναι.

 

Διαβάστε ακόμα: Εγχειρίδιο πολιτικής μπαρούφας σε 24 λήμματα, από τη Τζίνα με αγάπη.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top