head_in_hands

«Δεν άκουσα καμία αναφορά στην καθοριστική σημασία της επαγρύπνησης των πολιτών προς απόκρουση και οστρακισμό εκείνων που κηρύσσουν τις φυλετικές, εθνοτικές, θρησκευτικές διακρίσεις, σε καταφανή απόκλιση από το καταστατικό της Πολιτείας και τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας μας».

Πρώτα ήταν οι σεισμολόγοι. Πολύ σπάνια τα έβρισκαν αναμεταξύ τους, αλλά το mix της αγωνίας για το αν θα χαθεί η γη κάτω από τα πόδια μας με το πάντα προκλητικό όραμα της επερχόμενης αποκάλυψης έμοιαζε να φέρνει πόντους στα κανάλια. Σε συνδυασμό με την επέλαση της ντόπιας βλαχομπαρόκ εκδοχής του lifestyle, ήρθε πολύ γρήγορα η σειρά των μεταμοντέρνων ψυχολόγων κι επικοινωνιολόγων. Παράλληλα, οι απόηχοι από τις εμφύλιες συρράξεις στα βόρεια σύνορά μας, με κατάληξη τη συμμαχική επέμβαση κατά των «αδελφών Σέρβων», η Τζιχάντ και η τραγωδία των διδύμων πύργων της Νέας Υόρκης, η Νατοϊκή «σταυροφορία» στο Ιράκ, και βέβαια η ευρωπαϊκή πορεία της Κύπρου και οι λιμνάζουσες αντεγκλήσεις μας με τους Σκοπιανούς είχαν φέρει στο προσκήνιο τους διεθνολόγους.

Με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κραχ έκαναν, κάπως δειλά στην αρχή, την εμφάνισή τους οι οικονομολόγοι. Δεν άργησαν ωστόσο, στη δεύτερη μοιραία φάση, όταν κηρύξαμε το φαλιμέντο και πήραμε τα μαυραγορίτικα δανεικά που τα ονομάσαμε όπλα στον ανένδοτο αγώνα κατά της κρίσης, να δεσπόσουν στη ζωή μας, διερευνώντας κι αναλύοντας ακαταπόνητα τα πάθη μας. Κι από τότε άλλοι μεν οικονομικοί εμπειρογνώμονες όλο βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ κι άλλοι μας μαυρίζουν κάθε μέρα την ψυχή, διαπιστώνοντας μόνο πηχτό σκοτάδι.

Δε άκουσα κανέναν να επικαλείται το καταληκτικό –και ω, πόσο ζουμερό!– άρθρο του πολιτειακού μας χάρτη: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στη φιλοτιμία και την αποφασιστικότητα των πολιτών.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κατέφθασαν τώρα και οι συνταγματολόγοι. Εδώ, με την άδειά σας και λόγω επικαιρότητας, θα σταθώ λίγο περισσότερο. Δεν έχω τίποτα ασφαλώς εναντίον των προαναφερθέντων εγκρίτων συναδέλφων –ξεκινώντας από τους μελετητές των σεισμικών δονήσεων και καταλήγοντας στους ερμηνευτές των εξ ορισμού ατράνταχτων άρθρων του Συντάγματός μας. Έχω όμως έναν καημό, και, δεν μπορώ, θα τον πω. Αφορά την τελευταία φουρνιά των γνωστικών ταγών μας.

Στο θέμα της δικαστικής δίωξης της μισαλλόδοξης Χρυσής Αυγής, με στόχο, ευλόγως, την κοινωνική και πολιτική της απομόνωση, δεν είδα και δεν άκουσα, λοιπόν, κανέναν από τους συνεντευξιαζόμενους ή πανελίστες συνταγματολόγους μας να επικαλείται το καταληκτικό –και ω, πόσο ζουμερό!– άρθρο του πολιτειακού μας χάρτη: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στη φιλοτιμία και την αποφασιστικότητα των πολιτών (ή κάπως έτσι, το διατυπώνω όπως μου έχει βαθιά εντυπωθεί). Είδα κι άκουσα σειρά από εισηγήσεις για το πόσο είναι «θωρακισμένη» η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, για το εάν και κατά πόσον μπορεί να λειτουργήσει με μειωμένες έδρες η νομοθετική αντιπροσωπεία μας, για το εάν και με ποιους τρόπους μπορούν να έχουν ισχύ οι εκβιαστικές παραιτήσεις των Χρυσαυγιτών βουλευτών, για το εάν και υπό ποιες συνθήκες το «δέσιμο» ή όχι του κατηγορητηρίου θα επηρεάσει τα πολιτικά μας πράγματα. Δεν είδα και δεν άκουσα, ωστόσο, καμία αναφορά στην καθοριστική σημασία της επαγρύπνησης των πολιτών προς απόκρουση και οστρακισμό εκείνων που κηρύσσουν τις φυλετικές, εθνοτικές, θρησκευτικές διακρίσεις, σε καταφανή απόκλιση από το καταστατικό της Πολιτείας και τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας μας. Μια αναφορά που θα οδηγούσε, όμως, τους συνταγματολόγους μας στην απόφαση να εγκαταλείψουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και να παραχωρήσουν με προθυμία τη θέση τους σε ομάδες ενεργών πολιτών ή και σε υπεύθυνα άτομα –δειγματοληπτικά επιλεγόμενα– που πάντα έχουν να συνεισφέρουν τις μύχιες γνώσεις τους και τα πολύτιμα ιδιωτικά τους ταλέντα.

Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα σχοινοτενή Συντάγματα, εκείνα ιδίως που, όσο κι αν μακρηγορούν, χρειάζονται ερμηνείες και διευκρινίσεις (δηλωτικές ενδεχομένως τού ότι δυσκολεύονται να τα αφομοιώσουν και και να τα κάνουν καθημερινή πράξη οι ιδιώτες). Από την Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, που χρειάστηκε, βέβαια, να ενσωματώσει στην πορεία σειρά από «τροπολογίες», συγκρατώ κυρίως την επικρότηση, ως βασικών δικαιωμάτων, της Ζωής, της Ελευθερίας και της Αναζήτησης της ευτυχίας (Pursuit of happiness. Στον πληθυντικό, σημειωτέον, αριθμό –pursuits– στην πρώτη εκδοχή του κειμένου: ποικίλες και διάφορες δηλαδή ατομικές αναζητήσεις της ευτυχίας). Κι από το δικό μας το Σύνταγμα θα μου αρκούσε πράγματι η διακήρυξη της προσήλωσης στις αξίες της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αλληλεγγύης, αξίες και μπούσουλες ζωής που θα καλούμαστε όλοι να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού. Χωρίς πλέον κανένα φόβο να παραπλανηθούμε και να ταλαιπωρηθούμε από κανέναν Χρυσαυγίτη.

Μάλλον όμως θα περίσσευε πλέον έτσι και η καθημερινή «διαφώτιση» και καθοδήγηση από τους κατά τα άλλα άξιους και ωφέλιμους πάντα ειδήμονες.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top