«Τι πόδι κι αυτό του Πίρλο, ρε παιδιά! Τι διαβήτης, τι αίσθηση του γηπέδου, τι αρετή για τα στημένα ανεπανάληπτη!» Photo Credit: Daniele Badolato /juventus.com

«Σαν το ύφος του και τ’ όνομά του τού Πίρλο, σαν του προσώπου του την αγέλαστη συνήθως… πέτρα, Μπάστερ Κίτον μεταχρονολογημένος ο Πίρλο αυτός, που δύσκολα, πολύ δύσκολα σκάει χείλη». Photo Credit: Daniele Badolato /juventus.com

Σαν κλόουν στο τσίρκο της Μόιρα Ορφέι μοιάζει τ’ όνομά του. Σαν ακροβάτη όμως μαζί, και θηριοδαμαστή, κι ίσως –ακόμα καλύτερα– σαν του ίδιου του διευθυντή του τσίρκου ένα όνομα τέτοιο, εύθυμο αλλά και τόσο μαζί επίσημο, σοβαρό.

Σαν το ύφος του και τ’ όνομά του τού Πίρλο, σαν του προσώπου του την αγέλαστη συνήθως… πέτρα, Μπάστερ Κίτον μεταχρονολογημένος ο Πίρλο αυτός, που δύσκολα, πολύ δύσκολα σκάει χείλη. Αλλά μέσα εκεί, μες στη μέση, για τη δουλειά ταγμένος ιερομόναχος, της Μίλαν χρόνια, της Γιούβε πια, της εθνικής Ιταλίας ένας ακόμα αρχηγός ανεξαγόραστος, συνόκαιρος μάλιστα του Ντελ Πιέρο του πολύ και του Τότι του μέγα μάγκα, του Μπουφόν οπωσδήποτε του ιεράρχη στα μετόπισθεν, πρόσκοπος αμυντικο-επιθετικός ο Πίρλο μοναδικός.

Τον έδωσαν οι της Μίλαν οι γνωστοί ανίκανοι, γιατί τους ζήταγε, λέει, προ τριετίας κλειστό συμβόλαιο τριετές, κι άφησαν το Μεγάλο αυτό Πόδι το ινδιάνικο, τον Τελευταίο των Μοϊκανών αυτόν, και πήρανε στη θέση του τον καημένο τον… Μοντο-λίγο, να τους ξελασπώσει. Και πάνε από τότε όπως πάνε, κι αν δεν ξαναρχότανε κι ο Κακά με αυτοθυσία φέτος κάπως να τους παρηγορήσει, ακόμα πιο διαλυμένοι θα ήταν, εκεί στη Μίλαν των μόνο κλόουν Μπαλοτέλιδων. Και η Γιουβέντους τον καλοδέχτηκε με μια αστραπή έμπνευσης αυτού του αμυντανθρώπου του Κόντε ξαφνική, και πάει τρένο για το τρίτο της, κι οι κότες οι μιλανέζες μείνανε με ανοιχτά συμβόλαια θεόκλειστα τόσων άχρηστων άλλων.

Τον έδωσαν τον Πίρλο οι της Μίλαν οι γνωστοί ανίκανοι και πήρανε στη θέση του τον καημένο τον… Μοντο-λίγο, να τους ξελασπώσει.

Τι πόδι κι αυτό, ρε παιδιά! Τι διαβήτης, τι αίσθηση του γηπέδου το πόδι αυτό το μεγαλοπρεπές, τι αρετή για τα στημένα ανεπανάληπτη! Και τι ηρεμία μέχρι τρέλας για τους αντιπάλους του εκεί απέναντι. Σαν αδιαφορία μερικές φορές φαίνεται το περπάτημά του το αθόρυβο, το ορισμένο του στο κέντρο πέρα-δώθε τρεχαλητό, αλλά σαν όλους τους συμπαίκτες να τους κρατάνε οι ακτίνες των πασών του αόρατα, σαν να ξέρει κάθε στιγμή τη θέση και τη δυνατότητά τους. Κι όχι μόνο να ξέρει, αλλά και να μπορεί ο Πίρλο να τους βρει, να τους ξεμαρκάρει, να τους σημαδέψει, να τους βγάλει συχνά μόνους τους στον τερματοφύλακα μπροστά, με το γκολ στο πιάτο.

Τσίρκο, λοιπόν, όπως παλιά αυτός ο τρομερός και φοβερός δεξιοτέχνης. Τσίρκο όμως, που υψώνει αυτός αποβραδίς μόνος τη βαριά του τέντα, και περιμένει τους θεατές του επικεφαλής του ταλέντου του σε κάθε παράσταση, σε κάθε ματς ο Πίρλο, να τους ξανακάνει παιδιά που θαυμάζουν, να μας ξαναπηγαίνει όλους σ’ εποχές που μπάλα τέτοια ξέρανε πολλοί περισσότεροι. Οι Μπόμπιδες οι Τσάρλτον και οι Εουσέμπιοι, οι Πελέδες και οι Θεόφιλοι οι Κουμπίλες, οι Ριβέρες και οι Αλέξανδροι Ματσόλες στη χώρα του, οι Δομάζοι και οι Μεγαλέξανδροι οι Κούδες ακόμα και σ’ εμάς εδώ…

Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.

Διαβάστε ακόμα: Αλέξης Σταμάτης: «Η πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top