Γιατί Demi (Moore); Γιατί να το κάνεις αυτό στο εύμορφο πρόσωπό σου; (φωτό: the-sun.com).

Θα το χοντρύνω εξ αρχής. Η μποτοξαρισμένη γυναίκα ή η γυναίκα «επαυξημένης πραγματικότητας» είναι θλιβερή. Τα «beauty junkies» όχι μόνο υιοθετούν αβλεπί τις νόρμες της εμφάνισης, αλλά γίνονται και πρόθυμα θύματα, αν όχι συνένοχοι, ενός απροσχημάτιστου σεξισμού που υποτίθεται πως πολεμάνε. Τα ¾ των αισθητικών επεμβάσεων είναι αχρείαστες και εξυπηρετούν την άνθιση μιας κακόηθης βιομηχανίας.

Η αντίθετη άποψη λέει πως δεν θα πεις σε μια γυναίκα τι είναι καλό γι’ αυτή. Αλλά βολικά σφυρίζει κλέφτικα για το πώς διαμορφώθηκε η πεποίθησή της. Σύμφωνα με την ανθρωπολόγο Véronique Nahoum-Grappe, η εικόνα της γυναικείας ομορφιάς είναι ιστορικά παγιωμένη: «Η γυναίκα υπάρχει μόνον εντός του χώρου που η ανδρική κουλτούρα της επιτρέπει να υπάρχει. Ως μητρική φιγούρα, η οποία ανθίζει μόλις γονιμοποιηθεί, ή ως ωραία γυναίκα, σαν κι αυτή που βλέπουμε στις διαφημίσεις των απορρυπαντικών και τις παρουσιάστριες της τηλεόρασης». Το πρότυπο θέλει «μικρή μύτη, μεγάλο μέτωπο, λαμπερά μαλλιά και λεπτή μέση».

Προσοχή στις ακρότητες (από την ταινία του Τέρι Γκίλιαμ «Μπραζίλ»).

Η αισθητική χειρουργική έρχεται ως η λύση που διορθώνει τα σώματα που δεν ανταποκρίνονται στα κριτήρια. Διορθώνει την καμπύλη μιας παρειάς, το εύρος των γλουτών, τη γραμμή μιας μύτης, το σχήμα και το μέγεθος του στήθους. Veni, vidi, no vici.

Τις μεταλλαγμένες γυναίκες μέσω κοσμητικών επεμβάσεων τις συναντάς πλέον παντού, όχι μόνο στην TV αλλά και στο σούπερ μάρκετ.

Η επιδερμίδα της είναι λεία και γυαλιστερή, τα μήλα του προσώπου της τονισμένα κι ανορθωμένα, το στόμα προεξέχον, τα δόντια ξέξασπρα. Κοιτώντας την από πιο κοντά, παρατηρώ πως ουδεμία ρυτίδα έκφρασης διαταράσσει την ακύμαντη επιφάνεια. Όταν η γυναίκα αυτή σηκώνεται απ’ το τραπέζι, έκπληκτος βλέπω τη σκυφτή της πλάτη. Με πιάνει μια μικρή ταραχή. Ωστόσο, τίποτα πάνω της δεν είναι δύσμορφο, αλλά το σύνολο δείχνει παράξενο, μετέωρο, λες κι ο χρόνος πέρασε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη.

Κάτι πήγε στραβά με το πρόσωπο της Faye Dunaway (Richard Shotwell/Invision/AP, File).

Λες και η «πειραγμένη» εμφάνισή της είναι μια φενάκη, μια μάσκα: δεν ξέρεις τι κρύβει ή τι προδίδει. Ένα σωρό ερωτήματα αρχίζουν αυτόματα να σε κατακλύζουν: Γιατί να το κάνει; Τι φαντασιώσεις συγκαλύπτουν αυτές οι καινούργιες φάμπρικες μεταμόρφωσης του γυναικείου σώματος; Αυτό το «ξανάνιωμα» δηλώνει την επιδίωξη ενός restart ή είναι η εγγύηση ενός πισωγυρίσματος, ενός τροφαντού παλιμπαιδισμού σε μια εποχή πολλαπλών δυνατοτήτων;

Kάτι ήξερε ο Αλμοδόβαρ και έκανε την ταινία «Τhe skin i live in».

Τις μεταλλαγμένες αυτές γυναίκες μέσω κοσμητικών επεμβάσεων τις συναντάς παντού, είναι πρόσωπα της καθημερινότητας που έχουμε συνηθίσει. Έχω την εντύπωση ότι οι πλαστικοί χειρουργοί έχουν αντικαταστήσει τους παλιούς ράφτες, πουλώντας χείλη, μύτες, στήθη, μπούτια και κώλους σε παραπλανημένες γυναίκες -και άντρες, όπως ο Μίκι Ρουρκ.

Μιλάμε για μπαναλιτέ, και μάλιστα σε καιρούς περήφανους που γνώρισαν τη «σεξουαλική απελευθέρωση», που λένε πως έχουν απεκδυθεί διά παντός τη σεμνοτυφία της εποχής του Φρόιντ, που δηλώνουν πως έχουν ρυθμίσει τους λογαριασμούς τους με τα πεπρωμένα της γυναικείας σεξουαλικότητας.

Nτονατέλα Βερσάτσε: το λες και ολική καταστροφή (Giuseppe Celeste/Image Sport).

Όμως, η υστερία δεν εξαφανίστηκε, απλώς άλλαξε συμπτωματολογία. Ένα σωρό ψυχαναλυτές επιμένουν πως σήμερα νοσηλεύονται περισσότερες υστερικές στη Salpetrière απ’ ό,τι επί Charcot. Επί των ημερών όπου τελούνται υπερηφάνως οι γάμοι της τεχνολογίας με την επιστήμη, οι οποίοι ουδόλως προσομοιάζουν με κείνους του Κάδμου και της Αρμονίας, έχουμε μια επικαιροποίηση σε ανέκδοτο πλαίσιο του υστερικού φαινομένου.

Η επένδυση στο «φαίνομαι» μετατρέπεται σε «αφανίζομαι».

Ο υστερικός εξακολουθεί να δομεί υποσυνείδητα το σύμπτωμά του ως θέαμα, ως θέατρο, απλώς με άλλα μέσα. Με την ελπίδα να αναγεννηθεί, μέσα από τον πόνο και τη θλίψη του. Μην ξεχνάμε ότι το σώμα είναι τόπος γραφής, της οποίας το κείμενο μένει να αποκρυπτογραφηθεί. Είναι ο «καθρέπτης του κόσμου» που υπακούει στις μεταλλάξεις του βλέμματος.

Μίκι Ρουρκ: προϊόν μετάλλαξης, και μάλιστα έκτοτε έχει κάνει ουκ ολίγες επιπλέον πλαστικές επεμβάσις (gazettedubonton.com).

Ακριβώς, η μετάλλαξη αυτή, της οποίας η σύγχρονη ιατρική είναι το εκτελεστικό όργανο και ταυτόχρονα ο προνομιούχος τόπος αναπαράστασης στις κοινωνίες μας, παρουσιάζεται ως ουδέτερη, άφυλη, να αφορά σκέτα ένα σώμα του οποίου καθήκον μας είναι να «συμπληρώσουμε» με προθέσεις και βοηθήματα ως αναπόφευκτες λύσεις ώστε να διορθωθούν οι ατομικές ελλείψεις και δυσθυμίες.

Αλλά για τις γυναίκες που υποκύπτουν στο νυστέρι, χωρίς το εμφύτευμα δεν είσαι τίποτα. Χωρίς το εμφύτευμα η «εκθήλυνση» είναι ημιτελής, ανεπαρκής. Ο Νάρκισσος παραλύει, η Μέδουσα πεθαίνει. Κι ο γιατρός γίνεται μηχανουργός που πιάνει δουλειά σε βουλκανιζατέρ.

Ο γιατρός γίνεται μηχανουργός που πιάνει δουλειά σε βουλκανιζατέρ.

Έτσι, τρόπον τινά, η επένδυση στο «φαίνομαι» μετατρέπεται σε «αφανίζομαι», «γίνομαι αγνώριστη». Η υστερία συντηρεί ακόμα τη δαιμονισμένη όψη της, αλλά τούτη τη φορά σε συλλογικό επίπεδο. Και συνάμα επιστρέφει στη θεώρηση του 15ου αι., με το «Μάθημα ανατομίας» του Ρέμπραντ και τα πτώματα του Λεονάρντο. Τη μηχανιστική προσέγγιση του μέσα και του έξω. «Τη ζωή μέσα από τη σιωπή των οργάνων», σύμφωνα με την περίφημη διατύπωση του Leriche.

Η καλόγνωμη Daily Μail έκρινε σκόπιμο να δημοσιεύσει μια φωτογραφία της Τζίλιαν Άντερσον όπου «ειδικοί» εντόπιζαν τις πλαστικές επεμβάσεις στις οποίες είκαζαν ότι είχε υποβληθεί. Το αποτέλεσμα θύμιζε τις εικόνες με τις διάφορες κοπές του βοδινού κρέατος. Την ίδια ώρα, τις πρακτικές αυτές τα «φεμινιστικά» γυναικεία περιοδικά τις υιοθετούν, βάζοντάς τες στην ίδια μοίρα με τις δίαιτες και τις γυμναστικές ασκήσεις ή τις προτείνουν ως σούπερ δώρο για την κολλητή.

Αλλά υπάρχει και η ωμή θεωρία του πλαστικού χειρουργού Julien T. περί «γαμιστερού». Σιγά-σιγά, τον 20ό αι., τη θέση που είχε το γυναικείο ρούχο στο παιχνίδι των φύλων πήρε το γυμνό σώμα. Η κοινωνική ισχύς που ένας άντρας μπορούσε να επιδείξει μέσω των φορεμάτων της γυναίκας του εστιάστηκε στις καμπύλες του κορμιού της όταν η αισθητική χειρουργική κάνει την εμφάνισή της. Έτσι, από μια άποψη, οι γυναίκες με τις υπερβολικές πλαστικές επέχουν θέση ανδρικού φαλλού. Έχοντας την ψευδαίσθηση, τραυματισμένες, πως κάνουν το σώμα τους ό,τι τους αρέσει. Διαιωνίζοντας ασμένως στο πάλκο τη δομή μιας σεξιστικής κοινωνίας. Όπου οι άνθρωποι πληρώνουν τα κέρατά τους και υποφέρουν φρικτά για να είναι άνισοι.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό από το να χαϊδεύεις και να σε χαϊδεύει μια γυναίκα που αγαπάει τον εαυτό της.

 

Διαβάστε ακόμα: Οι χαρούμενες ηδονές της Ellen von Unwerth.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top