Ποιος είναι ο Έλληνας Τραμπ;

Kυριάκος Βελόπουλος, Αφροδίτη Λατινοπούλου και Αχιλλέας; Μπέος. Οι wannabe Τραμπ εν Ελλάδι.

Η δική μας μακρινή Αμερική ούτε πολύ μακρινή είναι ούτε και λιγότερo θαυμαστή από κάποιους Έλληνες. Σύμφωνα με γκάλοπ που διεγήγαγε πρόσφατα η Prorata, το 26% των Ελλήνων θα ήθελαν για πρόεδρο των ΗΠΑ τον Ντόναλντ Τραμπ. Εγένετο η επιθυμία τους. Η ποιοτική ανάλυση του ποσοστού, με εσωτερική θέαση, δεν σφάλλει ως προς τα συμπεράσματά της: είναι πάνω κάτω το ποσοστό που αθροίζουν τα ελληνικά κόμματα που βρίσκονται στα άκρα της δεξιάς.

Υπάρχουν πολλοί θιασώτες του αμερικανού μεγιστάνα στη χώρα μας. Ολο και σε κάποια παρέα έχουμε βρεθεί που κάποιος (ή κάποιοι) θα τον υποστήριξαν για το πόσο ευσταλής και δυναμικός είναι. Υπάρχουν πολιτικοί που φαντασιώνονται τέτοια μεγαλεία για τους εαυτούς τους θεωρώντας πως ο λόγος του, έτσι ακριβώς όπως τον ακούν οι Αμερικανοί, θα μπορούσε να μεταφερθεί και στα μέρη μας. Ατόφιος, σκληροπυρηνικός και επιθετικός.

Ο Κυριάκος Βελόπουλος, επί παραδείγματι, έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο την ευαρέσκειά του για το ότι ο Τραμπ έχει καταφέρει να μπει στην κεντρική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ λέγοντας μάλιστα πως είναι ένας πρόεδρος που δεν θέλει τον πόλεμο (εννοώντας αυτόν της Ουκρανίας). Ο λόγος του προέδρου της Ελληνικής Λύσης θυμίζει σε πολλά αυτόν του Τραμπ. Κοινός παρανομαστής είναι οι ακρέες τοποθετήσεις τους για το μεταναστευτικό, τον δικαιωματισμό, τον φιλελευθερισμό και την woke κουλτούρα. Όπως ο Τραμπ αναφέρει στις ΗΠΑ σαν να είναι το υπέρτατο έθνος που πρέπει να μείνει άσπιλο, έτσι και ο Βελόπουλος οραματίζεται μια Ελλάδα περιχαρακωμένη, αλλά αμόλυντη.

Ο Αχιλλέας Μπέος θα τα έβρισκε μια χαρά με τον Τραμπ σε ό,τι έχει να κάνει με τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες και τους λοιπούς κατατρεγμένους αυτού του κόσμου για το πώς πρέπει να εξαλειφθούν από προσώπου γης. Μπορεί να μην έχει κατέλθει στην κεντρική σκηνή, αλλά να περιορίζεται στα του Βόλου, εντούτοις ο Αχιλλέας Μπέος, θεωρητικά και μόνο, είναι ένας Τραμπ σε μικρογραφία.

Η Αφροδίτη Λατινοπούλου πρόλαβε και ευχήθηκε στον Τραμπ για την εκλογή του πριν καν αυτός κάνει την επίσημη δήλωσή του. Ποτέ δεν έχει κρύψει ότι της αρέσει η ατζέντα και ο λόγος του. Αν την πειράζει που ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ολοφάνερα μισογύνης; Μπα, δεν το βλέπει καν έτσι. Όλα μια ιδέα είναι άλλωστε και στις μέρες μας από ιδέες άλλο τίποτα.

Σε αυτή τη χορεία των «φίλων Τραμπ» δεν γίνεται να μην προσθέσουμε τους Σπαρτιάτες που μπορεί να μην είναι, πλέον, κόμμα, όμως οι ψηφοφόροι τους όλο και κάποιον άλλον φορέα θα βρουν να τους εκφράζει. Το αυτό ισχύει και για τον επικεφαλής του κόμματος της Νίκης. Φυσικά, δεν διαθέτει την ηγετική στόφα και τη ρητορική ικανότητα του Αμερικανού, αλλά ως κλασικός «εραστής» της απανταχού συντηρητικής κουλτούρας (πατρίς-θρησκεία-οικογένεια), μια χαρά θα τα πήγαινε με τον Τραμπ. Πολύ κράτησε το αστείο με τους Δημοκράτες εκμαυλιστές.

Τέλος, ο Πάνος Καμμένος (ναι, αυτός που συγκυβέρνησε με την Αριστερά) τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του Τραμπ γράφοντας στον προσωπικό του λογαριασμό στο Χ ότι οι έλληνες ομογενείς πρέπει να στηρίξουν τους Ρεπουμπλικάνους έναντι της Κάμαλα Χάρις.

Αν και εκκινούν από διαφορετικές θέσεις και έχουν συχνά αντίθετες βλέψεις, όλοι οι παραπάνω κινούνται στη γκρίζα ζώνη του εθνικισμού, των φυλετικών διακρίσεων, του απομονωτισμού και της ψυχοπαθολογική εμμονή στα κλέη του παρελθόντος, τότε που η Ελλάδα ήταν το λίκνο του κόσμου. Όλοι τους δηλώνουν πιστοί στην Ορθοδοξία, στα άγια της ελληνικής φυλής και στην καθαρότητα του ελληνικού αίματος. Σχεδόν όλοι τους βλέπουν ότι η νέα τάξη πραγμάτων του Σόρος σκοπεύει να μας αφανίσει γι’ αυτό και τάσσονται υπέρ του Πούτιν και μιας ελληνορωσικής συμμαχίας.

Ξεχωριστή περίπτωση είναι ο Στέφανος Κασσελάκης που μπορεί να μην έχει σχέση με την πολιτική πλατφόρμα του Τραμπ, εντούτοις στο επικοινωνιακό κομμάτι και στο πώς διαχειρίζεται τη δημόσια εικόνα του έναντι των αντιπάλων του, φαίνεται να έχει πάρει μαθήματα από τον αμερικανό προφέσορα. Άλλωστε, στις μέρες μας ακόμη και η πολιτική είναι απόλυτα υποταγμένη στο φαίνεσθαι των social media και της εικόνας έναντι της ουσίας.

Επί του παρόντος δεν φαίνεται να κινδυνεύουμε: κανένας εξ αυτών δεν φαίνεται ικανός να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την αρχηγία ενός κόμματος διαμαρτυρίας από τα δεξιά. Το Μαξίμου τούς πέφτει πολύ μακριά. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο έλληνας ψηφοφόρος έχει δείξει πως δεν διαθέτει τα αναγκαία γονίδια για να αποκρούσει τον επελαύοντα λαϊκισμό που έχει αποκτήσει παγκόσμια φωνή και δύναμη. Να πούμε και στα δικά μας; Ας ευχηθούμε πως όχι.

Διαβάστε ακόμα: Η επιστροφή του Τραμπικού σκοταδιού.

TAGS :
ακροδεξιά Κυριάκος Βελόπουλος Μπέος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook