Ο «πατριωτισμός» που διαιώνισε το Μακεδονικό, θα το χαρίσει τώρα στα Σκόπια, γράφει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος.
Όταν χτίστηκε η Αμερικάνικη Πρεσβεία στην Αθήνα, δεν υπήρχε μάντρα, ενώ ο χώρος πρασίνου πέριξ αυτής ήταν δημόσιος χώρος. Σήμερα υψώνονται ολοένα και περισσότερα τείχη παντού. Υπάρχει ευθύνη των σχεδιαστών, αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, προτού φτάσουμε σε ένα δημόσιο χώρο "φυλακή";
Ποιος θα το πίστευε, πως η μάχη για το κοσμικό κράτος θα δοθεί στην ποδιά της «Συννεφούλας» του Σαββόπουλου και τα στρωματάκια της yoga.
Υπάρχει μία αφήγηση, που λίγο ως πολύ, λέει πως είμαστε όλοι ένοχα καθίκια, με μόνο σκοπό το «να περνάμε καλά» μέσα από την υπερκατανάλωση. Μία πολλή βολική αφήγηση για όσους θέλουν να πιστεύουν πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα που βασίζουν την ύπαρξη τους στην απόδοση ενοχών και τιμωρίας. Ήταν όντως οι δεκαετίες '90 και τα '00 μόνο κατανάλωση και «Μύκονος»;
Η δημοπρασία αδειών δείχνει την κατεύθυνση της κυβέρνησης Τσίπρα: σοβιετικός νεοφιλελευθερισμός.
Η υπόθεση Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ είναι η μητέρα των μαχών, μεταξύ αλήθειας και σκότους. Μεταξύ ειλικρίνειας και κυνισμού. Τόσο απλά, τόσο καθαρά.
Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος επιχειρεί την πιο σύντομη δυνατή περίληψη της ελληνικής κρίσης και σχολιάζει τα παραμύθια για μικρά παιδιά που... ψηφίζουν την καταστροφή τους.
Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος κάνει μία αποτίμηση της χθεσινής ψηφοφορίας, και βρίσκει τη Δημοκρατία το μεγάλο ηττημένο για μία ακόμα φορά.
Πόσοι είναι έτοιμοι στην Ελλάδα να δεχτούν ένα πραξικόπημα απέναντι σε μία αυταρχική -εντός ή εκτός εισαγωγικών- κυβέρνηση;
O Kωνσταντίνος Αλεξάκος αναζητεί μία άλλη Ευρώπη, προτού οι συντηρητικοί αποτελειώσουν κι αυτή που έχουμε.
Η αγανάκτηση είναι πρόβλημα, ως ίδιον του όχλου και άρα στερούμενη της ανάλυσης που μπορεί να γεννήσει λύσεις. Οι προτάσεις λείπουν - όχι η αγανάκτηση. Όλοι αγανακτισμένοι είμαστε, ο καθένας για τους λόγους του.
Το λεγόμενο "σύστημα" μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία στην οποία βασίζει την ύπαρξη του στην καταστροφή, όταν δεν αντιλαμβάνεται ούτε την εξάρτηση του από αυτήν ούτε την ανάγκη για αλλαγή. Ιστορικά, καμία κοινωνία αποκλεισμένων και διευρυμένης ανισότητας δεν επιβίωσε. Αυτό ισχύει τόσο για την μικρή Ελλάδα όσο και τις ΗΠΑ.
