Η πολιτική απάτη του Αλέξη Τσίπρα

Kλείνει ένας κύκλος φαιδρότητας που ξεκίνησε με το “πραξικόπημα” των Καννών το 2011, υποστηρίζει ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος.

Ψηφίστηκε μιλώντας για την Ευρώπη – για την πορεία της χώρας μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ. Πέντε μήνες δεν έκανε τίποτα προς αυτήν την κατεύθυνση. Συγκρούστηκε από την πρώτη στιγμή με τους εταίρους της πατρίδας, αφήνοντας τον ακραίο υπουργό του ανεξέλεγκτο να παίζει στην κόψη του ξυραφιού. Είναι πλέον κατανοητό το γιατί: είπε ψέματα. Αυτό που μας φάνηκε για απειρία, ήταν απλώς ο τακτικισμός ενός καχύποπτου και αδιάφορου για την Ευρώπη νεο-κομμουνιστή. Όσους έκρινα προεκλογικά, όσους παρεξήγησα γιατί έγκαιρα διέγνωσαν τον κουτσαβακισμό του, τους ζητώ συγνώμη.

Ψηφίστηκε για την ηλικία του. Η Δούρου στην Περιφέρεια, ο Σακελαρίδης στις δημοτικές, η καμπάνια που μιλούσε για κάτι φρέσκο· το είπαν «Ελπίδα» που «έρχεται». Έκανε ένα Υπουργικό Συμβούλιο με μέσο όρο ηλικίας ΚΑΠΗ, και δη αρρένων. Το αυτό και σε όλες τις αναξιοκρατικές τοποθετήσεις σε όλο το Κράτος – ανθρώπων με λεκιασμένη πορεία και ενεργό συμμετοχή στην καταστροφή της χώρας.

Ψηφίστηκε μιλώντας για κοινωνική δικαιοσύνη, διαγενεακή δικαιοσύνη (ασφαλιστικό) και διοικητική μεταρρύθμιση. Έβαλε υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης τον «Δώδεκα Τα Εκατό», χτύπησε τη Δι@υγεια, προστάτευσε τα ευγενή ταμεία και δεν ακούμπησε καμία παθογένεια αν δεν ήταν επί τα χείρω.

Ψηφίστηκε για τη Δημοκρατία, ως απάντηση σε μία κυβέρνηση που είχε το θράσος να δηλώνει «δεν μας ενδιαφέρει η ρατσιστική βία» και πήρε ό,τι πιο πολύτιμο έχει να μας δώσει το Πολίτευμα, το δημοψήφισμα, και το έκανε σφουγγαρόπανο στην εσκεμμένη αποτυχία του να φέρει ένα αποτέλεσμα που θα μας κρατούσε εντός Ευρώπης.

Όχι πως η Ευρώπη θυμίζει Ευρώπη, από το ξέσπασμα της κρίσης. Αλλά το ελληνικό αίτημα για άνευ όρων παροχή δεκάδων δισεκατομμυρίων από τους Ευρωπαίους πολίτες λέει ένα πράγμα: πως ουδέποτε θέλησε να αποδεχτεί την πραγματικότητα της χώρας, να λύσει τις παθογένειες ή να έρθει σε μία νέα συμφωνία. Τι θα ψηφίσουμε; Ένα φορολογικό νομοσχέδιο; Σε 6 μέρες; Ποια είναι η πρόταση εδώ και τι προτάσσει μετά το ΟΧΙ; Αν «κερδίσει» η κυβέρνηση, θα πληγούν βάναυσα τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ολιγαρχίας ή όχι; Ποιος ταξικός αγώνας «σύντροφε»;

Όσο για την ειρωνεία πως τίθεται προς ψήφιση μία πρόταση στα αγγλικά από αυτόν που ακόμα και σήμερα κατηγορεί τους αντιπάλους του για υποταγή στον ευρωπαϊκό δεσποτισμό, πως το δια ταύτα της καθοριστικής αυτής διαδικασίας είναι τα έγγραφα εργασίας της Τρόικα (τα έγγραφα αξιολόγησης, στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου δηλαδή) και όχι μία πραγματική ελληνική πρόταση για έξοδο από την ύφεση, μακάρι να μπορούσε να προκαλέσει το γέλιο που της αξίζει. Το νίκησε η αγωνία.

Μπορεί να κλείνει ένας κύκλος φαιδρότητας που ξεκίνησε με το “πραξικόπημα” των Καννών το 2011, όταν έγινε μία απέλπιδα προσπάθεια να ξεπεραστεί η πολιτικο-οικονομική παθογένεια της χώρας μέσα από την έγκριση μιας πρωτοφανούς στη διεθνή ιστορία απομείωσης χρέους και ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων του Κράτους από τους πολίτες.

Μπορεί αυτή η περιπέτεια να καθαρίσει τον τόπο – να τους σαρώσει αμφότερους η ύβρις τους. Απλώς, δεν ξέρω πώς μεταφράζεται αυτό για τα 30 χρόνια που μου απομένουν και όσα θα προλάβω και θα μπορέσω να κάνω για την οικογένεια και τα παιδιά μου.

Διαβάστε ακόμα: Διακόσια χρόνια “καπετανάτα”.

TAGS :
grexit δημοψήφισμα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook