Αν και ο πολιτικός τους βίος ήταν αντίθετος, το τέλος ήταν ωσαύτως πικρό για τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Πάνο Καμμένο (SOOC).

Για καιρό έμοιαζε με υπαρξιακό ερώτημα: με ποιον θα συνεργαζόταν το 2015 ο νεοπαγής στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Κάθε δρόμος οδηγούσε σε διαφορετική κατεύθυνση τα πράγματα. Αν ο Αλέξης Τσίπρας επέλεγε τον Σταύρο Θεοδωράκη ως κυβερνητικό εταίρο, προφανώς, και θα είχαμε άλλη «ιστορία». Δεν χρειάζεται, όμως, να επικεντρωνόμαστε σε εικοτολογίες.

Ο πρωθυπουργός είχε κάνει την επιλογή του: τάχθηκε στο πλευρό του λαϊκιστή, ακροδεξιού και φορέα κάθε οπισθοδρομικής αντίληψης,  του Πάνου Καμμένου. Τα αποτελέσματα αυτής της συγκυβέρνησης και το πικρό διαζύγιο των συντρόφων είναι γνωστά και δεν αλλάζουν.

Πώς τα φέρνει, όμως, η μοίρα και η απόφαση των ψηφοφόρων. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετα κόμματα, που πατούσαν με άλλη βάρκα, πρέσβευαν εντελώς διαφορετικά πράγματα, κουβαλούσαν διαφορετική νοοτροπία και, τέλος πάντων, απείχαν αρκετά στις θέσεις που κατείχαν στο πολιτικό ουράνιο τόξο, τότε χάνονται από προσώπου γης.

Καίτοι αμφότερα τα κόμματα είναι γεννήματα της κρίσης, δεν χρησιμοποίησαν με τον ίδιο τρόπο την τεταμένη συγκυρία.

Οι αντίθετοι βίοι του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ, στο πέρας της πορείας τους πέφτουν από κοινού στον Καιάδα. Άδικο; Ολότελα. Το δε κενό που αφήνουν πίσω τους δεν είναι της ίδιας τάξης. Το πρώτο είναι εκκωφαντικό, ενώ το δεύτερο ευφρόσυνο (αν και σύντομα θα καλυφθεί από κάποιο άλλο ακροδεξιό γκρουπούσκουλο).

Καίτοι αμφότερα τα κόμματα είναι γεννήματα της κρίσης, δεν χρησιμοποίησαν με τον ίδιο τρόπο την τεταμένη συγκυρία, ούτε και αναζήτησαν ακροατήριο στο ίδιο σημείο. Το Ποτάμι ήταν κάτι εντελώς καινούργιο στο πολιτικό σκηνικό. Ήταν μια παρέα που μεγάλωνε, ανδρώθηκε μέσω της συμμετοχικότητας, δεν είναι εμμονές, βρήκε τη θέση του στο περιβόητο κέντρο, το οποίο όλοι ψάχνουν να το καταπιούν και ουδείς είναι σε θέση να το σχηματοποιήσει.

Κι όμως, ο Σταύρος Θεοδωράκης στα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του Ποταμιού έδειξε να είναι ικανός στο να αφουγκραστεί εκείνους τους πολίτες που δεν καλύπτονταν από τα υπάρχοντα κόμματα, δεν έλκονταν από τις φωνασκίες και τις ακραίες ρητορείες, εντέλει, δεν ήθελαν η χώρα να χωριστεί σε στρατόπεδα, αλλά να βρεθεί ένα modus vivendi έτσι ώστε όλοι να συνυπάρξουμε με αρμονικό και γόνιμο τρόπο.

Εν πολλοίς και για αρκετά χρόνια, το Ποτάμι ήταν ο εκφραστής της ήρεμης και δημιουργικής κοινωνίας. Τα στελέχη του ήταν ένα και ένα: επιτυχημένοι ο καθένας στον τομέα του, άβγαλτοι στην πολιτική, αλλά ορεξάτοι να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Το Ποτάμι «προδόθηκε» εκ των έσω: λόγω απειρίας και αβουλίας. Τη στιγμή που οι έμπειροι της πολιτικής παίζουν τη σκακιέρα των εξελίξεων στα δάχτυλα του ενός χεριού, ο Θεοδωράκης πήγαινε με το σταυρό στο χέρι ελπίζοντας πως θα πείσει ακόμη και τους δύσκολους. Εκανε λάθη και τα έχει παραδεχθεί. Λάθη σε πολιτικές αποφάσεις και σε πρόσωπα που εμπιστεύτηκε. Λάθη που είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι συγκέντρωσε πολλές εξουσίες στα χέρια του και δεν ήξερε τι να της κάνει. Το πράγμα άρχισε να χαλάει, ο πολιτικός του λόγος να θαμπώνει, βουλευτές να αποσκιρτούν, το καράβι να δείχνει ακυβέρνητο. Συνήθως ένα ηλεκτροσόκ μπορεί να σε επαναφέρει στη ζωή. Το Ποτάμι αυτό το ηλεκτροσόκ το ξέκανε. Το ποσοστό που πήρε στις Ευρωεκλογές είναι αποκαρδιωτικό και δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Τα όμορφα ποτάμια άσχημα στερεύουν.

Είναι σοφός ο λαός; Πώς γίνεται να στέλνει στα Τάρταρα δύο διαφορετικά κόμματα;

Η περίπτωση των ΑΝΕΛ είναι διαφορετική. Προέκυψε μέσα από το Facebook ως απότοκο του κινήματος των Αγανακτισμένων. Τούτη η ηλεκτρονική αμεσοδημοκρατία αντί να λειτουργήσει προωθητικά, έγινε η μήτρα κάθε λαϊκισμού που ήρθε και μας χτύπησε κατακούτελα τα μετέπειτα χρόνια.

Άνθρωποι που δεν είχαν σκεφτεί ποτέ ότι θα ακολουθήσουν πολιτική καριέρα εν μια νυκτί έγιναν γνωστοί στο πανελλήνιο. Στελέχη από άλλους χώρους και κοινότητες, μαζί με παλαιοκομματικά σταγονίδια και έναν αρχηγό που προερχόταν από την Δεξιά, αλλά είχε ολοφάνερα την τάση να πάει ακόμη πιο δεξιά (βλ. Πάνος Καμμένος) συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που κατάφερε να «τρουπώσει» στην εξουσία.

Χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ έγιναν παράγοντες του πολιτικού βίου, καθόρισαν εξελίξεις, συχνά πυκνά άφηναν το ρόλο του δορυφόρου και σήκωναν κεφάλι. Μπορεί να ήταν ο μικρός εταίρος της συγκυβέρνησης, αλλά εμπότισαν με τον δεξιόστροφο και άκρως λαϊκιστικό λόγο τους τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.

Η Συμφωνία των Πρεσπών αποτέλεσε τη Λυδία λίθο στη σχέση τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χωρισμός ήταν πικρός, γεμάτος κατηγορίες που φαίνεται πως κρύβονταν τόσο καιρό κάτω από το συρτάρι. Ο Καμμένος νόμιζε πως έτσι έκανε ένα ακόμη σωτήριο σάλτο. Οχι, οι ψηφοφόροι είχαν άλλη άποψη. Κατέταξαν τους ΑΝΕΛ εκεί που θα έπρεπε να είναι εδώ και πολύ καιρό: στο περιθώριο.

Δεν θα μας λείψουν καθόλου. Αν και είναι σίγουρο πως θα έρθουν άλλοι… ΑΝΕΛ στο άμεσο μέλλον να πάρουν τη θέση τους, καλό είναι που οι συγκεκριμένοι σπάνε σε μικρά κομμάτια. Κοντολογίς: είναι σοφός ο λαός; Πώς γίνεται να στέλνει στα Τάρταρα δύο διαφορετικά κόμματα; Μπορεί να είναι διαφορετικοί οι λόγοι, όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στη μια περίπτωση άσχημο, στην άλλη λυτρωτικό.

 

Διαβάστε ακόμα: Κυριάκος Βελόπουλος: από την κηραλοιφή στην Ευρωβουλή. 

 

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top