Prime Minister GR: «Έτσι έγινα ο πρωθυπουργός σας»

Ακολουθείστε / διαβάστε τον Prime Minister Gr έως τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.

Εκ του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού – Non Paper 1

Πάντα να κάνεις το ακροατήριο να
υποφέρει όσο το δυνατόν περισσότερο

   Άλφρεντ Χίτσκοκ (1899-1980)

Κάποιοι έχουν έμφυτο αυτό το ταλέντο

Ο Πρωθυπουργός σας (1979-)

Μπορεί να ασκώ πλέον με (α)συνέπεια και (αν)εντιμότητα τα καθήκοντα του πρωθυπουργού, ωστόσο η πολιτική μου καριέρα ξεκίνησε με την εξής βαρυσήμαντη κίνηση: Με τα δύο χέρια ενωμένα σε μια ρυθμική κίνηση. Ενωμένα, είπα, όχι τεντωμένα. Δε φασκέλωσα κανέναν, αν και ξέρω πολλούς πολιτικούς που ξεκίνησαν έτσι τη –μακρά κι επιτυχημένη- σταδιοδρομία τους. Όχι, εγώ χειροκροτούσα. Και πάλι. Και ξανά. Και ξανά μανά.

Αδιάκοπα

Ασταμάτητα

Αλύπητα

Αβάδιστα

Χειροκροτούσα σαν:

-Να μην υπήρχε αύριο

-Να βρισκόμουν στην Επίδαυρο σε παράσταση του Κουν

-Να βρισκόμουν στο Λονδίνο σε μονόπρακτο του Σέξπιρ

-Να βρισκόμουν στο Παρίσι σε συναυλία της Πιάφ

-Να χόρευε η Δαλιδά και να ήμουν ο Σαμψών

-Να έριχνε ζεϊμπεκιές ο Τσοχατζόπουλος και να ήμουν ο Σμπώκος

Οι διπλανοί μου με κοίταζαν σαν να ήμουν βλαμμένος, κι εδώ που τα λέμε ήμουν. Άνεργος, άφραγκος, αγάμητος. Ένα βήμα πριν την αυτοκτονία ή έστω τη δολοφονία. Πώς τα κατάφερα έτσι, θα ρωτήσετε. Μεγάλη ιστορία, με μηδαμινό ενδιαφέρον. Η ιστορία μου ξεκινάει να έχει ενδιαφέρον από εκείνη τη μέρα. Τη μέρα που δεν είχα φράγκο για να πληρώσω εισιτήριο στο σινεμά και αποφάσισα να μπω στο διπλανό ξενοδοχείο της συμφοράς, για μια συγκέντρωση της συμφοράς, ενός Κόμματος της συμφοράς, με μέλη της συμφοράς.

«Το συμπέρασμά μου ήταν το εξής, και ήταν απλό: Αν αυτό το λείψανο στο βήμα που έλεγε ασυναρτησίες ήταν Πρόεδρος ενός Κόμματος –έστω της κακιάς ώρας-, δε χρειάζονταν και πολλά πράγματα για να  γίνω κι εγώ πρόεδρος» (Menelaos Myrillas / SOOC).

Αλλά η μεγαλύτερη συμφορά απ’ όλες ήταν ο τύπος με το μουσάκι και τα γυαλιά που καθόταν στητός στο βήμα κι έλεγε μπούρδες στο μικρόφωνο. Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι ούτε λέξη απ’ όσα έλεγε. Θυμάμαι όμως τι σκεφτόμουν, ενώ οι λέξεις μπαινόβγαιναν στα αυτιά μου όπως τα αυτοκίνητα στα τούνελ της εθνικής οδού:

 -Αν ήμουν μικρόφωνο, θα έμενα από μπαταρία

-Αν ήμουν μέλος του Κόμματος, θα έβαζα τελεία

-Αν είχα ελπίδες για το μέλλον της χώρας, θα τις έχανα

Αλλά ένιωθα και κάτι:

Ένα πιάσιμο στη μέση μου από την άβολη καρέκλα

Ένα κάψιμο στα μάτια από το ντουμάνι της τσιγαρίλας

Μία ναυτία από την ακατάσχετη μπουρδολογία

Μία απερίγραπτη αγαλλίαση

 Γιατί… ανακάλυψα το νόημα της ζωής μου. Εκεί, σ’ αυτό το ξενοδοχείο Γ’ κατηγορίας, σ’ αυτή την κακοφωτισμένη αίθουσα, καθισμένος ανάμεσα σε γερόντια με άνοια και μεσήλικες με δείκτη νοημοσύνης ανάλογο με θερμοκρασία στον Βόρειο Πόλο. Το συμπέρασμά μου ήταν το εξής, και ήταν απλό: Αν αυτό το λείψανο στο βήμα που έλεγε ασυναρτησίες ήταν Πρόεδρος ενός Κόμματος –έστω της κακιάς ώρας-, δε χρειάζονταν και πολλά πράγματα για να  γίνω κι εγώ πρόεδρος. Για την ακρίβεια, μόνο ένα: Μερικούς ανθρώπους που να είναι πιο ηλίθιοι από εμένα. Για σιγουριά, κοίταξα δεξιά-αριστερά μου.

Ω ναι, ήταν όλοι –σίγουρα- πιο ηλίθιοι από εμένα.*

(*Με εξαίρεση μία κυρία που στεκόταν στο πλάι της αίθουσας και κρατούσε κάτι. Ήταν η καθαρίστρια, που κρατούσε τον κουβά και τη σφουγγαρίστρα. Αλλά σίγουρα ήταν αλλοδαπή και δεν είχε δικαίωμα ψήφου). 

Έτσι λοιπόν χειροκροτούσα με ακράτητο-αβάδιστο ενθουσιασμό. Μέχρι που ο μουσάτος Πρόεδρος διέκοψε την ομιλία του και με κοίταξε καχύποπτα, σαν να ήμουν πράκτορας της μαύρης αντίδρασης. Έπρεπε να διαλύσω τις υποψίες του και να βάλω την πολιτική καριέρα μου στις ράγες. Έτσι, φώναξα με ενθουσιασμό: «Πες τα Πρόεδρε!» Αυτό ήταν. Η καριέρα μου στην πολιτική ζωή της χώρας είχε μόλις ξεκινήσει. Είχα χριστεί μέλος της προεδρικής φράξιας.

«Δεν-είχα-ποτέ-την παραμικρή-ιδέα. Για το τι θέλω στη ζωή μου. Για το ποιον ή ποια θέλω στη ζωή μου. Για το πού ή πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου. Γιατί ζω τη ζωή μου» (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Εκ του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού – Non Paper 2

Οι Μαρκς & Σπένσερ νίκησαν τους Μαρξ & Ένγκελς

         Μάργκαρετ Θάτσερ (1925-2013)

Η πολιτική μου κατεύθυνση είναι (α)σαφέστατη

   Ο Πρωθυπουργός σας (1979-)

Στην πολιτική μου διαδρομή κινήθηκα πάντα σε σαφή και ξεκάθαρα μονοπάτια, κάτι άλλωστε που εκτιμήθηκε από τους ψηφοφόρους μου. Δεν έκρυψα ποτέ ότι πολιτικά ανήκω στον antifa-ακροαριστερό-σκέτο αριστερό-νέτα σκέτα αριστερό-κεντροαριστερό-κεντρώο-κεντροδεξιό-σκέτο δεξιό-νέτα σκέτα δεξιό-ακροδεξιό-fascista χώρο. Στο χώρο άλλωστε που ανήκει η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, οι οποίοι με πυγμή κι αποφασιστικότητα απαιτούν από τους ηγέτες τους την πραγμάτωση των ιδεολογικών τους πιστεύω:

Λεφτά

Λεφτά

Κι άλλα λεφτά

Τι, δεν έχει άλλα λεφτά;

Πάντα πιστός, λοιπόν, στις ιδεολογικές πεποιθήσεις που μοιράζομαι με τους ψηφοφόρους μου, πολιτεύτηκα με την ανάλογη συνέπεια και την αταλάντευτη προσήλωση στις αρχές και τα πιστεύω μου. Τουλάχιστον, έτσι πιστεύει ο λογογράφος μου, που γράφει εξαίσια αποσπάσματα, όπως το προηγούμενο. Για να το λέει αυτός, κάτι θα ξέρει. Κάτι περισσότερο από εμένα, σίγουρα, αφού αυτός πληρώνεται για να γράφει αυτά που θα πω εγώ στους πολίτες.

Αλλά πληρώνεται από τους πολίτες, όχι από εμένα.

                Πόντος, 1-0.

Κάτι έμαθε και σε μένα η παλιοζωή, κι ας μη γράφω ωραία παραμύθια ωραίους πολιτικούς λόγους. (Α)συνέπεια της (α)συνεπούς (α)πολιτικής στάσης μου ήταν να πηδήξω αρκετές φορές από το καράβι* που βούλιαζε. (*Πολιτικό Κόμμα. Σημείωση του συγγραφέα που δεν ήξερε αν θα πιάσετε το υπονοούμενο). Κάποιες φορές μάλιστα πήδηξα ολόκληρο το καράβι, από τις γάμπιες και τους παπαφίγκους, μέχρι τον καπετάνιο και όλο το πλήρωμα, μηδέ των μούτσων και των γενικών γραμματέων εξαιρούμενων. Κάπως έτσι έριξα δυο κυβερνήσεις. Αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις, αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες στον ρουν της ιστορίας. Τη μία φορά μάλιστα, πρόλαβα και πήδηξα και τη γυναίκα του καπετάνιου. Και στην πλώρη και στην πρύμνη, αν με εννοείτε τι εννοώ. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα σας πως άλλη φορά.

Στην αρχή, βέβαια, δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Το επαναλαμβάνω γιατί έχει σημασία. Δεν-είχα-ποτέ-την παραμικρή-ιδέα. Για το τι θέλω στη ζωή μου. Για το ποιον ή ποια θέλω στη ζωή μου. Για το πού ή πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου. Γιατί ζω τη ζωή μου. Γιατί μια μέρα θα τελειώσει η ζωή μου. Απλά για να μου τη σπάσει. Αλλά αυτό είναι άνευ σημασίας, σωστά; Τα σημαντικά πράγματα στην ζωή είναι η προστασία του περιβάλλοντος, η θεραπεία των ασθενειών, τα πεινασμένα παιδάκια, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η τρύπα του όζοντος.

Συγγνώμη, με δουλεύετε; Είναι η τρύπα του όζοντος σημαντικό πράγμα; Σιγά μην είναι σημαντική και η καρέτα-καρέτα. Ή η δωρεά οργάνων. Ή ο πατριωτισμός και η θρησκεία. Ή οι δέκα εντολές. Μπας και βγήκατε από καμιά τρύπα του όζοντος; Μπας και στρίψατε λάθος στο διάδρομο και πήρατε λάθος έξοδο; Τι να πω, μπορεί να συμβαίνουν κι αυτά. Γιατί εκεί που βγήκα εγώ, στη ζωή, την πραγματική ζωή, άλλα είναι τα σημαντικά πράγματα. Τα πραγματικά σημαντικά πράγματα. Τα πραγματικά αληθινά σημαντικά πράγματα. Τα πραγματικά αληθινά κυριολεκτικά σημαντικά πράγματα. Ποια είναι αυτά;

Χρήμα, bitches.

Εξουσία, bitches.

                Δύναμη, bitches.

                                Δόξα, bitches.

                                                Να τους κάνεις όλους bitches σου, bitches.

Για να επανέλθω, όμως, στην αμιγώς πολιτική μου σκέψη, και στις βαθύτατες και κατασταλαγμένες πεποιθήσεις μου, πρέπει να σας τονίσω ότι ήμουν πάντα υπερήφανος γι’ αυτές. Οι έννοιες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, υπήρξαν πηγή έμπνευσης για την διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου και της πολιτικής μου σταδιοδρομίας. Η συλλογική ευθύνη, χέρι χέρι με την ατομική αυτοπραγμάτωση, αποτελούν το καλύτερο εφαλτήριο για την πρόοδο της κοινωνίας των πολιτών και την ευημερία της χώρας στην οποία ζούμε. Μόνο με αυτές, θα πραγματωθούν οι βαθύτερες ανάγκες μας και θα ικανοποιηθούν οι πνευματικές και υλικές αναζητήσεις μας.

Καταλάβατε τίποτα;

                                Όχι, έτσι;

                                                Όταν λέμε όχι, Χριστό έτσι;

                                                                                                Αυτό. Πόντος, 2-0, bitches!

// Ο Ξενοφών Φύτρος γεννήθηκε στη Σαντορίνη τον Νοέμβριο του 1979. Από μικρός ονειρεύεται να γίνει Πρωθυπουργός. Ως τότε, θα γράφει και θα επιμελείται κείμενα. Έχει γράψει δύο αστυνομικά διηγήματα που βραβεύτηκαν σε διαγωνισμούς δημιουργικής γραφής και εκδόθηκαν σε συλλογικούς τόμους (Στο μυαλό των πιο διάσημων ντετέκτιβ & Noir road stories 2). Από τις Εκδόσεις BELL κυκλοφορεί το μυθιστόρημά του Ο Θεός του Πολέμου.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/prime-minister-gr/ ]

Διαβάστε ακόμα: Ο «σοφός» λαός και η μοίρα του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ.

TAGS :
Βουλή κόμματα πρωθυπουργός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook