Υπουργείο Εξωτερικών

«Η φώτιση του Παντοδύναμου (του δικού μας ή του δικού τους) μαζί σας, κύριε Υπουργέ»…

Αξιότιμε κ. Υπουργέ

Αναρωτιέμαι, έχετε άραγε δει το «Τσάι στην Σαχάρα» του Μπερτολούτσι, ή έχετε τουλάχιστον ακούσει το soundrack της ταινίας, τού Ρουίτσι Σακαμότο; Αν ναι, πώς σας διέφυγε η αρμονική συνύπαρξη των προσευχών τού μουεζίνη –ισάριθμων προσκλήσεων για εκκλησιασμό των πιστών– με τ’ άλλα υποβλητικά συμφωνικά κομμάτια του έργου, γραμμένα για δυτικότροπα έγχορδα;

«Ψιλά γράμματα», θα μου πείτε ίσως. Και όμως όχι, διότι για τη σημασία της αρμονίας ακριβώς μιλάμε, την οποία εσείς πρώτος επικαλεσθήκατε, προκειμένου να στηρίξετε το σχέδιό σας να χτιστεί και να λειτουργήσει –αμήν και πότε– το τζαμί της Αθήνας, χωρίς όμως τον παραδοσιακό παραστάτη του, τον μιναρέ. Ισχυρισθήκατε συγκεκριμένα ‒και ενώ προΐστασθε, βέβαια, της διπλωματίας και των διεθνών σχέσεων της χώρας*‒ πως «δεν προβλέπεται κατασκευή μιναρέ, έτσι ώστε να υφίσταται αρμονία με το περιβάλλον».

Μπορείτε, Υπουργέ μου, να φανταστείτε δική μας τιμημένη εκκλησιά δίχως καμπάνες;

Προσπερνώ την ξύλινη γενικολογία και τον αμφισβητήσιμο καημό σας για το οικιστικό περιβάλλον τής πρωεύουσάς μας, την οποία επί σειράν ετών διοικήσατε, προσθέτοντας στο αθηναϊκό τοπίο τα γνωστά μόνον καγκελάκια. Ας έρθουμε στην ουσία. Μουσουλμανικά τεμένη χωρίς τον κάθετο πυργίσκο-σαΐτα, που από ένα σημείο και μετά συμβόλισε την πύλη προς και από τον ουρανό, έχουν όντως υπάρξει. Όσο ζούσε μάλιστα ο Προφήτης, και το προσκλητήριο για τη σύναξη των πιστών γινόταν από τη στέγη τού σπιτιού του στην Μεδίνα. Οι πρώτοι μιναρέδες, σύμφωνα με έγκυρους ιστορικούς, υψώθηκαν ογδόντα χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, καθιερωνόμενοι έκτοτε ως αχώριστα ταίρια με τα κατά τόπους τεμένη. Πολύ πρόσφατα, ωστόσο (2010), είναι επίσης γεγονός πως οι Ελβετοί πολίτες –που μας χάρισαν κατά κύριο λόγο στο παρελθόν τον κούκο που φωνάζει την ώρα στα ρολόγια– επικύρωσαν σε σχετικό δημοψήφισμα (με πλειοψηφία 57%) μία συνταγματική διάταξη που διαπνεόταν από το ίδιο πνεύμα με τη δική σας πρόταση: Όχι άλλοι μιναρέδες στη φιλήσυχη χώρα των Άλπεων. Παρενοχλούν ενδεχομένως τους ντόπιους στις ώρες κοινής ησυχίας και σίγουρα δεν ταιριάζουν με το ύφος των chalets και των χιονισμένων βουνοκορφών ολόγυρα. Ζηλώσατε μήπως, κύριε Υπουργέ, την ελβετική αυτή εξαίρεση από όλον τον πολιτισμένο κόσμο (ισλαμικό ή σε άλλη πίστη ταγμένο); Αν πράγματι δεν σας άφηνε να κοιμηθείτε το τρόπαιο του δημοψηφίσματος στα καθωσπρέπει αυτά καντόνια (θυμάμαι εδώ κι άλλον έναν Δήμαρχο που ήθελε να κάνει τον Πειραιά Ελβετία), τότε χαλάλι σας.

Ποια είναι, λοιπόν, ακριβώς η αποστολή του μιναρέ –από την λέξη manara, που δηλώνει τον φάρο. Περί ηχητικού φάρου όντως πρόκειται. Δεν φωταγωγεί, βέβαια, το πέλαγος, βοηθώντας τους ναυτικούς να αποφύγουν τις ξέρες και τα βράχια, παρά θυμίζει απλώς στους πιστούς πως ήρθε η ώρα (πέντε φορές την ημέρα, παρακαλώ) να παρακάμψουν τις κοσμικές, αμαρτωλές ενδεχομένως, ασχολίες τους και να ενώσουν τη φωνή τους με την ιερή κοινή προσευχή και τη δοξολογία τού Κυρίου τους. Τη δουλειά αυτήν σ’ εμάς εδώ την κάνουν τα καμπαναριά των εκκλησιών μας (και ω, πόσο φορτικά μάλιστα, Θεέ μου, τελευταίως, από τότε που γίναν κι αυτά ηλεκτρικά κι έτσι όλο και πιο εκκωφαντικά και παράφωνα). Μπορείτε πάντως, Υπουργέ μου, να φανταστείτε δική μας τιμημένη εκκλησιά δίχως καμπάνες; Δεν νομίζω, αλλά το οξύμωρο αυτό σχήμα φαίνεται πως επιλέξατε να το φορέσετε καπέλο στους αλλόθρησκους συμπολίτες μας.

article_14100

Στον Βοτανικό, αμήν και πότε.

Και επί πλέον, δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι δοσοληψίες έχουν οι Ελβετοί με χώρες στις οποίες κυριαρχεί η ισλαμική πίστη, εμείς πάντως έχουμε γειτόνους τους οποίους σταθερά πιέζουμε, ανυπομονώντας πότε θα ξανανοίξουν τη Σχολή της Χάλκης. (Τη φαντάζεστε άραγε κι αυτήν χωρίς συναξάρια και προσευχητάρια;) Να μην κάνουμε, λοιπόν, κι εμείς κάποια κίνηση καλής θελήσεως–ανταποδοτικής αμοιβαιότητας έστω; Κι έρχομαι μοιραίως τώρα ξανά στα κούφια σας λόγια, with all due respect, Minister: «Το θέμα της ανέγερσης τεμένους απασχολεί επί μακρόν» (μακρύτερα δεν γίνεται, ούτε το γιοφύρι της Άρτας να ’τανε, κι εκεί τουλάχιστον οι χτίστες το χτίζαν ολημερίς και το ξηλώναν την επομένη, δεν το σχεδιάζαν μόνο) «τα όργανα της Πολιτείας, προκειμένου να εξευρεθεί η καλύτερη δυνατή λύση για τη διατήρηση της εσωτερικής ισορροπίας και την ασφάλεια» (μπλα μπλα μπλα). «Παράλληλα αποτελεί πάγιο αίτημα των διαβιούντων στην Ελλάδα Μουσουλμάνων.» (Η έμφαση δική μου). Αυτό το «παράλληλα» είναι όλα τα λεφτά! Εμείς συσκεπτόμαστε, προβληματιζόμαστε, σκαρώνουμε μακέτες, και οι άλλοι ας υπομένουν παγίως και, πρωτίστως, καρτερικά πότε θα μπει μπροστά το έργο.

Το οποίο φοβόμαστε κιόλας μην τύχει και βρεθεί σε δυσαρμονία με το περιβάλλον. Δεν βλέπω, μα την αλήθεια, πόσο περισσότερο θα ασκημύνουν την αναξιοπαθούσα τσιμεντούπολή μας δυό τρεις σαΐτες-πύργοι που θα σημαδεύουν τον ουρανό. Μάτια έχω όμως και βλέπω, εδώ στην Αίγινα όπου ζω, πόσο προσβάλλει το γαλήνιο, ανθρώπινης κλίμακας τοπίο το υπερφίαλο αρχιτεκτόνημα- τερατούργημα που στεγάζει τον ναό αφιερωμένο στον ασκητή/αναχωρητή Άγιο Νεκτάριο. Και δεν είναι αυτό παρά ένα μόνο δείγμα της αρμονικής παντρειάς στα λημέρια μας των αλαζονικών ναών της νεο-ορθοδοξίας με το φυσικό μας περιβάλλον.

Κατά τα άλλα, συνεχίστε απτόητος τους σχεδιασμούς σας, κύριε Υπουργέ. Ίσως κάποια στιγμή, με τη φώτιση του Παντοδύναμου (του δικού μας ή του δικού τους) να προχωρήσει κι αυτή η δουλειά.

Με εκτίμηση,
Δ. Π.

*Η επιστολή αυτή είχε συνταχθεί πριν μετακομίσει ο κ. Αβραμόπουλος στο Υπουργείο Άμυνας, αφήνοντας έτσι στη μέση το ευρύτερου οπωσδήποτε βεληνεκούς έργο του στο Υπουργείο Εξωτερικών. Το λυπηρό αυτό συμβάν δεν αλλάζει πάντως σε τίποτα τα πράγματα. Θα έλεγα μάλιστα πως τώρα που ο κ. Βενιζέλος με τον μεστό του, όπως πάντα λόγο, τα έβαλε στη σωστή τους θέση («Δεν εγκαταλείπει ο κ. Αβραμόπουλος την πατριωτική του αποστολή, καθώς εκλήθη να ηγηθεί του άλλου κι εξίσου σημαντικού πυλώνα της διεθνούς πολιτικής της χώρας», ή κάπως έτσι) μπορούμε πια να περιμένουμε ότι από κοινού οι δυό τους θα χειριστούν ακόμη αποτελεσματικότερα το πρόβλημα της «δυσαρμονίας» που θέτουν τα ισλαμικά τζαμιά δίπλα στα σπίτια μας, και κυρίως οι μιναρέδες τους.

Ο Δημήτρης Ποταμιάνος είναι Ομότιμος καθηγητής Επικοινωνίας και συγγραφέας.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top