Ποιος ήταν ο «πρωταγωνιστής» στη χθεσινή εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη;

Μετράει το καλό τηλεοπτικό πλάνο περισσότερο από τη «σωστή» ερώτηση;

Bασικά μαθήματα που λαμβάνει κανείς όταν ξεκινάει τη δημοσιογραφία: Πρώτον, η συνέντευξη είναι το πιο δύσκολο είδος όταν γίνεται σωστά. Θέλει μέτρο, συνοχή, ιδιαίτερο φλέγμα απέναντι στον συνεντευξιαζόμενο και πάνω από όλα να βγάζει είδηση.

Δεύτερον: ο δημοσιογράφος που είναι αρεστός είναι ένας κακός δημοσιογράφος. Αν του συμβαίνει λόγω έλλειψης πείρας ή επειδή παρασύρθηκε, τότε το σφάλμα ενδέχεται και να το συγχωρήσεις. Αν το κάνει από πρόθεση ή και από αδυναμία, τότε το πρόβλημα είναι σημαντικό και ουσιώδες.

Τρίτον (τείνει να ξεχαστεί στα μέρη μας): αν ο πολιτικός και ο δημοσιογράφος, την ώρα της συνέντευξης, αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον ωσάν να είναι δύο φίλοι που τα λένε σιγοπίνοντας το ουίσκι τους μακριά από τα βλέμματα των άλλων, ενώ πρόκειται για δημόσια συζήτηση, τότε η έννοια και η ουσία της δημοσιογραφίας έχει χαθεί.

Δεν είναι πρώτη φορά που ο Σταύρος Θεοδωράκης εγκαλείται από μερίδα του τηλεοπτικού κοινού για κάποια συνέντευξή του. Είχε συμβεί με την περιβόητη εκπομπή του με πρωταγωνιστή τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Τότε δεν είχε διστάσει να πιει τον καφέ του σε κούπα με το έμβλημα της Χρυσής Αυγής. Αλλά και με τον Αλέξη Τσίπρα, είχαν καθίσει σε ένα παγκάκι (στην πλάτη του παγκακίου, σαν έφηβοι φίλοι) για να τα πουν «χαλαρά».

Τώρα, λίγες μέρες από την τραγωδία στα Τέμπη, ο κύριος Θεοδωράκης αποφάσισε να κάνει συνέντευξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το λες καταρχάς δημοσιογραφική επιτυχία ότι τον έπεισε. Οπότε, περιμένεις η συνέντευξη να είναι εξίσου επιτυχημένη, και όχι ένα ισορροπιστικό σλάλομ ανάμεσα στα οδυνηρά γεγονότα.

Υπάρχει, άραγε, θέμα με τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο Θεοδωράκης τους συνεντευξιαζόμενούς του; Μήπως, λόγω αβρότητας, δεν θέλει να τους ασκήσει έντονη κριτική; Μήπως δεν είναι τόσο μαχητικός όσο θα έπρεπε εκ της θέσης του; Είναι πρόβλημα που δεν υψώνει ποτέ τη φωνή του; Μα, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι και ούτε χρειάζεται να φωνάζει κανείς για να δείξει πως έχει ενδυθεί το ρόλο του δημόσιο κατήγορου.

Συν ότι ο δημοσιογράφος ουδεμία σχέση έχει με τα δικαστήρια. Δεν αποφαίνεται για την ενοχή του ενός ή του άλλου, αλλά θέτει ερωτήματα που ενοχλούν, που βάζουν τον πολιτικό (εν προκειμένω) με την πλάτη στον τοίχο. Όταν έχεις απέναντί σου τον πρωθυπουργό που επί ημερών του χάθηκαν 57 ζωές με τον πλέον άδικο τρόπο, τότε, ναι, οφείλεις να είσαι αιχμηρότατος. Εν ανάγκη, και κατά παράβαση της νοοτροπίας σου, να πρέπει να υψώσεις και λίγο τη φωνή. Δεν χάλασε και ο κόσμος για μια φορά.

Το ηχηρό παράδοξο είναι ότι αυτή η συνέντευξη, τυπικά, έβγαλε ειδήσεις αφού μάθαμε ότι οι εκλογές θα γίνουν τον Μάιο και ότι ο Μητσοτάκης σε περίπτωση που εκλεγεί ξανά πρωθυπουργός θέλει να προχωρήσει σε νέα συνταγματική αναθεώρηση. Αλήθεια, όμως, ποιος «νοιάζεται» αυτή τη στιγμή για τέτοιου είδους ειδήσεις;

Το κοινό αίσθημα για άλλα πράγματα ενδιαφερόταν, για άλλα ζητήματα καιγόταν να λάβει απαντήσεις. Κι αφού δεν τις έλαβε, τουλάχιστον έπρεπε να είναι βέβαιο πως έγιναν οι «σωστές» και καίριες ερωτήσεις από τον δημοσιογράφο δίχως στρογγυλέματα, και καλλιτεχνίζουσες σκηνοθετικές οδηγίες. Οχι, στη συγκεκριμένη συνέντευξη δεν είχαν θέση τα σοφιστικέ πλάνα από το Προεδρικό Μέγαρο με τα ντιζάιν έπιπλα.

Ο Σταύρος Θεοδεωράκης είναι έμπειρος δημοσιογράφος και έχει καταγράψει ουκ ολίγες επιτυχίες με τις συνεντεύξεις του. Θα ήταν άδικο να μην σημειώσουμε πως οι Πρωταγωνιστές ήταν μια πρωτοποριακή εκπομπή για τα ελληνικά δεδομένα, ενώ οι ιδέες του κατά καιρούς είναι αρκετά μπροστά από όσα η δημοσιογραφική «πιάτσα» μπορεί να σκεφτεί. Όπως και η αισθητική του -κι αυτό ένα χαρακτηριστικό του διόλου αμελητέο.

Επειδή ακριβώς είναι ικανός, δεν χωράει αμφιβολία ότι θα μπορούσε -θα έπρεπε- να κάνει πιο αιχμηρή συνέντευξη στον Κυριάκο Μητσοτάκη υπό το βάρος των γεγονότων στα Τέμπη. Το ερώτημα είναι: το ήθελε; Την απάντηση, φυσικά, την δίνει ο κάθε τηλεθεατής ξεχωριστά. Δεν υπάρχει μια «καθαρή» απάντηση, ωστόσο έχεις την αίσθηση πως χθες έχασε πόντους η δημοσιογραφία. Εκείνη η δημοσιογραφία που αγρυπνά απέναντι σε κάθε εξουσία και σκοπό έχει να την ελέγχει και να την φέρνει προ των ευθυνών της.

Υ.Γ. Περιττό να αναφέρουμε ότι ήταν άθλια και αυτονοήτως καταδικαστέα η χθεσινοβραδινή «παρέμβαση» του θιάσου του Ρουβίκωνα στην οικία του δημοσιογράφου. Η δημοσιογραφία -και η δημοκρατία- δεν τρομοκρατούνται με τέτοιες αθλιότητες/γελοιότητες. 

Διαβάστε ακόμα: Μια παραίτηση δεν σώζει τα προσχήματα.

TAGS :
Κυριάκος μητσοτάκης Σταύρος Θεοδωράκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook