Ψεκαζμένοι είναι, μη φοβάσαι να το πεις!

Πώς, λοιπόν, χωρίς τον όρο «ψεκαζμένοι» μπορείς να κατανοήσεις την ζώσα πραγματικότητα, την αντιμνημονιακή παράνοια; (Φωτογραφία: IMDb)

Πικρά γενέθλια

Σήμερα, που η Μικρή κλείνει τα 43 και κουτσοπορεύεται με νάρθηκες και δεκανίκια, παντελώς αγνοώντας πότε θα επανακανονικοποιηθεί η ζωή της, είναι μέρα περισυλλογής. Ιδιαίτερα για τους μεταρρυθμιστές, που συνειδητοποιούν διαρκώς πόσο ψιλοαδύνατο γίνεται να συνευρεθούν όλοι μαζί σε ένα ισχυρό κόμμα. Τσακώνονται/διαιρούνται και πορεύονται, παρότι συμφωνούν πως επειγόντως πρέπει να αντιδράσουν στην κλιμακούμενη δήωση της κοινωνίας. Η μιζέρια του χώρου δεν διαλύεται εύκολα. Και αυτό δεν είναι καλό για τον τόπο.

Αντικειμενικό πανεθνικό κουσούρι

Συνήθεις σαματατζήδικες αφορμές ασυνεννοησίας, είναι κάποιες διαφορές σχετικά με την συμπεριφορά προς τους «αντιπάλους». Η πολυτέλεια αυτή συνίσταται στην εσωστρεφή διχόνοια περί του πρέπει-ή-δεν-πρέπει, να αποκαλούμε «ψεκαζμένους» τους (βλακωδώς ή ιδιοτελώς) ανορθολογιζόμενους, να τους κουνάμε το δάχτυλο ειρωνικά, να… Νταξ, νορμάλ είναι όλα αυτά τα ενεργοβόρα πάθη, λένε πάλι κάποιοι, τέτοια μυστήρια σώψυχα πάντα εκδηλώνει αυτό το θαυμαστό μηχανάκι που είναι ο άνθρωπος.

Όμως, ειδικά στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ τέτοια σώψυχα είναι ο κανόνας. Το Δόγμα «Εχθρός-Μίσος-Βία», που έχει ώριμα πλέον ξεπεράσει η Δυτική-Φιλελεύθερη-Δημοκρατία, εδώ παραμένει κυρίαρχο. Τόσο εντελώς, που όταν ο Έκτωρ Κουφοντίνας απέκρουσε αποκληρολογώντας(1) την καλοπροαίρετη/φιλική πρωτοφανή δήλωση Μπακογιάννη(2), τον πήραμε στα βρισίδια. Ένα μόνο δεν είπαμε στον Έκτορα. Ότι κάποιος θα έπρεπε να του μιλήσει για το Ρεξόνα της φασιστικής συλλογικής ευθύνης, την οποία προφανώς θεωρούμε αυτονόητη/νορμάλ/αποδεκτή…

Είναι δημοκρατικό το «δεν φταίει ο κοζμάκης»;

Αυτό το ανορθολογικό πλαίσιο, λοιπόν, μας χαρακτηρίζει και όποιος του βάζει χέρι τελικά θεωρείται καβγατζής και εχθρικός. Τι να κάνει, βέβαια; Να μην μιλάει, όσο βλέπει ότι η κυρίαρχη λογική ευνοεί την συνέχιση της σήψης, επειδή τον εγκαλούν «δημοκράτες» λέγοντες: «Μην κουνάμε το δάχτυλο στους καημένους τους ψηφοφόρους»; Τέτοια ερωτήματα αντιμετωπίζει, όποιος τολμηρά αντιστέκεται στην παρακμή.

Ας συλλογιστούμε την γενέτειρα λογική τους: «δεν φταίει ο κοζμάκης, αλλά οι ηγέτες». Άρα είναι «αντιδημοκρατικό» να επιτιμάμε τους ψηφοφόρους. Αυτός ο αφελής (φταίει ο πολιτικός απατεών, όχι ο εντολέας ψηφοφόρος) «δημοκρατικόφρων» ανορθολογικός λαϊκισμός μπάζει πανταχόθεν. Όχι μόνο ως πατερναλιστικός/μειωτικός/χυδαίος. Αλλά γιατί κυρίως είναι εθνικά επιζήμιος: όσο δεν αποδίδεις ευθύνες στον πολίτη, τόσο δεν τις αναλαμβάνει, συνεχίζοντας τον επιπόλαιο/καταστροφικό κατήφορο. Κάποτε δεν πρέπει σχετικώς να χειραφετηθούμε, Συνέλληνες;

Η πολιτική ευθύνη είναι όλων μας: όσο δεν αναλαμβάνεται, εθνική ανασυγκρότηση γιοκ. Ο Χρεωκόπος Πελατειακός Εθνολαïκισμός είναι και του πολιτικού (που τον πουλάει) και του πολίτη (που τον αγοράζει), λοιπόν, καθενός κατά τα μέτρα του. Ανάλογα επιβεβλημένη και η κριτική στις αμαρτίες μας, είτε πρόκειται για την κουμουνιζμένη μας πελατειακότητα (που ευσταλώς ακόμα αποκουμπά στα νάματα του καταρρεύσαντος Μ-Λ, με τρόπο μαγικό) είτε για τον εθνολαϊκισμό μας (που τόσο αποτελεσματικά φέρνει εθνικά αδιέξοδα). Χωρίς κριτική, πώς θα αντιληφθούν πολιτικοί/πολίτες τις ανωτέρω ευθύνες;

Διαβάστε ακόμα: Πολιτικό στυλ, κίνητρο, όραμα, ηγετικότητα

Μόχλευση-μόχλευση-μόχλευση

Τέτοια ενοχλητική/ευεργετική κριτική ζητείται, λοιπόν, όσο και αν πολλές πλευρές αιτιολογημένα την αντιπαθούν/κακίζουν. Την λένε καβγατζήδικη. Είναι, συχνά, όταν δεν έχει επιχειρήματα. Όταν, όμως, έχει, τότε μοχλεύει τα ακίνητα νερά του έλους, αμφισβητώντας εποικοδομητικά τις παλιές βεβαιότητες/αυθεντίες.

Η επιθετική μόχλευση εισηγείται/ανοίγει νέους/καινοτόμους δρόμους. Η αμυντική ακινησία αφηγείται/επιδιορθώνει παλιούς αποτυχημένους/αδιέξοδους δρόμους. Αυτή η διαφορά (μόχλευση-ακινησία) εισηγηματικότητας-αφηγηματικότητας(3) εδώ συνδέεται και με την διαφορά στυλ(4)-μόδας(5). Όταν αρθρώνει επιχειρήματα το πάντοτε επιδραστικότερο μοναχικό στυλ, εισηγείται ιδέες αντιδημοφιλείς στην μαίην-στρημ μαζική μόδα, τις οποίες αυτή συχνά απορρίπτει, αλλά, αργότερα, πάντα υιοθετεί πλήρως.

Μοναχικοί λύκοι/μοχλευτές, με αυτοπεποίθηση, τολμούν ενθυμούμενοι τον καβαφισμό «Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν»(6): όσο διαθέτουν επιχειρήματα, πάντοτε θα είναι επιδραστικότεροι. Και δεν ανησυχούν, που όταν ανοίγουν μοχλευτικές κουβέντες, ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί, μην και ακούσει τίποτε και εκτεθεί σε καινοτόμες ιδέες. Ξέρουν ότι αργότερα, σπάνια καταλαβαίνει πώς ακριβώς τις έχει πλήρως υιοθετήσει. Ο μηχανισμός πρόσληψης τέτοιων καινοτόμων ιδεών συνιστά ιδιαίτερα πολύπλοκο φαινόμενο, που δεν είναι της παρούσης.

Εν προκειμένω, ουδείς μας εξηγεί ότι οι κυρίαρχες στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ κουμουνιζμένες ιδέες (γεννημένες-πεθαμένες εντός της 2ης Βιομηχανικής Επανάστασης -Β.Ε.) που τόσο θαυμάζουμε, σήμερα πλέον (μεταξύ 4ης-5ης Β.Ε.) είναι εξαερωμένες. Άρα, ίσως αυτή η άγνοια επιτείνει περαιτέρω την τρομακτική κρίση που μας πνίγει, γεννώντας ποικίλα αδιέξοδα (ηθικά/υλικά), αφού ελπίζουμε να μας σώσει από αυτά η «έντιμη» (απερινόητη) επαναστατικότητα «αριστερών» ηρώων. Ενώ μόνο άπλετη μόχλευση μπορεί να τα λύσει.

Ζηλωτές ή κοσμοπολίτες;

Ανακριβώς θρυλείται πως είναι γουρλωμένοι/κολλημένοι ζηλωτές οι μοχλευτές. Όμως, ποτέ ως σκοτεινός ζηλωτής, αλλά πάντα όντας ανοιχτός κοσμοπολίτης, δημιουργείς/παράγεις μοχλευτικά επιχειρήματα. Αυτά μας στενοχωρούν ανάλογα με τον βαθμό ανεκτικότητας, που επιδεικνύουμε απέναντι σε διάφορες δόσεις μόχλευσης.

Άλλοι ουδεμία ελάχιστη μόχλευση ανέχονται, μακαρίζοντας τον βούρκο τους. Άλλοι συναινούν σε κάμποση μόχλευση, αλλά όχι πολλή, γιατί παθαίνουν ναυτία. Άλλοι, θέλουν σφοδρότερη μόχλευση παντού (που δεν είναι «νοσηρή αντιλογία»), γιατί το βλέπουν το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει. Και προσπαθούν να πείσουν ότι αξίζει λίγη ζαλάδα: θα μας ανταμείψει μόλις οσονούπω αποδώσει τα ευεργετήματά της.

Επιστημοσύνη, εργαλείο ανοιχτό

«Φύγε, Στέλλα, κρατάω διδακτορική διατριβή!», λένε κάποιοι(!…), πιστεύοντας ότι το μαχαίρι τους είναι φονικό όπλο. Όμως, όσοι έχουν περάσει/ολοκληρώσει ανάλογους κύκλους, γνωρίζουν καλά ότι υπάρχουν πρωτότυπες/διεισδυτικές διατριβές, σπανιότερα εκθαμβωτικές, αλλά συχνότερα διεκπεραιωτικές/ρουτίνας, που δεν συνιστούν λόγο κομπασμού.

Η λογική «πρόσεχε, πώς μου μιλάς εμένα, έχω ντοκτορά!» είναι αντιπαραγωγική (όχι μόνο γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς κουβαλάει στη σακουλίτσα του ο συνομιλητής σου): ένας τίτλος δεν αποδεικνύει τίποτε, ενώ ένα επιχείρημα πολλά… Άλλωστε, συνήθως ο ενδιατρίψας έχει και τα επιχειρήματα, τα οποία δεν έρχονται δι’ επιφοιτήσεως, αλλά δια μερονυχτοκαμάτων, οπότε γιατί να επικαλείται, κομπάζοντας, τις διατριβές του στον δημόσιο διάλογο;

Αντιακαδημαϊσμός και Υπέρβαση του Μ-Λ

Μια αντιπαθής/αντιδημοφιλής καινοτόμα ματιά καθίσταται πρακτικά επιδραστικότερη/πολυτιμότερη από μια συστάδα συμπαθών/δημοφιλών και παλαιών/εμπεδωμένων βεβαιοτήτων. Μόνο δια μοχλεύσεως ανατρέπεται αυτός ο συσχετισμός, γι’ αυτό το Παλαιό αποφεύγει κάθε μόχλευση. Είπαμε: «αι μεταβολαί λυπηρόν».

Σημειωτέον, συνήθως οι μοχλευτές ξεκινούν από ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Όμως, η αρχικά αμήχανη Αντιακαδημαϊκή υπέρβαση της «Αριστεράς» και του Μαρξισμού-Λενινισμού, διαχειριζόμενη ένα ορθολογικά οργανωμένο κύκλο αβεβαιοτήτων, μπορεί να γεννήσει λύσεις. Ενώ η ακαδημαϊκή συντήρηση του Μ-Λ, διαχειριζόμενη ένα κολλημένο κύκλο αποτυχημένων βεβαιοτήτων, φορσέ οδηγεί σε αδιέξοδα και τελικά σε αμήχανη θολούρα τύπου «Γιαμαμότο» (τι-εστί-Γιαμαμότο: ρωτήστε τον Λεωνίδα Καστανά).

Ακαδημαϊκό Γιαμαμότο vs όρου «Ψεκαζμένοι»

Κάποιοι θεωρούν ενοχλητική/παραπολιτική γαρνιτούρα την λέξη «ψεκαζμένος», γιατί αποκρύπτει την πολιτική ουσία, μετατοπίζοντας κακώς την συζήτηση στην ψευδοαντίθεση «σοβαρότητα-φαιδρότητα». Δεν λένε, όμως, ποια πραγματική αντίθεση αναδεικνύει την πολιτική ουσία.

Η λέξη ψεκαζμένος είναι πραγματολογημένη από διαρκείς σοβαρές ποιοτικές έρευνες, που δείχνουν ότι πάγια το 25-33% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν και το 67-75+% ότι ξένοι συνωμοτούν ανθελληνικά. Το υπόλοιπο 25-33% ζει ανάμεσά τους. Τέτοιοι σταθεροί αριθμοί δείχνουν το πάγιο πλαίσιο αναφοράς της δημόσιας συζήτησης και των ανάλογων εκλογικών αποτελεσμάτων.

Αβίαστα προκύπτει, λοιπόν, ότι υπάρχει ολοφάνερη αντίθεση στην νεοελληνική πραγματικότητα, τύπου «εκσυγχρονισμός-λαϊκισμός/δύση-ανατολή/ευρωπαϊκός-αντιευρωπαϊκός». Αυτή διατρέχει την πολιτική ζωή και δεν είναι παραπολιτική, μάλιστα δεν υπάρχει άλλη που αποδίδει την πραγματικότητα καλύτερα (δεξιά-αριστερά/αστοί-εργάτες). Πώς, λοιπόν, χωρίς τον όρο «ψεκαζμένοι» μπορείς να κατανοήσεις την ζώσα πραγματικότητα, την αντιμνημονιακή παράνοια, την ατέλειωτη δίκη ΕΛΣΤΑΤ-Γεωργίου;

Δεν είναι οι λέξεις που «ενοχλούν», αλλά τα επιχειρήματα που χτίζουν/συναρθρώνουν οι λέξεις. Πρόβλημα είναι οι διάφορες ορθοπρέπειες/καθωσπρέπειες και λοιπές κορρεκτίλες. Και η εκπουριτανισμένη αμηχανία μας. Καλό είναι να ξαναρχίσουμε τη δημόσια συζήτηση αφήνοντας στην άκρη τις ψιλοδιαφορές. Και ψάχνοντας όσα μας ενώνουν, ώστε να συσταθεί ισχυρό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα.

(1) http://www.athensvoice.gr/politiki/kostas-mpakogiannis-tha-ithela-o-gios-moy-na

(2) http://www.athensvoice.gr/politiki/ektor-koyfontinas-katsei-o-gios-moy-me-ton-gio-toy

(3) http://www.athensvoice.gr/politiki/ethnika-afigimata-kai-loipa-eisigimata

(4) http://www.andro.gr/apopsi/all-about-style/

(5) http://www.andro.gr/apopsi/fashion-vs-style/

(6) http://latistor.blogspot.gr/2014/02/blog-post_17.html

Διαβάστε ακόμα: Η Πολιτική ως Μόδα και οι κορρεκτίλες της

TAGS :
Ελλάδα πολίτες Πολιτική πολιτικοί σύστημα ψεκασμοί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook