Χθες ο ο Vladimir Vladimirovich Putin, ανακηρύχθηκε για τέταρτη φορά στην πολιτική του καριέρα νικητής της εκλογικής διαδικασίας στη Ρωσία. (Φωτογραφία: Sean Gallup / Getty Images / Ideal Image)
Και γι’ αυτό θα τον ψηφίζουν… μέχρι να σβήσει ο Ήλιος. Άλλωστε δεν έχει αφήσει σοβαρό αντίπαλο να σταθεί απέναντι του. Ακόμα και ο πολύς Αλεξέι Ναβάλνυ δεν μπόρεσε τελικά να ξεπεράσει τα εμπόδια που του έθεσε ο νέος «Τσάρος» και δεν ήταν υποψήφιος.
Μόλις χθες λοιπόν ο Vladimir Vladimirovich Putin, ανακηρύχθηκε για τέταρτη φορά στην πολιτική του καριέρα νικητής της εκλογικής διαδικασίας στη Ρωσία. Μία ακόμα άνετη νίκη με ποσοστό άνω του 75% για το πρώην μεσαίο στέλεχος της KGB, γεγονός που θα του επιτρέψει να ηγηθεί της Ρωσίας έως το 2024 (η θητεία είναι 6ετής). Τότε πια ο Putin θα είναι 72 ετών και θα έχει κυβερνήσει τη Ρωσία αδιάκοπα για το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Γιατί αν και την περίοδο 2008 – 2012 υπήρξε πρωθυπουργός της Ρωσικής Ομοσπονδίας -με τύποις πρόεδρο τον πιστό του Dmitry Medvedev- κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι η πραγματική εξουσία παρέμενε στα χέρια του Putin.
Τα νέα δεν είναι ευχάριστα για τη Δύση, που στο πρόσωπο του βραχύσωμου Ρώσου ηγέτη δεν βλέπει απλά ένα αντίπαλο, αλλά ένα στρατηγικό εμπόδιο. Άλλωστε έχουμε εισέλθει σε νέα περίοδο όξυνσης των σχέσεων μαζί του λόγω των κατασκόπων του στο Λονδίνο, της ηλεκτρονικής «δολιοφθοράς» στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ την περίοδο της εκλογής Τραμπ και βέβαια του πολέμου στη Συρία.
Έτσι η αναμενόμενη άνετη νίκη του Putin άνοιξε ένα ακόμα κύκλο επικριτικών δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο. Έναν κύκλο εξίσου προβλέψιμο όμως με τους αντίστοιχους προηγούμενους. Ίσως και βαρετό. Διότι ακόμα και αν είσαι η μεγαλύτερη εφημερίδα ή το πιο έγκυρο τηλεοπτικό δίκτυο στον κόσμο είναι βαρετό, ίσως και αφελές, να ρωτάς επί σχεδόν 20 χρόνια τα ίδια πράγματα: «Γιατί οι Ρώσοι ψηφίζουν έναν αυταρχικό ηγέτη; Μήπως δεν θέλουν πραγματική δημοκρατία; Θέλουν να εκδικηθούν για την πτώση της ΕΣΣΔ;».
Όμως για να ερμηνεύσει κάποιος αντικειμενικά την παντοδυναμία Putin πρέπει πρώτα να ρίξει μια ματιά στη χαοτική δεκαετία του ‘90 και την κατάσταση που κλήθηκε να διαχειριστεί μετά το 2000 ο σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας.
Όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, ο ανεκδιήγητος Boris Yeltsin κυριολεκτικά παρέδωσε ολόκληρη τη χώρα σε ένα μάτσο αρπακτικά που αυτοπροσδιορίζονταν ως «επιχειρηματίες». Σε τελική ανάλυση ο κομμουνισμός είχε αποτύχει και είχε έρθει η ώρα για τους Ρώσους να αγκαλιάσουν τον καπιταλισμό. Σωστά έως εκεί.
Διαβάστε ακόμα: Περί αγγέλων και τεράτων
Μόνο που στη Ρωσία, η ιδιωτικοποίηση σήμαινε πειρατεία και οργανωμένες μαφίες. Και κάπως έτσι ο ατομικός πλούτος και ευημερία, από όνειρο μετατράπηκαν σε ψευδαισθήσεις. Το 1992, το πρώτο έτος της «οικονομικής μεταρρύθμισης» ο πληθωρισμός της Ρωσίας αυξήθηκε στο 2500%. Δηλαδή οι τιμές των τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης αυξήθηκαν25 φορές ενώ οι όποιες αποταμιεύσεις εξανεμίστηκαν. Αν κάποιος, για παράδειγμα, είχε 10.000 ρούβλια η πραγματική τους αξία σε έναν χρόνο ισοδυναμούσε σε 400 ρούβλια.
Παράλληλα χιλιάδες ρωσικά εργοστάσια απλά έβαλαν λουκέτο. Ακόμα και η παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Ρωσία μειώθηκε κατά το ήμισυ, σε σύγκριση με την περίοδο της ΕΣΣΔ. Το ΑΕΠ της Ρωσίας μειώθηκε κατά 40% και η οικονομική κρίση αποδείχθηκε χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930. Στην πραγματικότητα το μόνο εξαγώγιμο προϊόν της Ρωσίας ήταν ο ανθός της, η νεολαία. Οι νεαρές γυναίκες κατέληγαν πόρνες στα μπαρ της Δύσης, και οι νέοι Ρώσοι κατέληγαν έμποροι όπλων και ναρκωτικών.
Σαν να μην έφταναν αυτά οι Δυτικές χώρες στόχευαν ευθέως στα ρωσικά εθνικά συμφέροντα. Υποστηρίζοντας τους Τσετσένους αυτονομιστές την περίοδο 1994 – 1996 υποχρέωσαν τον μέθυσο Boris Yeltsin να υπογράψει ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης μαζί τους. Στη συνέχεια, το 1999, η Πολωνία, η Τσεχική Δημοκρατία και η Ουγγαρία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ. Λίγους μήνες αργότερα, το ΝΑΤΟ βομβάρδισε τη Σερβία, έναν παραδοσιακό σύμμαχο της Ρωσίας.
Προσοχή, αυτά δεν τα βίωσε στο πετσί του ο κάτοικος μιας αφρικανικής χώρας, πρώην ευρωπαϊκής αποικίας. Αυτή η ολοκληρωτική ταπείνωση έγινε καθημερινότητα επί μία δεκαετία για τον πολίτη μιας χώρας η οποία υπήρξε για μισό αιώνα υπερδύναμη. Σαν να λέμε ότι σε 10 χρόνια από σήμερα ο κάτοικος των ΗΠΑ θα δει τον επικεφαλής του Λευκού Οίκου να υπογράφει συνθήκη ειρήνης με Μεξικανούς αυτονομιστές από την Καλιφόρνια και οι Νεοϋορκέζες να κάνουν τα γλυκά μάτια στους Βενεζουελάνους. Κι όμως αυτό ακριβώς έζησαν οι Ρώσοι, τη στιγμή που έβλεπαν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες τον Mikhail Gorbachev να διαφημίζει… πίτσες (true story).
Επιστρέφοντας στο σήμερα, η κριτική της Δύσης απέναντι στον Putin είναι απολύτως σωστή με τα μέτρα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας αλλά και απολύτως αδιάφορη στον μέσο Ρώσο που δεν γνώρισε ποτέ φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Οι αντίπαλοι του «Τσάρου», τότε και τώρα, καταλήγουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, σε κάποια παγωμένη φυλακή. Όσο για την οικονομία της, παρά την ανάκαμψη μετά τα χρόνια της καταστροφής είναι ρηχή και στηρίζεται κυρίως στην εξαγωγή φυσικών πόρων. Με τη διαφθορά να κυριαρχεί ακόμα σε μεγάλο μέρος της πολιτικής και οικονομικής ζωής. «Ε, και;», απαντά κυνικά ο μέσος Ρώσος, αυτός που τελικά καλείται να αποφασίσει από ποιον θα κυβερνηθεί.
Όπως θρυλείται ο Putin έδειξε ότι τέρμα πια τα nice guys από την πρώτη του κιόλας συνάντηση με αξιωματούχους του ΝΑΤΟ, όταν αντιδρώντας στις απαιτήσεις τους απλά έφυγε από τη συνάντηση κλείνοντας με πάταγο πίσω μια βαριά ξύλινη πόρτα. Στα χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της Ρωσίας κυβερνά με σιδηρά πυγμή. Ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στη Γεωργία και προσάρτησε την Κριμαία, όταν έκρινε ότι απειλήθηκαν τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας. Ανέτρεψε τον σχεδιασμό της Δύσης για απομάκρυνση του Bashar al Assad από την ηγεσία της Συρίας. Χάρη στην ευτυχή συγκυρία της κατακόρυφης ανόδου στην τιμή του πετρελαίου αναστήλωσε προσωρινά τη ρωσική οικονομία. Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις εκσυγχρονίζονται και κανείς πια στην δεν μπορεί να διαλύσει χώρες κατά το δοκούν, χωρίς να συμφωνήσει πρώτα η Μόσχα. Οι Ρωσίδες δεν γεμίζουν πια τα κωλόμπαρα του θεσσαλικού κάμπου. Αυτά αντιλαμβάνεται ο μέσος Ρώσος και γι’ αυτό, σε συνδυασμό με την τεράστια προπαγάνδα που πάντα θέριευε σε αυτή την αχανή έκταση του πλανήτη, πίνει νερό -ή μάλλον βότκα- στο όνομα του Βλαδίμηρου χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις.
Η οικτρή αποτυχία του σοσιαλιστικού μοντέλου αποτυπώθηκε σε όλο της το μεγαλείο σε μια εικόνα στις 31 Δεκεμβρίου 1989, όταν χιλιάδες Ανατολικογερμανοί αποθέωναν τον ντυμένο σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο David Hasselhoff στο Τείχος του Βερολίνου.
Ε, όταν διαλέγεις τον Ιππότη της Ασφάλτου ντυμένο με σακάκι γεμάτο λαμπιόνια που αναβοσβήνουν, από ένα οικονομικό μοντέλο που υπόσχεται, δήθεν, ισότητα και ισονομία, τότε σίγουρα το μοντέλο αυτό έχει περίτρανα χρεοκοπήσει και ανοίξει το δρόμο για τον αυταρχισμό που εκφράζει ο Putin. Βλέπετε οι Ρώσοι δεν είχαν την τύχη των Ανατολικογερμανών που συνόρευαν με τα προηγμένα οικονομικά και κυρίως κοινωνικά αδέλφια τους της πρώην δυτικής Γερμανίας. Και ο Putin φαντάζει ακόμα μια ελάχιστη εγγύηση σταθερότητας που υποκαθιστά τους θεσμούς.
Διαβάστε ακόμα: Ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
