Επιτέλους, realpolitik, κε Πρωθυπουργέ!

Καταλήξαμε σε αδιέξοδο επειδή ούτε την ύστατη στιγμή δεν διατυπώθηκε μία ξεκάθαρη θέση, για το τι θέλουμε να συμβεί στο ελληνικό σύστημα εξουσίας και στην ελληνική Οικονομία. Φωτό: Dan Budnik

Από την ΕΕ, έχουμε εισπράξει διαχρονικά €200 δις δωρεάν βοήθεια, εκτός από τα δάνεια. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, είναι προφανές ότι δεν μπορέσαμε να τα αξιοποιήσουμε, ως οφείλαμε. Συνεχίζοντας με την ίδια ακριβώς λανθασμένη νοοτροπία που μας χαρακτηρίζει, φτάσαμε πλέον στη σημερινή Ελλάδα των capital controls και των 60.000 εγχώριων επιχειρήσεων που προγραμματίζουν να μετακομίσουν στο εξωτερικό.

Στη σειρά των διακυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – προ κρίσης και κατά τη διάρκεια της κρίσης – ήρθε να προστεθεί και η τελευταία των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, υποσχόμενη (και αυτή) την Αλλαγή. Η νέα δικομματική κυβέρνηση εκλέχτηκε με εντολή να διαπραγματευτεί, εντός όμως του πλαισίου του ευρώ. Προϊόν της διαπραγμάτευσης αυτής είναι το βαρύ πρόγραμμα που συμφωνήθηκε με τους δανειστές μας, το οποίο θα μπορούσε να ήταν πολύ ελαφρύτερο εάν δεν είχαν σπαταληθεί οι τελευταίοι έξι μήνες. Έτσι, αντί για ανάπτυξη 2,9% και πρωτογενές πλεόνασμα, όπως προβλεπόταν, βρεθήκαμε πάλι σε ύφεση, η οποία ίσως αγγίξει το -4% για το ’15, και νέο πρωτογενές έλλειμμα.

Η συμφωνία που έχουμε μπροστά μας περιλαμβάνει υφεσιακά μέτρα, αλλά και αναπτυξιακά. Εναπόκειται στην Κυβέρνηση, με την αναγκαία ανοχή της Αντιπολίτευσης, στο πώς θα κατανείμει το κόστος με κοινωνικά δικαιότερο τρόπο. Όλοι γνωρίζουμε καλά ότι η χώρα μας πρέπει να ξαναβρεί μια πορεία ανάπτυξης. Για τον λόγο αυτό ακριβώς, απαιτούνται εκείνες οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα της επιτρέψουν να ανακτήσει μία Οικονομία ικανή να πορευθεί αυτόνομα. Σε κάθε περίπτωση η συμφωνία αυτή αποτελεί την τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της κρίσης και ταυτόχρονα να συνεχίσει την ευρωπαϊκή της πορεία.

Τώρα ο Πρωθυπουργός πρέπει να προφυλάξει την κυβέρνησή του, και κυρίως τη χώρα, από λάθη και ολιγωρίες που θα μας οδηγήσουν μετά από λίγο καιρό στο ίδιο σημείο ξανά, και κατ’ επέκταση στη δραχμή.

Κατά την πρόσφατη σκληρή διαπραγμάτευση, ο Πρωθυπουργός ναι μεν έκανε το γενναίο βήμα να αποτρέψει την ασύντακτη χρεωκοπία και το Grexit – με τεράστιο βέβαια κόστος – τώρα όμως πρέπει να προφυλάξει την κυβέρνησή του, και κυρίως τη χώρα, από λάθη και ολιγωρίες που θα μας οδηγήσουν μετά από λίγο καιρό στο ίδιο σημείο ξανά, και κατ’ επέκταση στη δραχμή.

Ζούμε μία οριακή κρίση. Καταλήξαμε σε αδιέξοδο επειδή ούτε την ύστατη στιγμή δεν διατυπώθηκε μία ξεκάθαρη θέση, για το τι θέλουμε να συμβεί στο ελληνικό σύστημα εξουσίας και στην ελληνική Οικονομία. Αυτό που προκύπτει είναι ότι δεν αναδείχτηκε κανένα νέο παράδειγμα στις ημέρες της κρίσης, όχι διακυβέρνησης αλλά ούτε καν απλής διαχείρισης. Η αντίδραση που προκλήθηκε τα τελευταία χρόνια ως άρνηση του προηγούμενου status εξουσίας δεν μπόρεσε να γονιμοποιήσει πραγματικές αλλαγές. Κι αυτό διότι δεν συνοδεύτηκε από αυτοκριτική για το τι δεν πήγαινε καλά στο συνολικό εσωτερικό μας σύστημα.

Η “νέα πρόταση” -που μόνο νέα δεν είναι- βασίστηκε κατά κύριο λόγο στην τακτική της τεχνητής πόλωσης, συναθροίζοντας απλώς αρνήσεις και δυσαρέσκειες. Δεν έθεσε σε ουσιαστική διερώτηση τη μέχρι την κρίση πραγματικότητα. Έτσι, αντί να στραφεί προς τη δημιουργική αμφιβολία, καλλιέργησε μία “κουλτούρα” του θυμού, της καχυποψίας και της διαβολής. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποτίθεται ότι πρέσβευε την “εναλλακτική πρόταση”, προσχώρησε σε ένα ιδιότυπο λαϊκισμό, βασισμένο περισσότερο στη μνήμη, τη μνήμη του ΕΑΜ και αργότερα του αντιδικτατορικού αγώνα. Όμως, αυτά δεν παράγουν κάτι καινούργιο και δημιουργικό, έχουν πλέον ξεπεραστεί από τα ίδια τα γεγονότα. Αποτελούν ιστορία, ο ωροδείκτης έχει προχωρήσει.

Μέχρι σήμερα, από την πλευρά των δύο κυβερνώντων κομμάτων, η συζήτηση περιορίζεται δυστυχώς στη διαχείριση της επικαιρότητας. Η πολιτική ουσίας υποχωρεί και δίνει τη θέση της στην επικοινωνία. Τα “νέα” πρόσωπα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν κομίζουν καινούργιες προτάσεις. Αντίθετα, επαναλαμβάνουν μονότονα γνωστά ιδεολογικά κλισέ ετών. Όμως, στην παρούσα συγκυρία προσφέρεται η μεγάλη ευκαιρία στη χώρα μας να μεταρρυθμιστεί, να αλλάξει, καθώς φαίνεται ότι και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης συμπορεύονται.

Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι μία συνεχής δυναμική διαδικασία και, επομένως, πολλά μπορούν στη συνέχεια να διορθωθούν, αρκεί να στρωθεί η Κυβέρνηση στη δουλειά. Μοναδικό κριτήριο για τους πολίτες δεν θα είναι εάν αυξήθηκε ο ΦΠΑ, αλλά εάν τελικά θα υπάρξει ανάπτυξη, προκειμένου να παραχθεί πλούτος, αν θα επέλθει φορολογική ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη, αν θα αποκατασταθεί το αίσθημα δικαίου, χτυπώντας η Κυβέρνηση τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει επίσης να κατανοήσει ότι δεν έφταιγε η Ευρώπη επειδή εμείς για χρόνια δεν κάναμε σωστά τη δουλειά μας. Ούτε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εξέθρεψε υπερφίαλες προσδοκίες. Menelaos Myrillas / SOOC

Παρότι θα είχαμε πολλά να πούμε, δεν είναι κατάλληλη η στιγμή να ανοίξουμε περαιτέρω συζήτηση για την Αριστερά, τη λεγόμενη Εκσυγχρονιστική, για το ρόλο της ως αντιπολίτευση παλαιότερα και ως κυβέρνηση σήμερα. Αυτό που θέλω να επισημάνω – και που θα πρέπει, κατά την άποψή μου, να απασχολήσει τον κύριο Τσίπρα – είναι ότι κάθε πολιτική αποτιμάται στο τέλος της ημέρας από την εξαργύρωσή της στην πραγματικότητα.

Ας αναρωτηθεί, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός ποιο είναι το άμεσο πολιτικό αντίκρισμα της σημερινής πολιτικής της διακυβέρνησής του. Θα πρέπει επίσης να κατανοήσει ότι δεν έφταιγε η Ευρώπη επειδή εμείς για χρόνια δεν κάναμε σωστά τη δουλειά μας. Ούτε επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εξέθρεψε υπερφίαλες προσδοκίες. Ασχέτως εάν καταφέρνει μέχρι στιγμής να “πουλάει” το αφήγημά του στους ψηφοφόρους του, γνωρίζει πολύ καλά ο Πρωθυπουργός ότι θα κριθεί εντέλει για τους χειρισμούς του και για τα αποτελέσματα που θα παράξει ή δεν θα παράξει.

Ξέρει ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να παραμείνει υπόσχεση, αλλά πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Οφείλει, επομένως, να αναδείξει ένα νέο συλλογικό όραμα, εκείνο μιας σύγχρονης Ελλάδας της δημιουργίας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της οικονομικής και πολιτισμικής εξωστρέφειας. Το στοίχημα του κου Τσίπρα δεν είναι οι εσωκομματικές ισορροπίες του ΣΥΡΙΖΑ ούτε η σύγκρουση με τη Αριστερή Πλατφόρμα, αλλά να ξεφύγει από τα στενά κομματικά όρια και να παλέψει για το σύνολο του ελληνικού λαού.

Διαβάστε ακόμα: Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αποδειχθεί “κατά λάθος μεταρρυθμιστής”; Γράφει ο Κίμων Φραγκάκης

TAGS :
αριστερά Ε.Ε Ελλάδα Πολιτική Τσίπρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook