Γιορτή της Δημοκρατίας: μια βαρετή δεξίωση που πρέπει να αλλάξει

Eίμαστε πιο δημοκράτες αν μια κυρία φοράει μακρύ φόρεμα κι όχι κοντό σορτσάκι; (φωτογραφία: Menelaos Myrillas / SOOC).

Όποιος ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία (ως πολίτευμα, ως στάση ζωής, ως καθημερινή πρακτική) ας μην την ψάξει στις εκδηλώσεις που αναφέρονται σ’ αυτήν. Δεν θα την βρει εκεί. Και τούτη δεν είναι μια αντισυστημική, ολίγον ψευδοαναρχική, παραδοχή που σκοπεί να καταδείξει το μέγα κενό των ανδρών του mainstream πολιτικού τόξου. Κι αυτοί να μην ήταν, κάποιοι άλλοι (περίπου με τα ίδια χαρακτηριστικά) θα μας διαφέντευαν.

Το γράφω εξαρχής: είμαι εναντίον της καθιερωμένης δεξίωσης για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Είναι μια περιττή εθιμοτυπία που σε καμία περίπτωση δεν μας θυμίζει πού ήμασταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και πού είμαστε τώρα. Εχουν περάσει, πλέον, τόσα χρόνια, η δημοκρατία έχει εδραιωθεί και κανένα drink party δεν πρόκειται να τη σφυρηλατήσει περισσότερο.

Ουδείς περιμένει με ανυπομονησία αυτή η εκδήλωση κάθε χρόνο. Ούτε καν οι πολιτικοί αρχηγοί που αναγκαστικά παρίστανται σ’ αυτήν για να μην δημιουργήσει διπλωματικό επεισόδιο τυχόν απουσία τους. Χίλιες φορές τα πάρτι που γίνονται στην Αθηναϊκή Ριβιέρα. Τουλάχιστον, εκεί οι θαμώνες έχουν επιλέξει πού θα πάνε, διασκεδάσουν με τη ψυχή τους και ουδείς πρόκειται να τους ψέξει για τα ρούχα τους.

Το πόσο έχει ευτελιστεί αυτή η κατά τ’ άλλα σεπτή γιορτή της δημοκρατίας (σ.σ.: τη δημοκρατία δεν τη γιορτάζεις, την ζεις καθημερινά) είναι το γεγονός ότι έχει εξελιχθεί σε ένθετο πρωϊνάδικης εκπομπής με τίτλο «αστυνομία μόδας».

Ποιος ήρθε με παντόφλα, ποια φόρεσε κοντό σορτσάκι, τι φόρεμα φόρεσε η παρουσιάστρια του ΣΚΑΪ, τι του ΜΕΓΚΑ, τι εκείνο το μοντέλο που Κύριος οίδε ποιος την κάλεσε και με ποιο κριτήριο. Αυτό δεν είναι συγκέντρωση δημοκρατών, αλλά πασαρέλα όπου τα βιτριολικά σχόλια δίνουν και παίρνουν. Θυμίζει παλιές εποχές ανακτορικών εορτασμών όπου οι μαρκησίες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εντυπωσιάσουν με τη φλογερή παρουσία τους.

Τι από όλα αυτά ενδυναμώνουν το πολίτευμα; Τι από όλα αυτά έχουν αληθινή χρεία; Ενα 24ωρο μετά το μόνο που θυμόμαστε είναι το σανδάλι της μιας και το μπούστο της άλλης. Μήπως βγαίνει κάποια πολιτική είδηση από αυτές τις εκδηλώσεις; Ποτέ και με καμία δύναμη.

Ψάχνουμε να βρούμε από τα συμφραζόμενα στο λόγο της Προέδρου της Δημοκρατίας τι ήθελε να πει, τι εννοούσε, κατά πού γλίστρησε η γλώσσα της για να βγάλουμε από τη μύγα ξίγκι. Ξεχνόνταν πως ο εκάστοτε ΠτΔ είναι διακοσμητικό στοιχείο. Καμία ουσιαστική παρέμβαση δεν έχει στα πράγματα της χώρας.

Είναι ένας αδιάφορος αναχρονισμός αυτή η εκδήλωση, αλλά αν ντε και καλά θέλουμε να συνεχιστεί (επειδή είμαστε άνθρωποι που μας αρέσουν οι παράτες) ας την κάνουμε με άλλο τρόπο. Ας την αναλάβει το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ή η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Τουλάχιστον, αυτοί οι δύο οργανισμοί έχουν αποδείξει μέσα στα χρόνια ότι διοργανώνουν σπουδαίες και πρωτοποριακές εκδηλώσεις.

Ας αφαιρέσουμε από αυτή τη γιορτή, αν πρέπει να την ονομάσουμε γιορτή, οποιαδήποτε συμφραζόμενα πρωτοκόλλου. Κανένα κανονιστικό «πρέπει», ουδεμία ανάγκη να ακολουθήσεις ένα πρότυπο συμπεριφοράς και ένδυσης που μόνο ως βασανιστικό πρόσχημα λειτουργούν.

Eπίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δημοκρατία δίχως τη συμμετοχή των πολιτών δεν νοείται. Αυτοί είναι που την καθιερώνουν εν τοις πράγμασι, αυτούς αφορά περισσότερο. Μόνο που από την εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο, εκ των πραγμάτων, οι πολίτες απουσιάζουν. Προσκεκλημένοι κάθε χρόνο είναι κάποιοι εξ αυτών (επιτυχόντες σε διάφορους τομείς). Λες και μόνο η επιτυχία αξίζει να βραβεύεται σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, τη στιγμή που όλη η ζωή στηρίζεται στην προσπάθεια να αποδεχθείς την αποτυχία (καλά τα έλεγε ο Μπέκετ).

Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να προβλεφθεί και κάτι για όλους εμάς που δεν μπορούμε να περάσουμε τη βαριά πόρτα του προεδρικού μεγάρου, αλλά εμφορούμαστε από δημοκρατικά αισθήματα; Μην περιμένετε να συμβεί. Η αρτηριοσκλήρωση του δημόσιου βίου είναι τόσο βαθιά ριζωμένη που και στα επόμενα εκατό χρόνια με τον ίδιο τρόπο θα «γιορτάζεται» η επάνοδος στη δημοκρατία.

Και πάλι, φυσικά, το μοναδικό αλατοπίπερο θα μας το προσφέρουν οι κυρίες μετά των τιμών με τα συνολάκια τους και, ίσως, κάποιος εκκεντρικός συνδαιτυμόνας που θα θέλει να σπάσει τον φραγμό του πρωτοκόλλου, αλλά, φευ, η κίνησή του θα έχει τη δύναμη άσφαιρου ντιρέκτ.

Διαβάστε ακόμα: Μην μπερδευόμαστε, χούντα υπήρξε το ’67 – ’74, όχι σήμερα.

TAGS :
Αικατερίνη Σακελλαροπούλου Δημοκρατια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook